Het Apostolisch Genootschap probeert links en rechts krampachtig haar imago op te poetsen door te rommelen in de zelfhulp-hoek. Daarbij huren ze prominente sprekers in om deze grijze, dolende sekte een fris nieuw gezicht te geven. Het lijkt erop dat veel van de sprekers geen idee hebben door wie ze zijn ingehuurd. Want hoe kun je over zaken als zelfontplooiing en eigenwaarde praten als je weet hoe het Apostolische Genootschap individualiteit eerder als een ziekte zag?

Daarom hier een open brief aan deze sprekers. Kopieer hem, mail hem naar de sprekers, verwijs ernaar als je op een social media bericht van zo’n spreker reageert of doe ermee wat je wilt. Spread the word!

Beste spreker,

Natuurlijk begrijp ik dat je het liefst zoveel en zo vaak mogelijk praat over jouw expertise. En dat je je daarvoor laat inschakelen door allerlei organisaties. Ik snap ook dat je niet al die organisaties eens goed tegen het licht kunt houden. Bijvoorbeeld om te kijken of ze wel een beetje deugen. Of je niet wordt ingezet om wit te maken wat eigenlijk gitzwart is.

Mag ik je daarbij helpen? Binnenkort spreek je op een bijeenkomst van Iederal of het Apostolisch Genootschap. Beide clubs presenteren zich als Humanistisch of menslievend of wat het marketinglabel van dat moment nu ook is. Veel van hun evenementen gaan om eigenwaarde, individuele groei of de omgang met anderen. Dat zou je met een beetje gevoel voor cynisme grappig kunnen noemen.

En dat zit zo: het Apostolisch Genootschap heeft duizenden mensen diep beschadigd. Het was, en is voor een groot deel nog steeds, een sektarische club. Die jarenlang een leider had die voor de leden bepaalde wat ze wel en niet mochten doen en denken. Niks persoonlijke ontwikkeling, niks zelfwaarde: het woord van de Apostel was wet. Nieuwe baan? Toestemming vragen. Als vrouw willen werken? Toestemming vragen. En dit is nog maar een fractie van de misstanden.

Net voor Corona verscheen het boek: Apostelkind (https://www.uitgeverijbalans.nl/boeken/apostelkind/) . Auteur Renske Doorenspleet was zelf jarenlang Apostolisch en schetst in dat boek hoe haar ogen opengingen. En van verbazing nooit meer dicht. Apostelkind beschrijft de cynische, methodische manier waarop Apostel Slok en later zijn zoon als opvolger, beslisten over het lot van duizenden mensen. En dan laten we het onderwerp van de vele miljoenen die zij daarmee verzamelden, nog maar even onbesproken. Of hun kapitale villa’s en full-option Mercedessen. Met chauffeur.

Het boek maakte veel los. Herinneringen die we vaak liever niet nog een keer hadden beleefd, strijd tussen ouders die nog in de sekte zaten en kinderen die eruit waren gestapt, tot aan volwaardige trauma’s. Hoe ik dat weet? Ik was één van de ‘volgelingen’. Tot ik eruit stapte. Na het verschijnen van het boek zijn we door het Apostolisch Genootschap beschimpt als ‘afvalligen’, als ‘hooguit 2% die ontevreden was met de licht sturende manier van leidinggeven.’

Er zijn excuses aangeboden. Met terughoudendheid. Zonder echt door de knieën te gaan. Velen van ons hebben het kunnen afsluiten. Maar bij anderen scheuren de wonden weer open als we zien dat deze sekte, die onze jeugd stal en menig zelfbeeld onherstelbaar beschadigde, mooi weer speelt door mensen van naam, mensen zoals jij, in te huren.

Als je – ondanks deze donkere geschiedenis van je opdrachtgever – toch gaat, wil je daar dan aan denken? En misschien kun je, namens de duizenden directe en indirecte slachtoffers van het Apostolisch Genootschap, dan 1 of 2 kritische vragen stellen of opmerkingen maken?

Dank je voor je aandacht.