In het nazien hebben we ons vaak afgevraagd waarom we altijd alles maar klakkeloos pikten van een herder, een oudste of een apostel. Waarom we zomaar deden wat ze zeiden. Waarom we zo braaf reageerden en niet daadwerkelijk de dingen deden die we hadden moeten doen.
Hieronder deel ik een ingrijpende ervaring die ons gezin heeft meegemaakt in de periode dat ik lid was van het Apostolisch Genootschap. Het gebeurde begin jaren 90.
Een moeilijke beslissing
Door een aangeboren beperking bij onze jongste zoon hadden wij professionele hulp om hem zo goed mogelijk te kunnen begeleiden. Toen de dagelijkse zorg voor hem te zwaar werd adviseerde men vanuit de hulpverlening een logeergezin in te schakelen voor één weekend per maand, om ons en de andere kinderen wat lucht te geven.
We stonden voor een moeilijke beslissing. We moesten ons kind uit handen geven. Bij vreemden achterlaten. Dat idee vonden we vreselijk. Hij was pas zeven jaar. Tegelijkertijd voelden we ook dat het nodig was. Gelukkig was er een wachtlijst bij de pleegzorg. Dus konden we het even laten bezinken. We besloten om er goed over na te denken en wilden het ook met de herder bespreken. Dat deed je in die tijd. Tenminste, wij deden dat. Zijn reactie overviel ons.
Andersdenkenden
U wilt uw kind bij vreemde mensen onderbrengen? Wisten wij wel in wat voor gezin hij dan terecht zou komen? Misschien wel een gezin met andere normen en waarden. Andersdenkenden. Dat zou verwarrend kunnen zijn voor ons kind. Nee, de herder vond het beter als er een apostolisch gastgezin werd gezocht. Dan wist je tenminste zeker dat het goed zat. Dat het veilig was. En onze zoon kon dan ook gewoon op zondagmorgen naar de dienst.
Mijn man en ik zaten al ruim een jaar om de beurt op zondagochtend met onze zoon in de bijzaal en volgden de dienst via de luidspreker. Volgens de herder zou het in een andere omgeving wel eens heel anders kunnen gaan. Beter zelfs. Hij dramde maar door. We durfden niet tegen hem in te gaan. Dat was ons niet geleerd. De herder wist nog wel een gezin in een nabij gelegen gemeenschap. Hij zou het aan ze vragen.
Weg was de wachtlijst van de pleegzorg. Een apostolisch gastgezin was de oplossing. Zo gezegd, zo gedaan. Contacten werden gelegd. Het was een familie zonder kinderen die ons dolgraag wilden helpen. Na een aantal keer bij elkaar op bezoek geweest te zijn ging onze zoon 1x per maand uit logeren.
In zijn eigen wereld
Het was na zijn zesde logeerweekend dat wij hem kwamen halen. De broeder deed open en oogde nerveus. Schoorvoetend liet hij ons binnen. Op mijn vraag waar zijn vrouw was, wees hij naar de slaapkamer. We vonden onze zoon in de huiskamer, weggedoken in een hoekje van de bank. Een zwijgend, bang en bleek jongetje. In zijn eigen wereld. Voor niemand bereikbaar. Toen wisten we nog niet hoe erg het was. Dat hoorden we pas later. De broeder zei alleen maar dat het niet zo goed gegaan was. Maar niet wat er niet goed gegaan was. En ook niet dat het al vaker niet goed gegaan was. Nee, het ging juist altijd goed. Het was alleen dat weekend zijn vrouw allemaal even te veel geworden. Vandaar dat ze zich niet liet zien.
De herder kreeg gelijk. Het ging inderdaad heel anders. Het ging namelijk heel slecht. In de periode dat onze zoon af en toe bij dat apostolische gastgezin logeerde werd hij mishandeld door de zuster uit dat gezin. Omdat onze zoon zich moeilijk kon uiten, merkten wij dit pas toen het te laat was.
We waren geprogrammeerd
Ongeloof, onmacht en verdriet. Schuldgevoel en nog meer zorgen. Wij waren lamgeslagen , maar ook ontzettend boos op die familie. De herder vond dat wij dit als apostolischen met elkaar uit moesten praten. We moesten maar geen aangifte doen. Zelf trok hij zijn handen ervan af. Het werd hem te heet onder de voeten. Hij was namelijk bevriend met dit gezin. Het leek hem beter als een voorganger uit een andere gemeenschap tussen ons ging bemiddelen. Iemand die onafhankelijk was.
En wat deden wij? Wij deden wat er van kinds af aan was ingestampt en reageerden zoals we geprogrammeerd waren. We luisterden niet naar ons gevoel, maar naar de herder. Dus raapten we de moed bijeen, deden ons gevoel geweld aan en zetten de eerste stap. We schreven de desbetreffende broeder en zuster een brief waarin we o.a. vertelden over onze zorg voor ons kind, over onze teleurstelling en verdriet over wat er had plaatsgevonden.
Doodgezwegen
In de week daarna kwam er een andere voorganger bij ons thuis. De bemiddelaar. Die viel met de deur in huis en had een boodschap. Een antwoord op onze brief. De desbetreffende familie vond dat wij hen dankbaar moesten zijn omdat zij ons kind hadden opgevangen. Die voorganger vond het nog een goede oplossing ook. Een mooi gebaar.
Wij waren sprakeloos. Stonden perplex. Geen woord over de mishandelingen. Geen woord over hoe het met onze zoon ging. Hij werd doodgezwegen. IJzig kalm heb ik deze voorganger gevraagd ons huis te verlaten. Later bleek dat hij familie was van die broeder en zuster. Dat verklaarde veel.
Kort daarna werd onze zoon opgenomen op de afdeling kinder- en jeugdpsychiatrie van de GGZ, mede als gevolg van de mishandelingen bij dit apostolische gastgezin. De herder heeft er met ons nooit meer over gesproken. Van dat gezin hebben we nooit meer iets gehoord. Zij van ons ook niet. Wij hadden al onze energie nodig om te overleven. Om ons kind uit het diepe dal te halen.
Fatale beslissing
De afgelopen maanden is ons veel duidelijk geworden. Het beluisteren van het interview met Renske Doorenspleet en daarna het lezen van het boek Apostelkind schudde ons ruw wakker en gaf de antwoorden. Destijds zaten we gevangen in het net van een indoctrinerend systeem. We waren een product van een verwarrende apostolische opvoeding. We wisten niet beter. Deden de dingen omdat ze zo hoorden. We waren onszelf niet. Dat is een pijnlijk en schokkend besef.
Ons kind kon zichzelf niet beschermen. Wij hadden dat moeten doen. Daarin hebben we gefaald. We namen een fatale beslissing met alle gevolgen van dien: de beschadiging van ons kind. Niemand weet hoe dat tot op de dag van vandaag aan ons knaagt.
Inmiddels zijn we bijna dertig jaar verder. Onze zoon leeft met zijn beperking en is op zijn manier gelukkig. Apostolisch zijn we niet meer. Wij zijn beter af zonder. Veel beter!
De auteur is bekend bij de redactie
Weet dat jullie alles uit liefde voor jullie kind deden,ook dit.
Een diepe buiging voor de moed die je hebt opgebracht om dit op te schrijven. En iedereen zal zeggen dat jullie een beslissing hebben genomen die je niet aangerekend kan worden omdat je slachtoffer was van het systeem, maar ik besef goed dat dat het niet minder zwaar maakt om met de wetenschap van deze beslissing te leven. Wat is jullie gezin veel schade berokkend. Ik gun je geluk, licht en ruimte in het hier en nu, oprecht.
Wat zou ik jullie graag even omhelzen.
Jullie hebben niet gefaald!!!!!!
Jullie dachten te kunnen vertrouwen op de ‘aangewezenen’.
Wat een knoeiers waren het toch!
Afschuwelijk! Oh, de herder wist altijd een (apostolische) oplossing, al had hij er niet voor gestudeerd. Hoe durfden ze toch zo in te grijpen in ieder’s persoonlijke levenssfeer.
Wat hebben jullie in een onmogelijke spagaat gezeten en wat moet het een verdriet hebben gegeven dat jullie vertrouwen zo is beschaamd! Schande voor degenen die jullie weg hebben gehouden van professionele zorg voor jullie kind, en dat allemaal onder het mom van die ‘ fijne gemeenschap’… Heel erg dapper dat je dit verhaal hebt verteld!
Allemachtig, wat hebben jullie veel voor de kiezen gekregen en totaal geen begrip. Het valt me steeds weer op dat er geen namen worden genoemd, uiteraard vanwege de privicy. Maar deze mensen moeten toch met naam en en toenaam veroordeeld worden. Ik heb hier geen woorden voor. Wat zijn er veel mensen tekort gedaan door dat idiote geloof. En maar “In Liefde werken aan een Menswaardige wereld”.
Zo voel ik het ook Elly. Wat zou ik ze graag alsnog ter verantwoording roepen.
Doe dat dan!! Zo is het nooit af!
Dit ” geen namen noemen” valt mij ook steeds op. Als het niet zolang geleden was, misschien verjaard, maar zou ik er alsnog aangifte van doen en ook van de herder die dit allemaal geregeld heeft. Niks geen zwijgen, niks geen loyaliteit!
Ohh wat zijn jullie in een afschuwelijke situatie gebracht!! Weer een voorbeeld van hoe mensen werden weggehouden van de juiste zorg en dat daardoor enorme schade is berokkend. Niet alleen aan een klein jongetje die zich niet kon uiten, maar zeker ook aan de pappa en mamma die dit tot op heden bij zich dragen. Ik hoop dat het boek van Renske en het schrijven van jullie verhaal jullie helpt met het helen. Dat alle herkenningspunten in het boek , de realisatie dat jullie deze kant op werden geduwd door mensen die niet deskundig waren, herkenning dat jullie in een keurlijf zaten waardoor je niet kon zien dat deskundige hulp in deze beter was jullie helpt om een groot stuk van het schuldgevoel af te werpen.
Geef jezelf niet de schuld, ook al voelt het anders. Jullie en vele anderen zaten gevangen in een walgelijk systeem. Dat blijkt wel.
Dank voor je geschiedenis. Respect voor de moed om dit te delen. We zijn beter af zonder AgGen. Inderdaad, veel beter!
Wat een afschuwelijke ervaring. Ten eerste onkundigen op jullie zoon en ten tweede iemand die gewoon het kind mishandelde (ws uit onmacht, maar toch, het blijft mishandeling) en ten derde dat je daar niets mee mocht doen. Echt ongelofelijk om te lezen, dit.
Dat je Apostolisch bent wil niet zeggen dat je overal verstand van hebt. Wat een vreselijke ervaring voor jullie en jullie mooie kind. Het is zo herkenbaar wat jullie schrijven en NEE het lag niet aan jullie. Je hoeft je zeker niet schuldig te voelen!! Zo ging dat toen.
Heel moedig dat je er afstand van hebt genomen. Dat was inderdaad de beste stap. Dikke knuffels voor jullie
Mensenlief wat een narigheid. Zo heftig. Wat een verstikkende wereld is het toch (geweest). En wat zijn jullie op alle vlakken in de steek gelaten door het AG. Leven in Liefde…huh huh. Leven in Gepruts.
Gelukkig dat het nu goed gaat met je zoon.
Ach wat treurig dit. Je denkt het goede te doen en komt terecht in het verkeerde. Je was afgericht om de adviezen (lees opdrachten) van de voorganger te volgen. Alsof zo iemand elke situatie kan overzien en beter kan handelen dan professionals. Ik ga ervan uit dat het goed bedoeld was, maar wat een verdriet is er van gekomen. Gelukkig dat jullie je los gemaakt hebben van het ag, en dat het nu goed gaat met jullie zoon.
Hoe kan het ook als volstrekte leken zich op een terrein begeven waar ze door onkunde enkel schade kunnen aanrichten. Slok was typograaf en Groenendijk groenteboer! Wat pretendeer je ook ? Onverwijlde hulp was hier geïndiceerd!
Dat een aantal mensen incapabele amateurs zijn is niet erg en soms charmant.
Maar doe je niet voor als “zieleherder, voorganger, priester die het beter weet, kinderopvang deskundige enz.
Die arrogantie, dat uitverkoren volk gedrag, daardoor gaan ze de mist in,……………….. tot op de dag van vandaag
Als het Apostolisch Genootschap door hun alternatieve handelwijzen ouders weghoudt van reguliere zorg, waarbij schade ontstaat, dan kan dat m.i. strafbaar zijn. Dan moeten er namen genoemd worden. Het valt me op dat het Apgen overal mee weg lijkt te komen omdat niemand aangifte met naam
en toenaam durft te doen. De daders van destijds denken nog steeds ermee weg te komen. Weten ze wel wat verantwoordelijkheid nemen is? Of verschuilen ze zich achter de cascade van zogenaamde “verzorgers” ?
Benàuwend vind ik : de ‘Afrekencultuur’ omdat die ZÓ veel GELD over heeft voor àllerlei ‘liefdes’ aanbiedingen – en tegen ARME familie leden zo GIERIG ‘mógelijk’ wordt gedaan, dat je smeken MOET – en beschuldigd WORDT, indien je hulp wilt en àls je wat krijgt, je dat met verwijten, als misdadig wordt nagedragen, met de “stigmatiserende” teksten zoals : Jij dit, dat, met pek en veren wordt overladen !
“Isolerende Macht” !
TERWIJL zij van jouw onmacht hebben geprofiteerd, door zèlf rijk te worden …
Toen je nóóit meer TEGEN STRIBBELDE, ZIÉK, door het ‘apostolisch’ GOED zijn …
Weer zo’n verschrikkelijk verhaal over wat leken kunnen uitkramen. Het is zo afhankelijk met wie je op je pad tegenkomt. Het zijn de poppetjes (hiermee bedoel ik de geestelijke verzorgers) waarmee je te maken hebt gehad. Als je de verkeerde treft zijn zij degene die de schade aanrichten. Advies geven over iets waar je geen verstand hebt is onaanvaardbaar. Ik ben zelf ervarings deskundige van een zeer ernstig meervoudig gehandicapte zoon. Onze zoon is blind, doof, ernstig verstandelijk beperkt, moeilijk verstaanbaar gedrag en heeft epilepsie. Toen wij 7 weken na zijn geboorte in 1979 te horen kregen dat hij gehandicapt was, zei de herder dat het misschien wel goed voor ons was om zo’n kind te krijgen en dat wij dat waarschijnlijk wel nodig hadden. Ook weer een schandalige opmerking die toentertijd veel schade heeft aangericht bij ons. Wij schreven in die tijd naar de apostel en kregen van de oudste bezoek bij ons thuis, met een antwoord op de envelop waarop stond “deze ouders hebben zo spoedig mogelijk professionele hulp nodig” dus geen verwijzing naar apostolische begeleiding. Wij zijn daar zelf mee aan de slag gegaan en kwamen terecht bij het koninklijk blinden instituut in Huizen. Hier was een apostolische broeder uit Bussum werkzaam als leraar, hij bezocht ook cliënten in de thuis situatie. Wat hebben wij het toentertijd getroffen met deze broeder, hij heeft ons professioneel begeleid vanuit onze behoefte ende zorgvraag voor onze zoon. Daar kwam echt geen apostolisch geleuter aan te pas. Wij hebben aan hem heel veel te danken., wat een fantastische man was dat! Enkele jaren later had onze zoon i.v.m. de complexiteit van zijn handicapt ander begeleiding nodig. We moesten toen verder zoeken. Wij hebben nog nooit raad gevraagd aan een oudste herder of wie dan ook. Wij zijn degene die onze zoon het beste kennen en weten wat hij nodig heeft. Daarbij is professionele hulp zeker gewenst omdat de professional zonder emotie bepaalde situaties kan benaderen. Het verstand en emotie moeten altijd in evenwicht zijn. Wij hebben uit het AG nog nooit echt veel tegengas gehad omdat we bepaalde opmerkingen en raad negeerde, wij vroegen het ook niet maar deden wat ons goed leek. Belangstelling vanuit het AG was er ook niet, de vraag hoe het met ons ging is op 1 hand te tellen.
Onze zoon heeft vanaf zijn 10e tot zijn 30e jaar in een instelling gewoond met professionele begeleiders. Ook daar ging het op een gegeven moment niet goed met hem, hij had zeer veel zelfverwondend gedrag. Wij weten we dat hij geslagen en mishandeld is. Dat komt dus ook voor bij professionals, hier geld ook weer, wie komt er op je pad. Inmiddels woont onze zoon alweer 11 jaar bij ons thuis. Wij zijn 25 jaar geleden uit het AG gestapt i.v.m. met meerdere redenen, waarover ik nu niet ga uitweiden. Het was de juiste keuze om uit een sektarische gemeenschap te stappen. Gelukkig dat het met jullie zoon nu goed gaat, jullie zullen nooit vergeten wat er gebeurd en aangericht is, de wond heelt wel maar het lidteken blijft. Sterkte!!