Geschreven door Ans Elzinga
Naar aanleiding van Apostelkind van Renske Doorenspleet wil ik schrijven hoeveel het lezen van dit boek bij mij naar boven heeft gehaald uit mijn apostolische leven dat ik 33 jaar geleden achter me heb gelaten.
Positieve én negatieve ervaringen
Mijn kindertijd (van mijn 6e tot 16e jaar) heb ik van 1947-1957 doorgebracht in Den Haag I, waar ik een goede tijd in de dienst heb beleefd. Het was een warme gemeenschap die ik nergens meer zo heb meegemaakt.
Wat Renske schrijft over de periode na 1970 is zeer herkenbaar en kan ik alleen maar onderschrijven. Mijn ervaringen over kleding en de dwang van het systeem zijn verder gelijk aan die van Renske. Ook ik leefde in een gespleten wereld: op mijn werk in het ziekenhuis wisten alleen mensen die zelf ook apostolisch waren, dat ik apostolisch was. Ook heb ik van nabij meegemaakt hoe met broeders en zusters die niet getrouwd waren of geen kinderen hadden werd omgegaan: je telde niet mee in de dienst. Op de vele blogs van deze site zijn afschuwelijke verhalen te lezen hoe met je werd omgegaan. Hierop is echter nog niet beschreven hoe gemeen de apostel in zijn machtswellust omging met zijn trouwe medewerkers.
In dienst van L. Slok
Mijn vader werkte vanaf 1936 als keteladviseur bij de Shell. In de jaren vijftig/zestig werkte hij daarnaast in de weekenden voor de apostel als adviseur voor de aanleg en het onderhoud van de verwarming in de gebouwen. In 1965 kreeg hij een hartaanval, waarna hij met vervroegd pensioen ging.
De apostel vroeg hem daarop om volledig voor het genootschap te werken. Hoewel mijn moeder daar niet erg gelukkig mee was, kon mijn vader – ‘als god mij roept’ – niet weigeren. Hij werkte vervolgens fulltime voor de apostel (‘pro deo’ want hij had al pensioen van de Shell, helaas niet waardevast).
Toen mijn moeder in 1972 ernstig ziek werd, vertelde hij de apostel dat hij tijd nodig had voor de zorg van zijn vrouw. Daarop vroeg de apostel hem om die zorg aan mij toe te vertrouwen, zodat mijn vader zijn handen vrij had voor de apostel. Daarvoor moest ik mijn baan in het ziekenhuis opzeggen en bij mijn ouders in huis wonen. Ik merkte dat mijn moeder in ogenblikken van haar ziekte het erg vond dat ze haar echtgenoot moest missen. Maar daar klaagde ze niet over, ze wist dat de apostel alles voor mijn vader was. Vier maanden, tot haar overlijden, heb ik zonder inkomen voor mijn moeder gezorgd.
Het werk werd voor mijn vader te zwaar
Mijn vader bleef voor de apostel werken, hoewel het hem steeds zwaarder werd. Hij was 74 jaar oud met een zwak hart toen hij de apostel in maart 1982 vroeg om hem te ontheffen van zijn taak. Het reizen door het hele land was hem te zwaar geworden. De apostel weigerde om hem vrij te stellen en zei: ‘Ik ben ouder dan u en ga toch ook nog door!’
Om te voorkomen dat mijn vader uit zichzelf zou stoppen met zijn zorg voor de verwarmingen, moest mijn vader zijn auto laten overschrijven op naam van het genootschap. Dat voelde voor hem als diefstal door de apostel. Hij vond het verschrikkelijk dat zijn eigen auto door de apostel werd afgepakt, maar durfde niet te weigeren in de overtuiging dat hij dan het werk moest verlaten.
Mijn vader was altijd een zelfbewuste man geweest, maar in zijn ouderdom was hij bang voor de apostel geworden. Ik sprak met mijn vader af om na mijn vakantie samen met hem bij de apostel zijn afscheid bij de verzorging van de verwarmingen in het hele land te bespreken.
Overlijden van mijn vader
Het gesprek met de apostel zou niet plaatsvinden, want in de vroege ochtend van 14 augustus 1982 – net voordat ik terugkwam van vakantie – overleed mijn vader. In mijn verdriet werd ik ’s avonds gebeld door de oudste met de uitnodiging van de apostel om op zondagmiddag 15 augustus in de aposteldienst in Alkmaar aanwezig te zijn. In deze dienst werd ik door de apostel naar voren geroepen op de verhoging. Er was geen woord van troost, maar de waarschuwing dat er voor mij de komende tijd veel zou veranderen. Ik voelde me tentoongesteld in de voor mij vreemde gemeenschap als voorbeeld hoe het kan gaan in een mensenleven. Het was een afschuwelijke ervaring in deze droeve en kwetsbare periode in mijn leven.
Begrafenis en Ereschuld
Er volgde een grootse apostolische begrafenis. De oudste had me een lijst van alle voorgangers gegeven aan wie ik een overlijdenskaart moest sturen. Broeders en zusters uit het hele land kwamen naar de begrafenis. Helaas had mijn vader hiervoor geen potje, maar ik wilde zijn gedachtenis hoog houden en dacht dat de apostel wel aan de begrafenis zou mee betalen.
De oudste B. Van der Hulst die de begrafenis verzorgde, vroeg me de apostel te bellen om hem te vertellen hoe de begrafenis was geweest. In mijn telefoongesprek met de apostel werd niet gesproken over een tegemoetkoming in de kosten van de begrafenis. Integendeel, hij zei me dat mijn vader 1500 gulden had geleend en ik hem dit moest terug betalen met de woorden: ‘Zijn schuld is uw ereschuld’.
Mijn vader had niet uit weelde geld geleend bij de apostel. Ik was wanhopig, want hoe kon ik – naast de schulden die mijn vader had nagelaten – ook dit betalen? Mijn vader had tientallen jaren op eigen kosten voor de apostel gewerkt. Hoe kon het een ereschuld zijn? Was het geen ereschuld van de Apostel? Ik zou wel zien hoe ik alle rekeningen van mijn vader zou betalen. Mijn broer weigerde de erfenis, dus stond ik er in mijn verdriet alleen voor. Op mijn werk in het ziekenhuis was begrip voor mijn rouw, in tegenstelling tot de apostel. Voor de fiscale schuld van mijn vader had de belastingdienst meer met mij te doen dan de apostel.
Gelukkig: hulp van een broer en zus van mijn moeder
Een oom die de tuin van opziener Elbers tot zijn overlijden had verzorgd, begreep wel dat de apostel geen bijdrage leverde en zei: ‘Dat komt me bekend voor.’ Hij hielp me financieel met de rekening van de begrafenis.
Nadat een tante mij 1500 gulden had gegeven, heb ik de ‘ereschuld’ van mijn vader gedelgd door storting van het geld op de bankrekening van het genootschap.
Inmiddels had ik ontdekt dat mijn vader tijdens mijn vakantie zijn medicatie niet had ingenomen. Was dat omdat hij bang was om met mij de apostel te vragen hem te ontslaan van zijn opdracht om voor de verwarmingen te zorgen? Het was duidelijk dat mijn vader niet meer verder wilde leven. Voor mij voelde het alsof de apostel mijn vader had vermoord.
Nadat een broeder de radio uit de auto van mijn vader mij had gebracht, heb ik met een briefje deze autoradio op het grindpad van de apostel aan de Amersfoortsestraatweg gezet en afscheid van de apostel en het genootschap genomen.
Verlies van sociale contacten
Toen ik merkte dat ik mijn sociale contacten had verloren, ben ik terug naar de dienst gegaan. Het was goed om te zien dat ik met open armen door de broeders en zusters in Amstelveen werd ontvangen, maar voor mij was de liefde – de drijfveer waarom ik apostolisch was – bezoedeld. Ik deed mee aan het zangkoor, omdat ik mijn hele leven graag zing, maar nam mijn plaats in de gemeenschap in met mijn verstand.
Opnieuw afscheid van de apostel: nu van Slok II
Vijf jaar later werd ik verliefd op een apostolische man, wiens huwelijk een jaar eerder op de klippen was gelopen. Hij had de apostel om hulp bij zijn scheiding gevraagd, maar een helper van de apostel deed verwoede pogingen het slechte huwelijk te redden. Ik moest bij de opziener komen die mij namens de apostel gebood: ‘U moet die liefde doden.’ Terwijl tranen over mijn wangen liepen, zei ik: ‘Dan gaat u mij vertellen hoe je liefde kunt doden. Ik heb geleerd om lief te hebben en om liefde te geven.’ De opziener stond toen met een mond vol tanden, maar via hem oefende de apostel met wellust zijn macht op mij uit om mij de liefde van mijn leven te ontzeggen. Met mijn geliefde sprak ik af om onze liefde tot na zijn scheiding op een laag pitje te zetten. Dat werd echter niet geaccepteerd.
Voor de tweede keer – en nu voorgoed – heb ik het genootschap verlaten. Op de envelop van het weekblad heb ik de apostel geschreven, dat ik geen behoefte meer had aan zijn schrijven. Ik heb me altijd verwonderd dat ik mijn liefdesaanbieding in mooi wit papier pakte en de apostel voor zijn bericht de envelop van de briefschrijver of diens partner gebruikte.
Nog één keer contact met Slok II
Mijn tante is altijd in mijn leven en dat van mijn partner gebleven. Bij haar overlijden in 1998 was ik haar executeur testamentair en moest 500 gulden brengen bij de apostel. Nadat ik hem dat had geschreven, kreeg ik bericht dat ik het geld kon afgeven op de administratie. Na het aangegeven tijdstip belde een administratieve zuster me op met het verwijt: ‘U heeft uw apostel laten wachten.’ Ik heb haar gezegd dat het niet mijn apostel is en dat ik had geschreven dat het de wens van mijn tante was om het legaat samen met mijn man bij de apostel te brengen.
Daarop werden we inderdaad samen uitgenodigd bij de apostel. Het bleek een ontmoeting met een bange man. Hij had kennelijk nog steeds niet begrepen dat mijn man helemaal niet die woesteling was, zoals zijn ex-echtgenote hem 15 jaar eerder had afgeschilderd. Het gesprek ging ook over de 1500 gulden ereschuld die mijn tante mij had gegeven. ‘Zo streng was mijn vader toch niet?’ opperde hij. ‘Ja, zo streng was hij,’ zei ik. Veel strenger, dacht ik erachteraan. En nu denk ik: je was zelf dus net zo streng en je hebt je vader in alle opzichten nagedaan.
Gelukkig zonder apostel
Ik leef nu 33 jaar met mijn partner en ben met hem – zonder apostel – gelukkig. Veel herinneringen had ik veilig opgeborgen in een hokje van mijn geest, keurig afgesloten. Na het lezen van Apostelkind is het hokje opengegaan. Er zijn veel herinneringen naar buiten gekomen: de beklemming, de openlijke vernederingen, maar ook de manier waarop de apostel met mijn vader en broeders en zusters die voor hem werkten omging. Maar gelukkig heb ik ook goede herinneringen aan mensen met grote liefde ook voor mij. Zo is de oudste B. Van der Hulst – die veel met mijn vader in de gebouwen heeft samengewerkt – tot aan zijn dood altijd een vriend van me gebleven.
Er is hulp voor je. Het lezen van verhalen van anderen kan sterke emoties en eigen, heftige herinneringen oproepen. Blijf er niet mee lopen. Je staat er niet alleen voor. Zoek hulp. Klik hier voor een aantal specialisten op dit gebied. Je kunt je ook aanmelden bij de besloten Facebook groep "In Apostolisch Perspectief". Daar vind je geen professionele hulp, maar wel veel lotgenoten en vooral de bevestiging dat je niet de enige bent.
Och lieve Ans, mij valt even helemaal niets meer in. Wat een verhaal is dit weer. Alles voor de apostel die je vervolgens keihard en op alle fronten en meerdere keren laat merken dat alles alleen maar om hem draait. Wat een verdriet ook voor je vader en moeder. En respect voor jou om je eigen leven te leiden, weg van dit alles.
Jeetje wat een keiharde ervaringen zeg. Respectloos n ondankbaar zoals met mensen is omgegaan.
Jezus, wat een geschiedenis. Schokkend. Wat een tiran was die ouwe Slok. Walgelijk. Veel sterkte en dank voor t delen
Wat een vreselijk verhaal! Geen woorden voor, alleen boosheid!
Wat een verdrietig verhaal weer! Inderdaad machtswellust. Het Volk Gods moest onder de duim gehouden worden. En men accepteerde het. Waarom? Onbegrijpelijk als je er nu op terugkijkt.
Wat een verschrikkelijk verhaal weer. Wat wij vroeger niet echt zagen maar wat nu wel duidelijk is dat er een hele grote financiële drijfveer achter zat. Zo schokkend om te lezen dat je zoveel kosten had omdat je perse een grote Apostolische begrafenis moest regelen en dan ook nog een “ereschuld” moest betalen. Je vader was jarenlang misbruikt en dan moest je dit bedrag alsnog betalen! Echt schokkend!
Elke keer als je denkt dat de foutheid en slechtheid van het slok(op) systeem aan alle kanten wel belicht is door de voorgaande, vaak schrijnende, verhalen van apostelkinderen komt er weer een beschrijving van vreselijke ervaringen. Geschokt, geraakt en sprakeloos.
Écrasez l’Infâme! (vermorzel het eerloze!)
Wat een verschrikkelijk verhaal. Wat een wrede heerser was Slok, afschuwelijk. Hij heeft jullie alles afgenomen en altijd hebben jullie, vooral je vader, maar jij ook door je baan op te zeggen en voor je moeder te zorgen, je loyaal naar hem opgesteld. Hij heeft jullie echt bestolen en uitgebuit.
Wat onmenselijk en zo ontzettend gemeen!
Och Ans! Het plaatje van je vader (en je moeder) komt gelijk bij me boven. Ik ben de dochter van Laurens en Anneke.
Ik vind dit verschrikkelijk voor je vader en voor jou.
Liefs!
Verschrikkelijk hoe de mannen die beweerden Mannen-Gods te zijn, met de hun toevertrouwde zielen zijn omgegaan. Misselijkmakend hoe trouw en onbaatzuchtigheid werden weggewoven door de taal van ’t koude geld…
Broeder Elzinga was jarenlang een begrip in het land, ik ken zijn naam en reputatie “Alles voor de Apostel” en hoe stuitend dan nu uit 1e hand te moeten horen hoe ook zulke hondstrouwe mensen werden afgeserveerd door de tiran die door ons allen werd bezongen als de “Christus van het heden”…
Hoe het heeft kunnen bestaan dat we met elkaar zo in de ban van die tovenaar zijn geweest, zo totaal betoverd door zijn hypnotiserende stem, zo graag God dichtbij willen hebben dat je dacht dat hij in Bussum woonplaats gevonden had…
Hoe zijn wij en onze ouders bedrogen!
En Apostolisch Genootschap wat is NU daarop uw antwoord:
“Het is allemaal zo veranderd”.
Ik mag het hopen, dat nu niet meer week in week uit kinderen worden gehersenspoeld, zoals met generaties kids wel is gebeurd…
Wat goed verwoord John. En weer een verschrikkelijk verdrietig verhaal! Wat heeft deze verschrikkelijke man veel leed bezorgd! Geen woorden voor dit dominante en manipulatieve heerschap!!!
Wat triest, vol liefde, aan me hoela…..
Hoe is het toch mogelijk dat iemand (mijnheer Slok) die zo gemeen en gevoelloos kon zijn, zo werd aanbeden. Wat een verdrietig verhaal weer, wat een leed is mensen aangedaan.
Soms lijkt het wel of de meest trouwe leden het hardst zijn aangepakt.
Geen beloning voor je harde werken, nee, extra straf was je deel.
Angst. Pure angst
De macht om mensen “mentaal” steeds te maken of te breken staat centraal op de agenda van manipulatie technieken, om gewilligen tot het uiterste te drijven.
Wat een schrijnend verhaal, het verbaast me keer op keer dat dit soort praktijken plaatsvonden.
Plaatsvervangende schaamte dat er niet eerder tegen deze man is aangeschopt..
Hoe kon dit eerder? Renske heeft het mogelijk gemaakt dat we het openlijk kunnen vertellen. Eerder was toch altijd de reactie: “dat zie je verkeerd!” Of “zo erg was het niet.” Erger nog: “je hebt het niet goed begrepen. Dat doet de apostel uit liefde.” Dan hield je het liever voor je.
Ik heb lang geaarzeld om dit stuk uit mijn apostolisch leven te delen. Maar ik heb uiteindelijk mijn verantwoording genomen om bij te dragen aan de beeldvorming van het Apgen in de tijd van Slok I en Slok II. Met dank aan Renske Doorenspleet.
Dank voor het delen Ans! Ik heb je vader gekend, zie hem nog zitten aan onze keukentafel. Hij werkte samen met mijn vader in de bouw, mijn vader was architect. Hetzelfde respectloze verhaal zoals mijn vader behandeld is. Toen hij een grens trok liet slok hem vallen als een baksteen zonder ook maar één woord erover te zeggen. De financiële consequenties zijn tot op de dag van vandaag aanwezig.
Dan kenden zij ook mijn opa. Hetzelfde verhaal is van toepassing. Wat erg is dat toch!
Hartverscheurend…
Wat zal jouw vader zich vertwijfeld en hulpeloos gevoeld hebben door die jarenlange liefdeloze behandeling….
“streng”?
schandalig, egoistisch, intimiderend en schofterig gedrag van Lambertus Slok.
En dan vanaf de verhoging (en op de rouwkaarten): “altijd trouw aan zijn/haar Apostel”.
Misselijkmakend
En opnieuw heb ik ogen op steeltjes. Wat een walgelijk verhaal. Wat was er eigenlijk nog veel, waar ik nooit weet van heb gehad. En dan dat financiële gedeelte, waar ze nu nog rijkelijk van profiteren. Misselijk makend.
Zo vreselijk om te lezen maar ik schrik er helaas niet meer van. Goed en moedig dat je je eigen hart gevolgd hebt!
Verbijsterd ben ik door dit verhaal. Hoe is het in vredesnaam mogelijk! Echt heel erg.
Diep en diep triest en verdrietig en ook ongelooflijk dat ik daarin ben opgevoed. Heb er nog steeds last van. En net zoals vroeger altijd het antwoord was op de vraag “en aan wie hebben wij dit te danken”? Kan ik nog steeds antwoorden “aan oom Apostel!”
Wat een onthutsend verhaal. Wat een verdriet voor jou en je ouders. Ik word er naar van.
Wat vreselijk. Het is toch onbegrijpelijk dat zo’n man dat willens en wetens heeft gedaan. Dat is geen mens maar een beest. Ik weet geen ander woord op dit moment. Wat vernederend voor je ouders en voor jou. Ik ben blij voor je dat je je man hebt om alles mee te delen. En nu ons ook natuurlijk. Ik vind je erg dapper.
Die eerbiedig “gekùste” mishandelende meesterhand : nóóit dankbaar genoeg !
Pijnlijk, in de ontwikkeling vernederd …
Verbijsterend. Schokkend.
Onze “God als Apostel”, voor wie wij knielden (lees de teksten van de liederen, luister Aposteldiensten) ging dus zelfs over lijken.
Ereschuld? Inderdaad maar dan van Slok sr himself.
Uitbuiting en manipulatie, en dat onder het mom van liefde.
Wat erg jouw verhaal….. Die trouw van je vader…arme man.
Het moet een kleine moeite voor het Apgen zijn om o.a. De kosten van de begrafenis alsnog terug te betalen aan de nabestaanden. Het maakt alles niet minder erg, het is een hartverscheurend verhaal.
Ik lees dit met open mond……..
Verbijsterend gewoon.
Verbijsterend.
Lieve Ans,
Wat een vreselijk verhaal. Ik vind dat deze 1500 euro terug moet naar jou. Als Apgen lid sta ik met mijn oren te klapperen. Dat je het geld van je tante ging brengen siert jou. Je denkt en hoopt dat deze verhalen niet waar zijn… maar helaas. Zeggen dat het nu niet meer gebeurd is geen oplossing of troost… er is jou groot leed aangedaan. Ik hoop dat deze verhalen op de goede plek komen…. en dat er iets mee gebeurt.
Ongelooflijk, wat weer een vreselijk verhaal.
Stukje bij beetje wordt duidelijk wat voor gevaarlijke man die Slok was.
Respect voor jouw, Ans.
En net als je na alle verhalen denkt dat het niet erger kan ………….. Onvoorstelbaar, verbijsterend!
Zongen we destijds niet: “Als ik denk aan U Apostel, valt een lichtstraal in mijn ziel, ’t doet mijn hart van vreugde kloppen….”
Nou, nee hoor!
Dit is niet goed en valt niet te vergoelijken. Ik ken overigens soortgelijke verhalen, ook uit andere grass-rootsbewegingen.
Lieve Ans… schaamte dat we hier ooit
” bijhoorde” wederom die incongruentie!! Goed dat je voor jezelf hebt kunnen kiezen…
Wat erg. Elke keer als ik wat lees blijkt het nog erger te zijn. Deze gebeurtenissen zijn altijd achter gesloten deuren gebleven. Schaamte. Angst. Maar potverdorie…..dit is erg ,heel erg,, ook het vermogen van mijn ouders is naar deze Slok gegaan……en van duizenden anderen. Liefde? Mooi woord. Ja wij praten over liefde zegt men. Maar het tegenovergestelde werd gedaan en niemand die het te weten komt. En ik denk dat er nog veel meer van dit soort gebeurtenissen onder de mensen zitten, opgeborgen in dat hoekje wat stress hoofdpijn en hartproblemen teweeg brengt. Het een infarkten potverdorie ook mijn mamma is overleden aan een infarkt vanwege alle stress. Na het lezen van het boek van Renske zijn de luiken opengegaan. Sorrie Apgen……maar dit is jullie geschiedenis. Al deze verhalen. Stuk voor stuk schrijnend en confronterend. Sterkte xx
Hier val je toch bij stil? Ademloos heb ik jouw beleven gelezen. Wat afgrijselijk! Dit is toch gewoonweg niet te bevatten? Wat vreselijk wat jullie hebben moeten meemaken.
Machtsmisbruik totdat mensen letterlijk ten onder gingen. ‘Maar je kon toch weigeren?’ Nee. Daarvoor was de druk te groot.
Wat een in- en intriest verhaal. Wat erg voor je vader, moeder maar ook voor jou. Wat heeft die charlatan Slok toch veel leed aangericht. En wij adoreerden hem.
Heel veel sterkte!
Ontzettend moedig dat je het gedeeld hebt! Het is zo belangrijk dat de wereld kan lezen wat voor organisatie dat apgen was en is. Want laten we niet vergeten dat het huidige bestuur weliswaar een ander sausje over deze stroming heeft gegoten maar nog steeds zich bediend van leugens en gedraai.
Een piramidaal spèl, een BERG die een caldera = een wàrme kamer, als “HART” verbergt, een VULKAAN die nu eindelijk aan het uitbarsten is GEGAAN : wat een rook en kabaal en bende binnenin die martelkamer, waar een strengdegelijke vastberaden structuur geheerst heeft + wat een PLOFKOP zat daar boven op …
Lieve Ans
Ik denk aan al de apostolische broeders en zusters die aan het werk waren voor Slok. Degenen die voor een habbekrats in dienst waren maar velen die er bijna een fulltime baan bij hadden in dienende functies, zonder habbekrats. In dienst en in de dienst. Het woord zegt het. Allemaal in dienst. In dienst van een narcist die vond dat hij God was.
Wij kregen alles van hem. Hij gaf zichzelf iedere dag aan ‘het weerspannige Godsvolk.’ Wat dat precies was, dat zichzelf geven, wist hij zelf zeer zeker niet.
Narcisten doen niet aan zelfonderzoek.
Wat hij het weerspannige volk aan geschenken gaf, in de vorm van kerstgeschenken, evenementen, uitjes, gebouwen met toebehoren en wat dan ook, was slechts een teruggave van wat hij al eerder gestolen had aan geld en onbetaalde arbeidstijd.
Avond aan avond en in de weekenden waren er broeders en zusters in het gebouw.Aanwezig bij de vele bijeenkomsten of aan het werk.
Avond aan avond werkten broeders en zusters aan de kerstcadeaus. De materialen moesten veelal bij elkaar gescharreld worden. Gemaakt van resten hout, verf en wat zoal bruikbaar kon zijn vaak uit eigen schuur, want het mocht niets kosten.
De zusters die daarbij nog kerstkleding en declamatoruimkleding (ver) naaiden.
Eindeloos borduurden op geboorteboeken. Zelfs in het handschrift van Slok.
Ik denk nu niet aan de broeders dictators en zusters kenau’ s maar aan de andere soort.
De lieve oprechte , onschuldige en misschien naieve soort.
We hebben grapjes gemaakt over de kerstcadeaus maar ik denk dat deze erg veel gekost hebben.
Namelijk gezinstijd, samenzijn met je vader en moeder, broers en zussen.
Ik denk aan de lieve ooms en tantes die hun liefde stopten in de geschenken. Hun misplaatste liefde voor hun ‘Man Gods’. Die zijn naam erop zette maar er zelf geen hand naar had uitgestoken.
Het is de liefde , misplaats welliswaar, die wij ook voelden. Die alles ook nu zo verwarrend maakt.
Ik hoop en denk dat de ooms en tantes het ook uit liefde voor ons kinderen deden.
Lieve José,
Het is precies wat je zegt. Zo verwarrend.
Ook ik ken veel broeders die voor een habbekrats of pro deo voor Slok werkten.
Maar er waren ook hielenlikkende broeders (en kenau’s van zusters), zelf narcisten, die vervolgens de dictator nadeden en onnoemelijk veel leed hebben veroorzaakt. Zij deden het ‘uit liefde voor de apostel’ en, zoals je zegt, zonder aan zelfonderzoek te doen. Als zij later aan hun falende hulp worden herinnerd – dan kunnen zij zich niets meer van hun ‘hulp’ herinneren en weten niet wat er fout is gegaan. Zij zeggen dan nu nog: “Als het zo is – ik kan het niet bevestigen of ontkennen – maar als er iets mis is gegaan dan … was het in opdracht van de apostel”. Wat verdrietig dat deze mensen in het Apgen nog steeds hun fouten niet willen erkennen.
Maar zoals je zegt: er waren ook de liefdevolle broeders en zusters die jij noemt. Hun liefde hebben me verwarmd. Daarom hield ik ook zoveel van hen en miste ik hen toen ik de dienst verliet. En wat ik schreef: aan hen heb ik goede en liefdevolle herinneringen.
Wat een vreselijk verhaal. Dat ik daarbij gehoord heb, vind ik nog steeds vreselijk.Er was veel leed achter de voordeuren. Maar dat kwam nooit naar buiten, want alles moest fijn zijn. Onmenselijk.!!! Ik gun je veel geluk Ans!!!
In en intriest, wat vreselijk dat je dit hebt moeten meemaken, zo slecht!
Wat diep en diep triest om zo afscheid te hebben moeten nemen van zowel je moeder als je vader. Mijn hart huilt echt om jouw verhaal en ik hoop dat je de kracht in jezelf kunt vinden om te verwerken. Ik denk dat je niets hebt aan een afgedwongen excuus van het Apgen. Het hokje waar het veilig opgeborgen was is nu weer open, veel sterkte met terugkijken maar vooral veel veel veel geluk met vooruitkijken en het gevoel van bevrijding te ervaren.
Dat gevoel van bevrijding heb ik zeker ervaren!
Dank je wel Wilma.
Lieve Ans,
Heel vaak hebben wij wederzijdse verhalen van het AG gedeeld. Toch is het nog verbijsterend om het zo duidelijk pijnlijk op papier te lezen. Het is een wonder dat mensen op eigen kracht deze opofferingen, vernederingen e.d het hoofd hebben kunnen bieden. Veel is herkenbaar zoals je weet. Moedig dat je het nu met iedereen gedeeld hebt. Zie je, liefs, Hetty
Wellicht wil ik mijn verhaal ook nog eens hier beschrijven, stond op het punt dat nu te doen. Echter na het lezen van de diverse ervaringen, maakte dat meer bij mij los dan verwacht. Zelf had ik het idee, het al lang losgelaten te hebben. Helaas het pakte totaal anders uit, de emoties liepen erg hoog op bij mij. Woede/verdriet is wat op dit moment mij beheerst.
Henk, dat is heel herkenbaar. Mocht je tzt toch iets willen inzenden, dan kunnen we ook anoniem plaatsen. Sterkte.
De oude (wijlen) L. Slok en zijn zoon J.L Slok waren en zijn narcisten, dat blijkt wel in jullie verhalen.
Mensen met narcisme zijn ervan overtuigd dat zij meer ‘bijzonder’ zijn dan andere mensen. … L. Slok zag zichzelf als Christus als mond Gods als God. Dan ben je toch echt de weg kwijt…
Iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis wil constant bewonderd worden. …
helemaal mee eens, wist niet dat zoiets bestond in het ApGen.
Wat een naar verhaal. Gelukkig zijn het verhalen😁. Verhalen zeggen iets wat jij van binnen voelt. Ik houd van mijn Apostel. Dus ook door degene die mij heeft geëigend. Mijn schoonmoeder zuster Witte te Soest kreeg een buiging van broeder Slok en ik heb broeder Slok zelfs gevraagd . Ik vind het niet fijn als u spreekt of schrijft over broeders en zusters die zich inzetten voor elkaar. Ik studeer theologie en mag ook veel leren over andere geloven. Wat er geschreven is dat u leert een stukje te filosoferen. Dat is nogal wat!
Want als u aan onze Apostel komt komt u aan mij welke Apostel dan ook! Ik vindt dit stuk filosoferen buitensporig ambitieus. Met theologie leer je met mensen werken. Ik zou dit stuk niet zo plaatsen. Er zijn heel veel mensen die over mensen leren. Ik ben bescheiden en teder. Dat is onze Apostel nu en ook broeder Slok. Mijn tranen springen in de ogen ‘ je bent Gods kind’ . En ik houd je. Ik denk aan een eerbiedwaardige traditie. Ik wil graag dat na deze Apostel weer een Apostel terug gaat komen. En priesters en dienende mogen blijven al is het er wel of niet . Filosoferen vraagt een intellectuele inspanning . Je praat over mensen . Onze Apostel had ook onze bakker kunnen zijn. Gevoelens en gedachten omarmen elkaar. Mijn schoonmoeder zuster Witte kreeg een buiging van broeder Slok en al haar jongens Victor Witte, Harry Witte , Anja Witte voor Adrie Witte, en al haar kinderen en kleinkinderen en familieleden er omheen . De meeste zijn niet meer Apostolisch maar waren Apostolisch en zijn door kleine woorden en gedachten uit het Werk geraakt. Ik word er nog blij van als ik mensen zie op Facebookmensen het zijn mensen die ook Apostolisch waren en misschien die nu nog Apostolisch zijn. We zijn mensen. Over een geleend bedrag bij onze Apostol zou ik niet over praten . De tranen springen je in de ogen dat dit is gebeurd . Wat fijn dat dit is gebeurd. De wet zal zeggen dat het slechter is onrecht te veroorzaken dan onrecht te ondergaan. Wat fijn dat onze Apostel dat aan u kon lenen of wie dan ook! We zijn Apostolisch en zo blij ben ik ermee. Ik ben zuster Witte de vrouw van Menno Witte ik vraag me af wat de dingen voor ons betekenen. Nu ook in Corona ik zou niet willen dat er broeders zusters van ons weggaan maar blijven en dat er geen gebouwen worden gesloten maar dat we groter worden . Broeder en zuster Witte senior die er niet meer zijn die een buiging kregen van broeder Slok dat gaat aan mijn 💔. Ik houd van mijn Apostel. Ik heb veel geleerd van deze oudere broeder en zuster en ook van mijn man Menno Witte van de jongens Witte waar gaat het over Liefde. Mijn tranen springen in de ogen als er werkelijk zo moet worden geschreven over een geleend bedrag. Daar gaat het toch niet om lieve mensen. Wat betekent het voor ons allemaal? Even nadenken over het schrijven. Een voorbeeld ‘ iedereen kan vragen of of het verkeerd is om zonder te betalen een bioscoop binnen te glippen maar een filosoof zou vragen wat maakt de handeling goed of fout. Wie maakt er nu een fout! Waar schrijven we over! Ik wil dit stuk niet veroordelen. Maar ik houd van mensen en ook van jou. Ervaring heeft me kortom geleerd dat ik kan voelen, kan lijden, kan genieten, en kan dromen . Iets aannemen omdat anderen het me hebben gezegd, is niet erg verstandig . Wat was zuster Witte en broeder Witte te Soest een mooie vrouw een buiging waard van onze Apostel dat was ook broeder Slok. Wat is een Apostel? Die doet niemand kwaad. Wat ik op dit stuk schrijf is mij niet door anderen aangepraat noch van studie wel ervaring maar ook wie ‘ ik ‘ ben . Ik had graag op de dientafel gestaan dat zal niet gebeuren dan zou ik veel lieve broeders en zuster veel kunnen vertellen. Wat ik in mijn hart heb meegekregen van broeder en zuster Witte die van hun Apostel hielden. Onze Apostel toen ik werd geëigend niet broeder Slok die nu leeft toen stond ik op de dientafel in Amersfoort die gaf mij aan ‘ blijf het vertellen aan de mensen ‘ dat zal ik blijven doen. Wat is waarheid ! De waarheid ! Laten we die samen blijven zoeken in ons hart 💓. Houdt de waarheid voor jezelf 🙏. Als we in staat zijn om te redeneren ( dat stuk wat u schrijft) maar niet in staat zijn om overreden, dan zal er altijd een opperhoofd een God of een deskundige nodig zijn om te beslissen welke waarheid voor iedereen moet gelden. Goed we kunnen redeneren tot we een ons wegen maar ik probeer de ‘ mens ‘ te bereiken die mij wat doet ‘ ook degene die dit hebben geschreven. Ik houd van u maar ook van mijn Apostel . Wat is geloven. Iets schrijven over wat jullie niet geloven in een mens. Een dominee een Apostel welke kerkleiders dan ook gaat niet zomaar koorddansen hij kan er vol vertrouwen op balanceren. Ik geloof niet dataverkeer allemaal slechter door geworden zijn. Ik hoop echter dat u nooit meer zoiets gaat schrijven over mijn Apostel . Warme groet van zuster Witte
Wat moedig dat er mensen nu durven op te staan! Ooit heb ik een artikel geschreven over het APG wat op internet te lezen viel. Helaas is dit artikel op mysterieuze wijze niet meer terug te halen . Ben in die tijd bedreigt door mensen telefonisch en heb zelfs het idee gehad dat ik bespied werd. Helaas kon en kan ik dit laatste niet hard maken…Maar heel toevallig wel rondom het artikel. Toen het artikel niet meer te traceren was,hield de rest ook op ..heel bizar! Maar daarom ben ik zo blij en dankbaar dat er nu meer mensen van zich laten horen . Het APG kan en mag hier niet mee wegkomen. Zoveel leed bij zoveel mensen. Vreselijk!!
Ik heb dit verhaal met verbijstering gelezen en ook ik
ken de verhalen zoals Ans het beschrijft .
Het was de aanbidding voor de Apostel en geen nee kunnen / durven zeggen .
Jammer Ans dat dit in jullie gezinsleven is gebeurt.