Het begon met het boek “Apostelkind” van Renske Doorenspleet. Zij liet zien wat er allemaal mis was in het Apostolische systeem in de jaren 70-80-90. Persoonsverheerlijking, afgedwongen gehoorzaamheid, onvoorwaardelijke overgave aan de leider en weinig tot geen ruimte voor het individu. Renske onderbouwde veel met materiaal uit het archief van het genootschap.
Het Apostolisch Genootschap noemde die periode in een reactie op Facebook normerend, schilderde Renske af als een individu en probeerde over te gaan tot de orde van de dag. Respectloos naar de vele slachtoffers van het systeem dat in de jaren 70-80-90 tientallen en misschien wel honderden mensen beschadigde.
Deze site is medio 2020 ontstaan uit de besloten Facebook-groep “In Apostolisch Perspectief“. Later ontstond ook de groep ZAP-Brothers and Sisters. In beide groepen schrijven ex-leden met elkaar over hun ervaringen.
Hier krijgen ex-apostelkinderen de ruimte om te reageren op de pr en communicatie vanuit het Genootschap en de sites en initiatieven eromheen . Hier laten wij zien dat Renske niet alleen staat. Dit is de plek voor de 2%.*
Mooi dat dit initiatief genomen is. Het is heel belangrijk dat iederen die dat wil over alle relevante iinformatie over de ontwikkeling rond het ApGen kan beschikken, die dat wil. Daar zal deze website vast aan gaan bijdragen.
Hulde voor het initiatief en veel succes!
Grappig, een BESLOTEN Facebook pagina. Precies wat het punt was van Renske’s boek. Een BESLOTEN genootschap.
Dat is, om privacy en rust voor die site en die mensen daar in !
Een site is iig niet hetzèlfde als dit lang gesloten genootschap.
welk punt wil je hiermee maken?
Welk punt is voor jou ZELF belangrijk, beste Sharon ?…
Das retorisch en een gemakkelijk foefje
Typisch een tegenvraag van een gesneuvelde socioloog.
Waarom geef je niet gewoon antwoord ??
Het boek :
De stilte van dieren, John Gray …
gaat over voorúitgangs ideëen en andere moderne myten, zoals het humanisme dat ook blijkt te zijn !
‘Mensen hebben betekenis nodig.’
Wat een geweldig initiatief.
Het is de hoogste tijd dat onze stemmen ook eindelijk eens gehoord worden, wij hebben namelijk nogal wat te zeggen en durven dat inmiddels ook.
Wat goed dat deze site er is. Het boek Apostelkinderen heeft nogal wat los gemaakt, ook bij mijn familie die anno 2020 nog steeds Apostolisch is. De reactie op het boek van hen was ronduit shocking: bagatelliserend, denigrerend naar Renske en beschuldigd naar mij als kind en andere ‘afvalligen’. Zich nog steeds niet bewust wat een schade en een verdriet een ander is aangedaan door de “ liefdevolle gemeenschap” in de jaren 60-70-80. Over de periode 90 en later kan ik niet meepraten. Ik hoop dat deze site mensen uit het Apgen bewust maakt dat er een schadelijk verleden is en het Apgen niet zo onschuldig is als het lijkt.
Lang geaarzeld maar kan niet zwijgen: Ik heb zelf als recalcitrante puber diverse broeders en zusters tot wanhoop gedreven. Vanwege het fanatieke geloof der apostelen heb ik mij afgezet. En ik niet alleen broeders en zusters….
Wat een geweldig initiatief! Het is goed, dat bepaalde zaken nu “out in the open” komen, voor wie ze lezen wil. Het mag wellicht nu allemaal “anders” zijn, maar dat neemt niets weg van de jaren 60-70-80 en ook nog de 90er jaren. Jaren die bij menigeen de nodige littekens heeft achtergelaten.
Blij met deze pagina, opgegroeid in het ap gen
Het heeft mij ge en vervormd
De beslotenheid zo benauwend
De mens verheerlijking van de apostel als de nieuwe God Hij werd aanbeden en al heel jong voelde ik dat het niet klopte
Ben er op 14 jarige leeftijd uitgestapt daarmee was ik er niet vanaf. De schade was al aangericht
Ook ik ben tussen mijn 11 en 13 er uitgestapt en nee de schade is niet veranderd . Maar toch heb ik van mijn 6 tot mijn 13 nog wel mooie momenten van de jeugd – cattegesatie , en daarna meisjes koor ( aangezien ik als meisje geboren ben,) daar heb ik geen nare herrinneringen van . Wel van thuis gesprekken waar .naar ik later begreep onze moeder de deur uit moest en mijn oudeheer trouwde met een meisje van 18 ach vernedering was ook bij mij iets wat ze volgens mij nooit geloofd hebben. Mijn broer en zijn vrouw geloofd nog steeds en dat gun ik hem ook al hij zijn Apostel niet had gehad was het niet zo met hem afgelopen als nu.
Daar ben ik het AG wel dankbaar voor .
Ook ik vind het erg goed dat deze site er is. Het boek Apostelkind van R. Doorenspleet heeft voor mij veel puzzelstukjes op z’n plaats gelegd.
Het leven in de sekte Het Apostolisch Genootschap (AG) tot midden jaren negentig, heeft mij in mijn verdere leven gevormd. In de keuzes die ik heb gemaakt en de relaties die ik ben aangegaan, zowel zakelijk als privé. Altijd wilde ik dienen, pleasen. Ik wist niet beter. Het klopte gewoon niet. Ik kan er nog boos en verdrietig om worden.
Gelukkig is er nu door het boek, en ook door deze website, meer begrip. Van mijn huidige niet-AG omgeving. Maar vooral heb ik nu ook meer begrip voor mijzelf.
In de docu ‘Dus ik volg’ (Human) zegt een ex-Jehova: ‘Een sekte herken je aan het bestaan van een ex-volgelingen groep’. Hiermee wil hij jongeren waarschuwen.
Die ex-volgelingen groep van het AG hebben wij nu ook!
Goed dat deze pagina er nu is. Geeft ruimte aan diegenen die geïnteresseerd zijn in en/of betrokken zijn bij de recente ontwikkelingen rond het Apostolisch Genootschap. Dit alles naar aanleiding van het boek Apostelkind.
Heel goed dat deze site er is!
Kort geleden ben ik de Facebook groep Apostelkindjes begonnen en ik merk dat veel mensen met hun pijn en verdriet nog steeds geen raad weten. De jaren zijn verloren en komen nooit meer terug. Wat zou er moeten gebeuren? In ‘het licht van deze tijd’ zou ik het bestuur dringend adviseren in zijn geheel zo snel mogelijk op te stappen. Dat is wat mij betreft het enige gebaar dat zoden aan de dijk zet en een toekomst biedt. Waarom: de zestigers van nu, zoals Bert Wiegman, hebben immers zelf meegebouwd aan het regime, bewust of onbewust. Wiegman herkent de ellende van nu totaal niet zei hij laatst. En hij zei nog meer foute dingen maar dit ter zijde. Het is dus onmogelijk om in die positie een nieuwe stip op de horizon te zetten met dit genootschap. Dat moet je overlaten aan een jonge club veertigers, die niet besmet zijn met het verleden. Op die manier kan het genootschap nog een tijdje verder. Anders blijft het dweilen met de kraan open.
Wat jammer Sander, dat je recent je ‘eigen’ groepje hebt opgericht terwijl er al maanden een goed lopende en waardevolle FB groep ís voor ex-apostelkinderen. Een groep.die je blijkbaar weet te vinden, anders reageerde je hier niet. Maar dat je dan ook nog de moed hebt om op deze plek, de site die gelieerd is aan de FB groep in Apostolisch Perspectief, reclame te maken voor je eigen groep, daar val ik toch ff van stil. Wauw. Het zou om de inhoud van onze bezwaren moeten gaan en we zouden onze krachten juist moeten bundelen. Niet om jouw eigen groepje te promoten. Daar helpen we elkaar echt niet mee.
De omslag van “Godsdienst” naar een religie, heeft het genootschap in wezen al ‘sektarisch’ gemaakt !
Men zong eerst :
“Een volk, dat voor Gods Vrijheid vècht [……….], voor Zijn bestáán + geestelijke rechten, niet versaagt en NIMMER zich laat knechten … !
Het Goddelijk Voorbeeld, was die Éne, de Apostel, de Vrijheidsheld en Christus, van déze tijd [ toen ].
Dáár werden die financiële Offers + Tijd voor gegeven, dàt is van de leden op GROFFE wijze afgepakt !
Dié leden, zijn aan het verdwijnen + het geld is bij de sékte gebleven.
De persóónlijke”Dienst aan God”, is daardoor een léugen gebleken !
De “Apostelen” blijken simpel Sektor Hoofden te zijn van de zich zéér ‘humaan’noemende organisatie, + religieus randje !
Heel goed dat deze site er nu is! Het is lang stil geweest, maar nu komen de verhalen van mensen die het ag verlieten naar buiten. Het boek Apostelkind heeft veel losgemaakt, ook bij mij. Ik bracht “slechts” de eerste 17 jaar van mijn leven door in het ag. Maar het heeft mijn leven sterk beinvloed en dat bedoel ik niet in positieve zin.
Wat goed dat lotgenoten nu eens met elkaar van gedachten kunnen wisselen. We hebben allemaal hetzelfde meegemaakt en uiteraard ook allemaal anders ervaren. Gelukkig heb ik het achter me gelaten en verwerkt. Dat neemt niet weg dat de beerput die al zo lang aanwezig is open gaat. Waarom worden wél misstanden in de Katholieke Kerk, Gereformeerde Kerk en Jehova’s Getuigen publiekelijk gemaakt en de misstanden binnen het Apostolisch Genootschap niet? Van mij mag het want het stinkt.
Een site! Spannende ontwikkelingen. Het boek heeft veel los gemaakt. Hoe mooi is dat. Wat goed dat er steeds meer openheid komt. (2%. Wat een flater van formaat was dat!)
Een goed initiatief deze website.
Na wat interpretatie discussies heb ik gebruik gemaakt van de mogelijkheid de gewraakte passage uit Bert Wiegman’s betoog te beluisteren.
Voor mij is het 100% duidelijk hoor.
Eerlijk gezegd kan ik met de beste bedoeling er niet in horen wat relativerend werd gesteld.
Hier kan geen misverstand over bestaan:
Bert vergelijkt de negatieve gevolgen van een apostolische opvoeding, zoals beschreven in het boek van Renske, met de negatieve bijwerkingen van het door hem gegeven medicijn voor 2% van de patienten.
In mijn woorden: Dit gecalculeerde risico is geen argument om te stoppen met voorschrijven.
Conclusies:
1. Bert erkent de facto negatieve gevolgen van een AG verleden.
2. Bert suggereert met zijn vergelijking dat 2%, ofwel een marginale minderheid, van de personen met een AG verleden last heeft van dat verleden.
3. Bert verklaart met zn vergelijking dat het gezien het belang voor 98% moet worden geaccepteerd als collateral damage.
Bert doet hier gewoon een valse poging tot baggetaliseren met ongeloofwaardige grootheden.
Ten eerste klopt de verhouding niet tussen het belang van een levensreddend medicijn voor kinderen en het zgn. werk en ten tweede is de verhouding tussen slachtoffers en belanghebbenden van dat werk extreem manipulatief.
Ik heb eerder gesteld dat als we rekenen vanaf 1946 en ons richten op iedereen die nu nog leeft en een verleden binnen binnen het AG heeft dan zou gezien de geboortegolven het AG pakweg 100.000 leden moeten hebben. Feitelijk zijn dat er 4.000 tot 5.000 ofwel 4 tot 5%.
Het medicijn van Dokter Wiegman geneest dus max. 5% en maakt 95% zieker. Dat medicijn moet per direct van de markt.
Ken je die van de timmerman? Die ziet elk probleem als een spijker, dus de oplossing is de hamer. Ik zie hier eenzelfde reflex. Metaforen zijn slechts behulpzaam tot op zekere hoogte. Het leidt nergens toe als je alles zo op jezelf betrekt. Tenzij je het je echt aantrekt en jij ook behoort tot de mensen die ongewild anderen pijn doen. En daarvan wilt leren.
ken je die van de Farizeeërs?
Die is wel heel scherp Rob ??
Wauw Rob! ????
Het is vreemd dat hierop geen reactie komt, voor dat, wat wij allemaal willen: Een betere wereld begint bij jezelf. Dit geldt ook voor ex-of oud-apostolischen. Iedereen doet er toe. Blijf niet in het verleden hangen, maar zorg in het heden voor een betere toekomst. Hierin heeft elk mens een zorgtaak. Neem andere mensen niet de maat, maar zorg dat op jouzelf niets aan te merken valt. Wij leven allemaal vanuit ons eigen middelpunt, dus uw medemens ook! Jan Hendriks 77 jaar en altijd lid van het ApGen. geweest en er geen dag spijt van heeft gehad.
Hoe denigrerend om leed te ontkennen, u demonstreert exact waar het pijnpunt zit. Hartelijk dank daarvoor
Wat een geweldig initiatief, een eigen website van onze groep. En nu kan iedereen meelezen en ook reageren. En zo mooi zoals sommigen de items zo goed kunnen verwoorden. En over die 2 % ? De ” volgers” opgegroeid in het Slok tijdperk, ga er maar vanuit dat minimaal 80 % een klap heeft meegekregen. Maar na het lezen van het boek kunnen we na ontkenning en daarna erkenning nu ook alle puzzelstukjes op hun plaats leggen.
Onze groep telt nu 200 leden maar die gaat beslist verdubbelen binnen afzienbare tijd. ???
Een geweldig initiatief. Door het boek te lezen, vielen er puzzelstukjes op zijn plek.
Ik heb dingen nu een plek kunnen geven en ik hoop met deze pagina en alle verhalen, op de Facebook site, er meer mensen mee geholpen worden. En dat die zottigheid eens moet stoppen! En niet alles bedekken.
Wiegman is een wetenschapper, dus dat hij zich in die hoek uitdrukt in getallen en percentages, snap ik. Maar als hij uitstaat als arts en aanstaat als Apostel mag je niet spreken in percentages. Dan spreek je over mensen, en die zijn geen getallen.
Nooit op durven hopen, maar super fijn dat Renske zo helder heeft gemaakt wat ik zo lastig vond om te duiden. Grote dank daarvoor. Ook zo blij met de mogelijkheden zoals deze, waar plaats is voor herkenning en erkenning. Zo krijgt alles uit het verleden toch nog zijn plekje.
Ik zou graag de dank aan Renske Doorenspleet en mijn persoonlijk verhaal willen delen op deze website. Het is te lang om in dit vakje te schrijven en te lastig om een plaatje er bij te plaatsen. Kan ik mijn verhaal naar iemand mailen, die het als blog op de website zet?
Dag Frits, dank voor je reactie. Natuurlijk kan dat. Ik stuur je morgen een e-mail. Groet, Carolien
hoi frits,
ik kwam je tegen en denk aan de tijd in delft. veel gebeurd met ons allen. misschien ooit eens contact? een aantal dingen hebben nog geen plaats ondanks zelf therapeut te zijn inmiddels.
Natuurlijk ligt het aan mij maar ik snap heel weinig van de vaak agressieve, negatieve reacties! Ik ben als 19-jarige uit het AG gestapt omdat ik het teveel naar binnen gekeerd vond. Dat is nu zestig jaar geleden! Ik wilde AKTIE! Ik heb de beste herinneringen aan de “broeders en zusters” uit die tijd. Ik heb er waarden en normen geleerd waar ik nu nog achter sta… Dat het AG streng hiërarchisch was ingericht vond ik geen probleem. Ik vind dat zij die zich zo negatief opstellen eens, als dat nog kan, een hartig woordje met hun ouders moeten wisselen die hen in zo’n verschrikkelijke sekte hebben laten opgroeien. Zij waren de eerst verantwoordelijken! Dat geldt ook voor Renske D. Ik zou er nog veel meer over kunnen zeggen maar ik denk dat voor positieve opmerkingen op deze site geen belangstelling is. En ten overvloed IK BEN GEEN LID VAN HET AG EN OOK GEEN TROL!!!
Echt een reactie van een buitenstaander!
Nou dat is een zinnige reactie! Ermee eens.
En nu nog steeds ben ik lid. Het is een mensenwerk dat met de tijd meegroeit. En jeugdtrauma’s kun je van veel dingen oplopen. Binnen gezinnen, scholen, woonplaatsen etc.. wordt volwassen en vergeef degene die onbewust jou iets aandeden. Ga door met leven. Dat denk ik dan..
Helemaal mee eens Jan!
Was dat maar “WAAR” !
Met mijn ouders viel niet echt te praten, al zéker niet toen ik kind was 0-10 jaar …
Van 10-14 jaar was er de strijd om mijn INDENTITEIT, ik ben zelfs van huis weggelopen, thuis gebracht met een gróte politie jeep, er viel nog altijd niet te praten met mijn ouders, die waren te dominant …
Van 15-20 jaar was ik zèlf degene, die mijn ouders een VOORBEELD probeerde te geven, zij wilden nl. gaan scheiden, op pijnlijke wijze !
Zij waren geen praters maar zeer bekwame bekvechters, ook toen.
En mij niet zo erg dankbaar voor mijn LIEFDE …
Pas dáárna ging het mis met mij !
Je ouders kies je niet zelf. Heel erg is het als blijkt, dat er grove fouten worden gemaakt en de ouders hun taak misbruiken of niet op de juiste wijze uitvoeren!
Dit is beslist niet het streven van het Ap. Gen. Ik heb het zeer met je te doen. Heel erg vind ik dit. Nog erger is dit, als hiervan het Apost.Genootschap hiervan de oorzaak zou zijn, als ouders hier misbruik van maken. Jan Hendriks 77 jaar.
Ook ik ben opgestapt maar niet omdat ik negatieve ervaringen had maar gewoon omdat het me niet meer aansprak. Ik ben heel erg geschrokken van al hetgeen ik lees .
Jan Hendriks 77 jaar oud en dus alles sinds 1943 meemaakte reageert hierop omdat ik het roerend eens ben, dat de ouders in eerste instantie de kinderen hebben opgevoed en hiervoor volledig verantwoordelijk zijn. Waarom ben ik dan anders opgevoed? Ik heb alleen maar positieve ervaringen in een gezin van 6 kinderen die allen geen enkele negatieve ervaringen met het zogenaamde “sektegedoe” hebben gehad. Ben ik dan immuun hiervoor geweest? Zeer zeker wel, maar ouders die blijkbaar wel hun kinderen in een zekere beslotenheid en de kinderen zelf een opvoeding gaven zoals Renske Doorenspleet daar zou dit zomaar kunnen gebeuren. Ik weet dat de ouders van Renske hiermee hebben geworsteld na het verschijnen van het boek, evenwel hebben ze zelf hierover een andere beleving gehad. Een goed gesprek hierover zullen ze zeer zeker wel hebben gevoerd. Jammer dat dit niet in een nawoord is verduidelijkt en dus is een misverstand hieromtrent nooit opgehelderd. Het boek verkoopt goed, maar ten koste van wat? Ik zou een gemiste kans om hierover met je ouders in het reine te komen niet willen laten afhangen, om je ouders zo op deze wijze het verwijt blijven maken. Ik denk hier het mijne van.
Er zijn soms onoplosbare problemen ontstaan, maar ik als mens weet, dat als de wil er is elk probleem oplosbaar is. Ik geloof niet in een concrete God. De abstracte god die de mens zelf heeft geschapen geeft ons het vermogen om de menselijke aspecten zelf op het menselijk vlak bespreekbaar te maken. Voor de oplossing moet de mens zelf zorgen.
Dat er zo veel mensen zijn die net als ik het apostolisch verleden als traumatisch hebben ervaren zou toch genoeg moeten zijn om anno nu als ApGen eens te luisteren in plaats van te reageren met “ja maar” en erger.
Ik ben er zeker van dat er een groep ontwikkelde mensen is die het roer om willen gooien maar dat een heel grote groep bij “het oude” wil blijven.
Kan zomaar te maken hebben met cognitieve dissonantie schat ik in?
Gemiste kans en gedoemd om uiteindelijk te verdwijnen als er mensen blijven roepen; “de Titanic, nee hoor die kan niet zinken”.
Er is ook bij de huidige leden behoorlijk wat onrust. Niet alleen over het verleden, maar ook over recente ervaringen (met nog steeds vreemde incidenten) en … over de toekomst. Veel geld wordt besteed aan een nieuw initiatief: IederAl. Hoezo een ‘tweede spoor’? De lidmaten is niks of bijna niks gevraagd. Apostel Wiegman is als persoon een stap terug ten opzichte van apostel Riemers: die was écht wars van persoonsverheerlijking. Wiegman is een product van zijn opvoeding, super-apostolisch maar wereldvreemd. Alles fijn en mooi en heerlijk. Zijn voortdurende koketteren met zijn functie als arts wordt door velen als ongepast ervaren. Het beste zou zijn als het huidige bestuur aftreedt! Incapabel en zéker niet geschikt om lering te trekken en zichzelf te wijzigen.
Zo is dat. Nieuwe naam, nieuw bestuur, én nadenken over een echte bijdrage ipv leunen tegen wat er al is.
Helemaal mee eens. Wiegman is gecreëerd door Slok. Visie is weg, oude lithurgische gewoonten bestaan nog, huidige genootschap vergrijst waar je bij staat.
Die vergrijzing is een geschenk uit de hemel!
Amen!
Wars van persoonlijkheidsverheerlijking zou ik Dick Riemers beslist niet willen toedichten. Integendeel.
Waarom wordt mijn genuanceerde reactie niet geplaatst? Mag je alleen negatief reageren op deze site?
Vreemd dat die moderatie zo lang moet duren! Vindt u het vreemd dat dit mij iets wantrouwig maakt?
Hoi Jan, deze site wordt gerund door vrijwilligers. We hebben allemaal banen en gezinnen enzo. En daarnaast beheren sommigen van ons ook nog een Facebook groep. Ik begrijp niet helemaal waar je wantrouwen vandaan komt.
Sorry, zie zo juist dat mijn bijdrage geplaatst is waarvoor dank. Jan
Ik had dit bij de 1e plaatsing ook Jan. Ook ik vergiste mij. De volgende dag trof ik mijn plaatsing aan. Geduld is een schone zaak! Overigens ben ik het eens met jouw plaatsing.
Mij mening is dat mensen die un hun huidige leven nog zo lijden onder wat er in hun jeugd is gebeurd, ineerste instantie.ana moeten kloppen bij hun opvoeders/ouders en niet moeten blijven vinger wijzen naar het Apostolisch Genootschap. Die mogen niet overal verantwoordelijk voor gesteld worden. En dan zelfs huidige worden verdraaien. Blijf aub niet hangen in het verleden. Leef je leven zoals dat goed voelt voor jou en laat de mensen die wel gelukkig waren en zijn dat ook hun keuze laten bij dit geloof.
K.
Dat psychische en/of lichamelijke klachten weleens mede het gevolg konden zijn van de Apostolische opvoeding is velen nu na het lezen van ‘Apostelkind’ pas duidelijk geworden. Zowel binnen als buiten het huidige ApGen. Een opvoeding die sterk werd aangestuurd vanuit het ApGen. Richtlijnen, kledingvoorschriften, bemoeienissen met gezinsproblematiek door daar niet voor opgeleide herders en priesters. Ik heb mijn ouders nooit iets verweten en zou dat ook nu, als ze nog leefden, niet doen. Zij hebben het Apostolisch Genootschap mede opgebouwd en hadden het volste vertrouwen in Apostel L. Slok sr. en later in zijn zoon Apostel J.L. Slok jr. Ten onrechte denk ik nu, maar zij wisten toen niet wat wij nu wel weten. Dat het systeem niet deugde, verkeerd was. Ondanks de beste bedoelingen van heel velen. Dat is wat mij nu verdrietig en boos maakt. Dus zeggen dat we bij onze ouders verhaal moeten halen, vind ik ongepast en getuigen van weinig compassie. Ter afsluiting: ik heb mijn eigen weg in het leven gevonden en ben een zeer gelukkig mens.
Helemaal eens!
Helemaal mee eens
Beste K,
Ik vind dat je totaal voorbij gaat aan het feit dat “verleden” goed moet worden verwerkt. En in deze gevallen gaat het voor allergrootste deel over opvoeding, genoten in een toch wel grotendeels schadelijke Apostolische omgeving.
Dus het is niet “blijven hangen”, maar een proces van “verwerken”.
Helaas heb ik zelf ook met de gevolgen daarvan te maken.
Alweer een buitenstaander?
??
Brief aan emeritus Apostel J.L. slok
Geachte heer Slok,
Met nieuwsgierigheid heb ik het complete interview beluisterd uit 2019 dat u gaf tijdens een symposium dat werd georganiseerd vanwege de herdenking van uw roeping tot Man Gods 35 jaar geleden. Inmiddels is er weer veel aan de hand in en buiten het genootschap. De actualiteit haalt ons snel in.
Aan het begin van het interview heeft u het over de gebeurtenissen in China, de demonstratie op het Plein van de Hemelse Vrede. Tijdens het Jeugdappel in De Doelen sprak u daarover en was u geschrokken van het geweld, maar stelde u vooral de vraag naar het waarom van dit soort gebeurtenissen. ‘Ik ben altijd op zoek naar de achtergrond, altijd nieuwsgierig. Waarom gebeurt zoiets, wat zit daar achter. Je bent tenslotte een leven lang aan het leren, dat is de evolutie.’
Uw antwoord was dat deze mensen vernieuwing wilden. In de Doelen sprak u uw bezorgdheid uit: ‘Jongens moet dat nou op deze grove manier’. Ze wilden naar een hoger niveau, zei u letterlijk. En ‘…dat dat op alle terreinen van het leven zo is’.
Ik weet niet op welke theorie dit gestoeld is, maar enfin.
Die mensen daar op dat grote plein -levend in armoede- waren en zijn echter de dupe van een krankzinnig dictatoriaal systeem. Onderdrukking en manipulatie in denken, leven, eigen keuzes enz. Daarin kwamen duizenden jongeren in opstand, met gevaar voor eigen leven. Kunt u nagaan welk een bereidheid er is voor vrijheid, ontplooiing en regie eigen leven. Die demonstratie is keihard neergeslagen èn, het land is op dit moment zelfs nóg gevaarlijker voor mensen die zeggen wat ze denken. Er is dus niets veranderd. Zij wilden niet naar een hoger niveau zoals u zei, ze wilden normaal in vrijheid kunnen leven. Daar had u ‘t trouwens met geen woord over toen.
Hoe treffend is de parallel met het nu waarin vele gedupeerde ex-volgers van het Apostolische regime (vooral uw periode van autocratisch leiderschap 1984-2000) ook opstaan en hun stem laten horen. Het boek Apostelkind doet oude wonden openrijten en honderden mensen voelen eindelijk dat ze de pijn mogen delen die zo lang bekneld zat. Een ware coming out!
Als u dan zo nieuwsgierig bent naar het waarom van de dingen, de achtergronden zoals u letterlijk zei, dan is dít wel ongeveer hét moment om open te staan voor het verschrikkelijke leed dat nu naar buiten komt en emotionele wanorde teweeg brengt bij velen. Hoe kan dat nou ineens? Wat is er misgegaan al die jaren? Dat zijn interessante vragen.
Even later in het interview sprak u over het boek De Dialoog. U vond het belangrijk om het gesprek aan te gaan. Dat deed u dan graag en vooral met de media, universiteit, en literatuur in samenspraak met de door u geschreven weekbrieven (letterlijk citaat). Dat klinkt redelijk, maar waar u totaal in tekort schoot is de dialoog met uw eigen ‘volgelingen’. Want ík kan me alleen herinneren dat ik van alles moest. Van kleur stropdas tot besteding vrije tijd, zielsaanbieding, taalgebruik, sport, baan, muziek, studie, vriendinnetjes, of seks wel of niet mocht, kortom; alles met milde dwang, elke dag weer. U heeft de noodzakelijke vrije ontplooiing van jonge mensen totaal genegeerd en in plaats daarvan voerde u een loeistrak totalitair regime aan. Een jarenlang zwaar emotioneel misbruik van mijn eigen leven in wording. Mijn jeugd naar de klote.
Later in dat interview zei u dat vrede niet vanzelf komt. Dat je daar wel wat voor moet doen. Op de eerste plaats leven wij al 75 jaar in vrede dus heel veel dreiging is er niet in Nederland en op de tweede plaats is er juist wèl vrede als vanzelf, en moeten mensen juist moeite doen om oorlog te voeren. Dus van dat theorietje klopte niet veel, het is zelfs net omgedraaid.
Aan het eind in het interview zei u dat u vooral ‘uw leven lang voor anderen wat betekend hebt’. Dat is nogal discutabel. Want u heeft uw alleenheerschappij, waarin u door narcisme en gewoonten bent meegezogen (dat is nu eenmaal de wetenschappelijk aangetoonde werking van onbewust groeiend machtsmisbruik) botgevierd op vele duizenden gezinnen en enorme onherstelbare schade aangericht, voelbaar tot de dag van vandaag. U werd als het ware blind meegezogen in die ongebreidelde geldingsdrang.
Niets van zelfreflectie, zelfspot of twijfel kwamen tijdens dat symposium ter sprake. Ik heb gehuild toe ik het beluisterde, ben boos geworden op mezelf dat ik niet veel eerder bewust werd van die krankzinnige periode, en nu woest op de verloren jaren. We zijn in de maling genomen, grof geld van hardwerkende gezinnen werd decennialang als ‘zielsaanbieding’ geïnd, deed je ’t niet dan was je ontrouw aan de ‘Christus van deze tijd’. Op dit moment bedraagt het vermogen van de Stichting het Apostolisch Genootschap meer dan 400 miljoen euro. Complete waanzin.
Als slot zei u dat u uren kunt praten over uw ervaringen uit uw leven. ‘Ik praat er graag over’ zei u letterlijk. Inderdaad, dat bleek die middag waarin u de regie volledig overnam en dat heeft u altijd gedaan; veel praten, weinig vragen, nauwelijks echt in dialoog. Een grote blinde vlek heeft een stempel gedrukt op een geschiedenis van vele gebrandmerkte levens. In stand gehouden door één man die het zogenaamd beter wist. De waarheid blijkt triest genoeg heel anders.
Bovenal gun ik u echt in uw laatste levensfase een moment van universaliteit, in de zin van op de groots mogelijk manier durven denken. Al is het maar één moment.
En uzelf één keer in de spiegel aankijkend in alle eerlijkheid de vraag te stellen:
‘Deed ik het wel zo goed als dat het eigenlijk had moeten zijn?’
Niemand zal het antwoord controleren.
Dat neemt u straks mee…
Eens!
Dankjewel Sander, een mooie brief.
Amen!!!
Eens!!
Seksueel misbruik is ook vele malen voorgekomen in het Apostolisch Genootschap.
Marjolein,
dat is een zo ernstige aantijging dat je dat wel moet melden bij instanties die er wat mee kunnen, bijvoorbeeld politie of justitie. Je kunt dit niet zomaar afdoen met twee regeltjes in een reactie.
Ofwel: naam en paard noemen. Als het waar is moet er gestraft worden.
Jemig Sander,
Van die brief werd ik even helemaal stil…
Ik herken er zoveel van. Gelukkig ben ik er nog op tijd uitgestapt in 1987/88
Desalniettemin heb ik wel flink schade opgelopen, temeer omdat ik autistisch bleek te zijn wat op mijn 50ste werd vastgesteld…
Stel je voor dat je als autist volledig geïndoctrineerd en continue gebrainwashed wordt door in zo’n omgeving, bijna 24/7 op te groeien…
Ik dank je voor deze brief..
Ik herken mezelf ook wat Sander en Frans heeft geschreven. Zelf ben ik van 1961 en vanwege de weekenddiensten in de evenementensector ben ik uit 1992 eruit gestapt. Omdat ik vaker niet bij de erediensten aanwezig was, kreeg ik ook een sterk Big Brother gevoel over mij heen en dat was ook de druppel, om over de rest voor het gemak maar te zwijgen. Rugzakje of niet, mijn gezonde verstand heeft me gelukkig nog goed op de been gehouden in de maatschappij en ik kon me vanaf 1992 dan ook verder ontplooien en verder ontwikkelen.
Ik vind het ook heel goed dat er van 2 kanten of 2 partijen de zaken eens goed belicht worden.
Je was er zelf waarschijnlijk bij in 1984? Sindsdien is er veel veranderd! Vreemd is het wel vanuit jouw perspectief, dat ik niet beschadigd ben. Realiteit en fictie of letterlijk of figuurlijk in woorden iets uitdrukken hebben jou waarschijnlijk verward. Jouw ouders hebben toch ook aandeel in jouw opvoeding gehad? Het aftreden van J.L Slok met als opvolger Riemers en daarna Bert Wiegman heeft een vernieuwing in denken gebracht die jij niet meer hebt meegemaakt. Jammer. In het AG ook al in 1884 moest jezelf je levensweg bepalen en alle hulp uit het AG zou hierbij kunnen helpen, maar wel naar eigen keuze en behoefte. Zoek toch vooral de oorzaak in jezelf en jouw opvoeding en niet bij een ander.
U legt tróts veel schuld bij àl de slachtoffers en projecteert uw eigen ervaringen ‘rèchtstreeks’ op deze personen die u geheel vreemd en nog onbekend zijn !
Verdiept u zich in hun harten ?
Vriendelijke Groet !
Ik vind “Blaise Pascal” leuk …
Ik zal deze reactie even kort samenvatten: dit is de 1001ste keer dat we “ja maar nu is alles anders” horen. En wie zegt dat jij niet beschadigd bent?
Wat een trieste reactie van u om de oorzaak bij de jeugd zelf en hun ouders te leggen. Die oorzaak waren de apostelen L. en J.L. Slok, die met hun BEWUST dictatoriaal, autoritair en manipulend beleid en handelen heel veel jongeren onder wie mijn beide kinderen emotioneel beschadigd hebben. Kinderen, ouders en jeugdverzorgers moesten zich houden aan wat de beide apostelen Slok voorschreven, in onder meer hun weekbrieven en richtlijnen (voor o.a. de jeugdverzorging). Zo niet, dan werd je vaak publiekelijk op niet mis te verstane wijze terecht gewezen. Zo weet ik uit ervaring als ouder, maar ook als toenmalig jeugdverzorger die het anders, meer overleggend, wilde doen.
Ik verliet daarom indertijd het ApGen. Een aantal jaren terug ben ik, omdat ik dacht dat het ApGen veranderd was, teruggekeerd als sympathisant. Maar na het uitkomen van Renske haar boek is duidelijk gebleken dat het voor apostolischen nog steeds moeilijk is om met open vizier kritisch naar hun geloofsgeschiedenis te kijken, daarover te praten en afstand te nemen van het schadelijke handelen en beleid van genoemde 2 apostelen. Je moet, zo ervaar ik ook nu nog, vooral liefdevol en dankbaar zijn. Mensen met een (constructief) kritische geloofshouding kunnen helaas ook in deze tijd niet goed uit te voeten binnen het nog steeds centralistische en hierarchische ApGen.
Sterk!
Amen!
Heel blij met deze website als mogelijkheid om eigen ervaringen met de buitenwereld te kunnen delen. Wij waren onderdeel, onbewust en vaak ook ongewild, van een systeem welke vele foute beginselen krampachtig probeerde vast te houden. De ernstige schade van deze jarenlange indoctrinatie komt nu naar buiten, met grote dank aan Renske voor het schrijven van haar boek!
Hallo Sander, een goed stukje van je.
De oude kern heeft niets geleerd, gaan ze nu ook niet doen. accepteren geen kritiek de arrogantie ten top.
Het bestuur moet inderdaad weg.
Voor wat betreft de toekomst zie ik het somber in, het moet geen vervanging worden dan krijg je algauw weer van het zelfde.
Wat je nu ziet van het huidige Ap.gen. is een slappe humanistische beweging.
Ik persoonlijk zou daar mijn kostbare tijd niet in willen steken.
Voor zover mijn reactie, heel goed dit forum.
Ik ben ook een ex volgeling van het ap.gen. en elke dag blij met m’n vrijheid.
Ik leef mee met de slachtoffers van het ap.gen. waarvan ikzelf ook een slachtoffer ben.
Met vriendelijke groet
Diana.
Ik ben 72 jr. Apostolisch opgevoed maar door de tijd heen helemaal murw gemaakt . Ik bevindt me nog steeds in die emotionele gevangenis die AG heet. De liederen van zangkoor en mannenkoor malen dagelijks en ook ‘nachts door mijn hoofd. Ik hou het maar hierbij maar kan net als Renske we een boek schrijven wat ons gezin is aangedaan.
Edward, dit is zo herkenbaar. Ik wens je oprecht heel veel sterkte!
ik geboren in 1960 Apostolisch opgevoed. heb afstand genomen in 1992 als lid van deze gemeenschap. en ja ik heb beide Apostelen Slok meegemaakt. de reden van mijn zg. opzegging is vanwege mijn niet Apostolische echtgenote. maar dit ter zijde uw reacties zijn niet eerlijk u heeft altijd de cq. een keuze gehad. toen u 18 werd bv. kon u en mocht u zich confermeren m.a.w. vrijblijvende keuze. beetje zielig dat u op deze wijze het geloof cq wat men noemt levensstijl door de slijk haalt. en ja in de jaren 60′ 70′ en 80 was het dogmatisch enz. doch u had immers nog altijd een keus. ik zie het nut er niet van om deze geloofsgemeenschap aan te vallen. zwak. en ja ook ik heb in mijn jeugd heel veel dingen moeten laten liggen. maar dat was nu eenmaal zo. ik denk dat de Apostel Dirk Riemers de boel aardig moderner heeft gemaakt. overigens ken ik de ex Apostel Riemers persoonlijk zeer goed.
mijn visie is accepteer ieder zijn geloof. ook andere religies worden aangevallen al dan niet terecht. als u zo getraumatiseerd bent over het Apostolisch genootschap zoek een psychiater.
en laat deze mensen met rust
Hallo Harinck, of moet ik Simon zeggen? Of Edward? Je probeerde je reactie onder drie verschillende namen te posten. Onder drie verschillende pagina’s. Zou ik normaal gesproken van in de war raken, maar we hebben het hier vaker gezien als sympathisanten van het AG reageren. Met jouw welnemen heb ik maar 1 reactie toegelaten. Ik ga verder niet teveel energie in je investeren, want je hebt overduidelijk noch het boek, noch de verhalen hier gelezen. Anders wist je namelijk al dat veel mensen geen keuze hadden. Door druk van partners. familie of leiding. Want je kwam in de goot, weet je nog? En daarbij; tegen de tijd dat je 18 was zat de indoctrinatie er al stevig in. Dus eerst even lezen en dan reageren. Ok, Harinck, Simon of Edward? (ik hoop voor je dat je niet alledrie bent overigens, want dan ben jij degene de beter die psychiater kan opzoeken).
Heel mooi verwoord Eelco.
De inhoud is belangrijk en niet de persoon. Met de inhoud van Harrink ben ik het eens.
De persoon is wel degelijk belangrijk als die persoon niet helemaal eerlijk is.
Het boek van Renske heeft mij zeer geholpen. Ik heb mij niet confirmeert maar laten confirmeren. Thuis zou ik anders geen leven hebben. Ik wist toen al dat op het moment dat ik economisch zelfstandig zou zijn, ik de tent zou verlaten. Vanwege die denkwijze heb ik mij lange tijd schuldig gevoeld.
De meest passages uit het boek kwamen mij zo bekend voor dat ik bij de eerste regel al wist wat er ging volgen. Na het lezen van het boek heb ik het in de boekenkast gezet om een paar weken later bij het oud papier te zetten. Ik dacht dat er klaar mee was. De beschadiging blijft ( moeite hebben om voor eigen mening op te komen en willen pleasen) maar mijn boosheid is door dit boek verklaard en probeer deze achter mij te laten.
In mijn werk kom ik veel met mensen in aanraking en ik heb al regelmatig een Apgen lid herkend aan hun gedrag. Niet verkeerd maar bijzonder.
Door familie kom ik soms in aanraking met nog actieve leden en ik merk dat de jonger generatie wat minder wereldvreemd lijkt dan de oude club.
Harrinck, ik lees uit jouw bericht een oppervlakkige beleving van het apgen-leven. Net als jij zullen er wel meer ex-apgenners zijn, die hun schouders ophalen bij de verhalen die op deze site zijn te lezen.
Maar als je écht geloofde in het ‘God als mens’-evangelie, dan was het werk in de dienst ‘fijn’ en voelde je je gelukkig. Maar was er een probleem in je leven dan had je de keuze uit:
1. Het apgen verlaten en in de goot belanden (want dat was je zó lang voorgehouden, dat je daar werkelijk in geloofde).
2. Luisteren en doen wat de ‘man als God’-apostel van je verlangde.
Wanneer je zelf voor een dergelijke keuze hebt gestaan, dan weet je dat de verhalen die je hier leest echt gemeend, eerlijk, hartverscheurend en ongelofelijk bedroevend, zo niet misdadig zijn.
Toen het leven bij de moeder van onze kinderen voor mij een hel was geworden, zag ik twee mogelijkheden: zelfmoord of scheiden.
In mijn ellende koos ik uiteindelijk – met mijn gedachten bij de kinderen – voor het laatste. Dit was mijn vrije keus, maar die was niet in overeenstemming met de wens van de apostel en dus werd ik gedwongen – nu met ‘hogere hulp’ – voort te leven in die hel. Als ik dan bij mijn voorganger kwam om te zeggen dat ik het niet meer uithield, dan vroeg hij mij of de ‘hogere hulp’ hem wilde bellen. Maar dat deed de ‘hogere hulp’ niet: hij rapporteerde alleen de apostel.
Na ruim een jaar zei mijn vrouw tegen de kinderen en mij dat ook zij wilde scheiden. Toen voelde ik mij bevrijd van de druk van de apostel om ‘het huwelijk te redden’ en bevrijd van de vrouw met wie samenleven niet mogelijk was.
Aan het begin van de scheidingsprocedure werd ik door de apostel en zijn ‘hogere hulp’ gedwongen om te beloven de kinderen te laten bij de vrouw die ik wilde verlaten (zonder dat de kinderen zelf waren gehoord).
Daar kwam mijn geweten tegen in opstand.
Na jaren van ellende in het huwelijk – maar ‘fijn’ in de dienst – koos ik uiteindelijk toch voor optie 1: het apgen verlaten met het risico: de goot.
Ik ben niet in de goot beland. Sterker nog: ik ben al 33 jaar gelukkig met een liefdevolle vrouw zonder apostel.
Het apgen is een sekte.
Ik ben belazerd en bedonderd
En na het lezen van Renske’s boek heeft het me verwonderd
Dat ik het nooit vergeten zal, al word ik honderd.
De “APOSTEL” L. Slok hielp dus om SPANNINGEN diplomátisch “op te lossen” bij HUWELIJKEN
Wat verwrongen gevolgen had.
Bij mijn ouders wasdat net zo.
En “HIJ” deed hélemaal NIETS om het zo jónge slachtoffer dat misbruikt werd, als vervànging voor waarschijnlijk AFWEZIGE sexuele/EMOTIONELE binding tussen zulke onenige partners, zie háár verhaal op deze site …
En dat is nòg confronterender !
Het is onoplosbaar en verward door belangenverstrengeling + van advocaat en duivels spel …
Schandalig, dat dit ongestraft kon gebeuren. Ben heel blij voor Ans, dat ze zo gelukkig is in haar relatie. Helemaal verdiend.
Interessante blog.
Heb er veel over gelezen, voor en tegen, in de afgelopen maanden.
Wat ik me afvraag is waarom de rol van de ouders in Renske’s boek zo onderbelicht is. Zeker omdat het ook de kindertijd betreft.
Hoe kom je daarbij? Haar ouders komen uitgebreid aan bod. Heb je het boek gelezen?
Of bedoel je dat ze haar ouders er de schuld van had moeten geven dat ook zij in een sekte waren opgegroeid en onder grote druk stonden van beide apostelen Slok?
‘Schuld’ is een groot woord maar ja ik heb het mijn ouders verweten dat ze me meesleepten. En nog steeds. Kijk, ik hou ook van ze, maar hun rol was niet triviaal.
Begrijpelijk, maar ook de ouders zaten veelal vast in het apostolische web.
Zij waren ervan overtuigd dat ze echt iets goeds deden om hun kinderen te dwingen, hoe pijnlijk dat voor die kinderen ook was. Het werd vaak niet eens gezien. We waren immers ‘dwarse pubers’ en het zou wel goed komen als we de ‘apostel als onze levensvriend zouden erkennen’. Een kwestie van tijd, dacht men.
En al hun vrienden, kennissen en familieleden deden het net zo. Dachten er net zo over. Maar iedereen stond onder druk.
Ze hadden het de apostel immers plechtig moeten beloven bij de eigening: het kind tot zijn achttiende opvoeden in het ‘priesterlijk godswerk’.
En ze waren immers zelf zo gelukkig, je gunt je kinderen toch het allerbeste?
Het was fnuikend voor kinderen, zoveel onmacht en weinig zelfbeschikking. En vaak ook voor de relatie tussen kinderen en ouders. En nog. Heel triest.
Maar om nou alleen de ouders daar de schuld van te geven… Het was een totalitaire omgeving. De vergelijking met Noord-Korea is in de afgelopen maanden weleens gemaakt. Heftig, maar ik begrijp het wel.
Zomaar een tip die kan helpen bij de verwerking. Schrijf “man gods”, “apostel”, “liefdesbaanbieding”, “plaats des dienens”, “belofte van trouw”, “zielevriend” en weet ik al niet wat niet meer met een hoofdletter. Dat voetstuk verdienen die woorden namelijk niet.
Ja Rob, ik heb vanavond eens uitgebreid gemaild met mijn broer hierover. Ik heb echt bewust het woord apostel met een kleine letter geschreven. Heel apart dat die hoofdletter er onbewust zo ingebakken zit terwijl ik al 42 jaar ex-lid ben. Wie herkent het ook dat alle weekbrieven thuis werden bewaard? Mijn moeder had een hele trommel vol. Niet om ze ooit nog eens terug te lezen, maar ja het woord van de Apostel, dat kon je toch niet bij het oud papier doen he!
Ik heb met een soort van satanisch genoegen na de dood van mijn ouders alles juist bij het oud papier gegooid. Daar heb ik nu wel spijt van. Wat een schitterend archief had ik dan gehad. Ik zou graag “De zegen van de twijfel” nog wel eens willen inzien. Gewoon als fysiek bewijs dat ik niet gek was, dat indoctrinatie zelfs met de grootst mogelijke onzin blijkbaar kan werken. En dan die weekbrieven lezen, alleen maar om in mijn hoofd nog eens de zalvende stemmen van de voorgangers te horen, en het “ge-ja-en-amen” uit de zaal.
Om daarna alsnog alles ritueel bij het oud papier te gooien.
Ik was erbij vanaf mijn geboorte in 1962 tot in 1978. Wanneer je een keer een dienst had overgeslagen dan wist je dat men de eerstvolgende keer bij de voordeur je verwelkomde met de woorden “We hebben je gemist vorige week”. Gelukkig ging ik via de fietsenstalling naar binnen, hing mijn jas op bij de mannenafdeling ( ja ook de jassen werden gescheiden opgehangen) en probeerde dan even snel langs de voordeur te komen vanuit de kelder als er even niet opgelet werd. Je mocht niet naast je moeder zitten, maar moest bij de mannen. De meesten hadden een soort onuitgesproken “vaste plaats”. Het declamatorium was altijd wel indrukwekkend met die electrische kaarsjes naar voren lopen richting het podium waar naast de mannen de dames “in het lang” een voordracht deden. Het podium opbouwen in december waar het kerstspel plaatsvond was een feest, lekker sleutelen onder het podium. Je moest heel vroeg opstaan daarvoor, dáár keek ik echt naar uit. Er zijn soms totaal onverwacht hele gezinnen vertrokken. En sexueel misbruik is er geweest dat heb ik close meegekregen, doch dat werd intern opgelost, soms was het gezin van één van de daders ineens verhuisd. Als de Apostel kwam dan stond iedereen onder hoogspanning, er werd reikhalzend naar uitgekeken alsof de koningin een bezoek zou brengen. Soms kocht je daar speciaal nieuwe kleren voor. Er hebben zich bij mijn weten nooit Staphorster situaties voorgedaan, wel rokken naar eigen keuze, maar bij de mannen zeker geen uitsluitend zwarte pakken, en ook geen hoedjes-festijn, die zag ik nauwelijk behalve bij een kalende oude tante of zo. Ja de kinderen noemden de broeders en zusters vaak tante en oom. Als kind had je eigenlijk weinig besef van dat begrip. Ik ben eruit gestapt vanwege de druk van elke week naar de dienst te moeten en vanwege dat ik lange haren wilde dragen in die tijd, pff en het idee als je 18 zou worden dat je dan de stap van je leven ging nemen. Als een sekte heb ik het nooit gezien, men keek toch wel wat erg neer op katholieken en in iets mindere mate op protestanten die waren allemaal blijven hangen bij 2000 jaar geleden. De bijbel speelde zijdelings als handvat een rol niet als een richtsnoer. Sektes dat waren die van de Baghwan en Hare Krisna en Jehova’s Getuigen. Apostolischen niet want die deden niet aan zieltjes werven en werden niet gebrainwashed zo was het idee, integendeel, je kon gewoon weg, ik weet niet eens of ik ooit uitgeschreven ben, was ja minderjarig in 1978. Tot zover even wat herinneringen.
Ach broertje dit is zo herkenbaar. Dresscode was er zeker als meisje /kind ook altijd braaf in een rok. Later na 1970 mochtje op een echt koude winterdag in lange broek op je fietsje komen en dan snel in de wc je omkleden en je rok weer aan om zo gods woordt te kunnen ontvangen. Op vakantie kreeg je een legitimatie bewijs mee zo dat je op het vakantie adres je in de dichts bijzijnde gebouw van het AP je kon melden en de dienst kon bijwonen . Dit werd ten zeerste gewenst want men kon toch geen week zonder gods woordt. Verder elke dag van 19 tot 22 uur wel een activiteit dus vanuit school zo door naar het gebouw. Onder het mom van vrijwillig. Maar je diende een gegronde reden te hebben om niet mee te willen helpen. Ik weet alles van sexueel misbruik vanaf mn 10de t/m mn 21 ste. Houden van noemde men dat. Dacht veilig te zijn in een moeilijke tijd binnen een ander aangewezen AP gezin. Na mn confirmatie de gelofte van je leven ben ik gekoppelt aan een AP jongen Tja was dit echt vrijwillig ?
Patroon blijft hetzelfde. Wat krom is wordt recht gepraat door de PR machine die het ApGen heet. Alles is gericht om beperken van imagoschade en indirect zelfs nieuwe leden werven met de mooie praatjes over vrijzinnig, compassievol en humanistisch… geprogrammeerde manipulatie.
Tijd om het over een andere boeg te spelen. Naar kerken en geloofsgenootschappen is de laatste 10-15 jaar veel (justitieel) onderzoek gedaan ivm. seksueel misbruik.
Wat Renske zo scherp fileert in haar boek, is dat emotioneel of psychisch misbruik en manipulatie jarenlang aan de orde van de dag was in het AG (en ongetwijfeld ook in andere kerken en geloofsgenootschappen).
Helaas is emotioneel of psychisch misbruik in de wet in Nederland geen strafbaar feit. In de declaratie van de universele rechten van de mens en dit kind is dit echter wel vastgelegd.
Het zou recht doen aan iedereen die op welke wijze dan ook zich hierin als slachtoffer (h)erkend, dat het ministerie van Justitie en Veiligheid een onderzoek start naar dit misbruik. Eventueel daartoe opgeroepen door het Europese Hof voor de rechten van de Mens.
Geen idee hoe dit procedureel in gang kan worden gezet. Wellicht is een crowdfunding actie een goed begin om hierin juridisch stappen te kunnen zetten.
Onbegrijpelijk dat zoveel welnadenkende mensen zich zo laten manipuleren door een dictatoriale, indoctrinerende, geestbeschadigende sekte!
Kippenvel, Amen!
Voor mij, met mijn persoonlijkheid, was apostolisch zijn een grote ramp, daardoor feitelijk geen jeugd gehad (geen eigen wil, laag zelfbeeld). Er speelden zaken binnen het APG die het daglicht niet konden verdragen, die mij bijna kapot maakten. In de periode na het APG kon ik me nauwelijks staande houden, sloeg door de verkeerde kant op. Nu, meer dan 30 jaar later, kan ik deze periode nog steeds niet achter me laten en komt deze zeer regelmatig aan de oppervlakte. Ik voel me eenzaam en ik zwijg en uit schaamte zoek ik de eenzaamheid. Gelukkig behoor ik slechts tot de 2%, want dat valt mee, dat is een verwaarloosbaar percentage. Met dank aan deze organisatie en aan de “Broeders” en “Zusters” die destijds hun eigen ego oppoetsten en mij, na mijn “uittreden”, compleet en stelselmatig negeerden, ik hoop dat dat het waard was…want ‘Wie ben ik’???
Ik plaats graag een reactie ook al weet ik niet aan wie. Niet weten wie je bent, het gestuurd zoeken naar jezelf, een laag zelfbeeld, afhankelijkheid etc zijn ook naar mijn mening kernproblemen binnen het AG. Op dit moment is de voorzitter (of leider of Apostel) geen charismatische man en is de afhankelijkheid van deze persoon minder. Echter op dit moment is er nog steeds een grote afhankelijkheid van de gemeenschap ( zonder gemeenschap voor mij geen leven…) die ook aan alle kanten wordt bejubeld. Dit is denk ik een ongezonde situatie. De priesters en mede dienenden zijn recent geestelijk verzorgers geworden. Dat maakt dat het bestuur/voorgangers meer keuze mogelijkheden hebben om ‘inspirerende’ verzorgers de leiding te geven in een dienst met alle risico’s zoals we die kennen of gekend hebben. Ik denk – net zoals zovelen- dat apostolischen van nu dit wegduwen, niet willen of kunnen zien. Ik denk dat op het moment dat de gemeenschap als toevluchtsoord wordt losgelaten het ledenaantal verder omlaag gaat. Niet altijd zo benoemt maar er is naar mijn mening ook wel degelijk een bestuurlijk belang: het in stand houden van het AG.
Een boek dat zo bejubelt wordt en waar zoveel gekke dingen instaan. Ik 30 jaar officieel lid en ook opgegroeid met de beide apostels Slok snap er niks van. Ik weet wel zeker dat dit boek geschreven is door iemand die is opgegroeid in een gezin met overdreven apostolische ouders. Het gevolg is dat op het moment dat de apostel iets zei dat direct als zoete koek werd aangenomen. Of het nu waar was of niet. Soms werden bepaalde uitspraken gedaan die nooit en te nimmer van de apostel afkomstig bleken te zijn gewoon uit een enorme duim gezogen.
Er gingen dingen mis. Vooral als het om dingen ging op psygriatrischool vlak. Mjn familie zei dan wel eens je gaat geen groente kopen bij de slager. Mijn familie is altijd critici gebleven bij veel zaken binnen het AG . En dat was goed. We hebben geleerd niet alles zomaar aan te nemen en als ik echt denk dit klopt nietszeggend ik er zeker iets van. Iedereen heeft nu de mogelijkheid om rechtstreeks contact te zoeken met apostel Wiegman. Ik ken hem als integer man dus zeker niet als een afgod of iemand die mij in Ijn macht heeft.
Beste E,
90% van de zaken waar Renske tegenaan liep, liep ik ook tegenaan. Ik zat alleen niet op het meisjeskoor (maar op jongenskoor). Gelukkig ben ik altijd nuchter geweest, want toen ik 8 was zei mijn vader: “Joh, dat moet je niet doen want je bent de zoon van een priester”. Ik weet nog dat ik toen heel boos ben geworden en heb geantwoord met: “Nee, ik ben niet de zoon van een priester. Ik ben de zoon van jou!”. En nu ik het over mijn vader heb -overigens een schat van een man die ik voor geen goud zou willen missen-, ik heb vroeger geen vader gehad. Er werd toen gezegd: “Het gezin is de hoeksteen van de samenleving” maar er was geen gezin, of eigenlijk geen vader. Mijn lieve vader zat 6 (lees: zés!) dagen per week in het gebouw…
Sinds gisteren gebeurd er heel veel met mij. Er razen zoveel beelden en gedachten door mijn hoofd heen . Die ik heel diep weggestopt had. Ongelooflijk. Heel toevallig kwam ik op het krantenartikel van het witte weekblad terecht. Daarna kwam ik in rollercoaster terecht. Na het artikel ben ik op het boek gekomen en die meteen besteld. Ik ben nu bij hoofdstuk 4 en kan in mijn hoofd al zelf een boek schrijven. Zoveel herkenbare dingen. Ik kom uit een gezin van 4 kinderen . Ben de jongste. Geboren op 2 April 1956 . 2e paasdag. Mijn moeder was van het AG en mijn vader geloofde niet maar was katholiek opgevoed. Aan mijn moeders kant was iedereen Apostolisch. Mijn ouders hadden samen afgesproken dat mijn moeder de kinderen Apostolisch zou opvoedenMijn broer broers en zus zijn in het huis van mijn opa geboren , op een bovenwoning naast Artis. Hoe bizar is dit. Ik herken heel veel verhalen die hiervoor beschreven zijn en in het boek. Van Artis naar Amsterdam Oost verhuist en moesten wij zeker iedere zondag een vreselijk lang stuk lopen en in de winter twee keer op de zondag. En dan moest je wel als klein kind schoon blijven.
Toen ik 9 jaar was zijn wij naar Amstelveen verhuist. Dus ook daar naar het AG gebouw. Daar liggen mijn meeste herinneringen. En dat zijn niet de meest leuke. De hiërarchie daar was verschrikkelijk. En als ik aan mijn moeder vroeg waarom de vrouw van onze herder, alleen maar de bloemetjes stond te schikken en mijn moeder een anderen alleen maar de banken moesten poetsen en de wc schoon mochten maken. Dan kreeg ik daar geen antwoord op. En op de vraag waarom Apostel Slok in een grote villa woonde en in een dikke Mercedes aankwam en waar hij dat dan van betaalde. Dan scheelde het niet veel of ik kreeg een tik. Zulke dingen vroeg je niet. Ook ik heb hele leuke herinneringen aan de kerst, maar dat is dan ook het enige. Ik ben net voor mijn 17e verjaardag eruit gestapt. De reden was dat in november 1972 mij moeder en tante waren verongelukt in Doorwerth. Zij waren onderweg naar mijn op die daar in een tehuis zat waar veel AG zaten hij moest en zou daarheen. Op de kruising voor het gebouw zijn verongelukt. Op de crematie in Amsterdam waren meer dan 1000 tantes en ooms van het AG. Wat ik me er van kan herinneren is dat er alleen maar werd gezegd, het is Gods wil. En als je hulp nodig hebt, we zijn er. Nou hulp heb ik niet gehad er werd alleen maar op me ingepraat. En ook over mijn moeder en dat was nou net niet wat ik wilde. Ik was 16. Als ik alle verhalen zo lees en ws ook in het boek. Ben ik echt blij dat ik toen de lef had om eruit te stappen . Nu begrijp ik ook waarom ik me altijd zo eenzaam heb gevoeld. Als kind snap je dat niet. Want je had geleerd dat je enige vrienden bij het AG zaten en niet daarbuiten. Ga hier nu zeker mee verder om uit te vinden met hulp . Om het een plek te geven waar ik nooit meer bij hoef te komen. Want de mensen die dit goed praten, heb ik niet zoveel goede woorden voor. Ben 64 Jaar. Misschien kom ik eindelijk van onrust en laag zelfbeeld af, waar we niet van konden vinden waar het vandaan kwam. En mevr of meneer e hierboven . Als u niet snapt waarom dit boek zo bejubeld word. Misschien moet u het dan nog een keer goed lezen
Het deel over compassie is overgenomen van de site desteven.nl. Daaronder mijn eigen verhaal.
Compassie
Compassie is een kwaliteit. Compassie is een kracht. U kunt geraakt worden door wat iemand meemaakt. Doordat u geraakt bent krijgt u verbinding met uw medemens. Het maakt iets in u los. U wilt de ander als het ware helpen, ondersteunen, warmte en steun geven. U toont vanuit uw hart gevoel en medeleven naar de ander toe. Compassie is een gevoel van medelijden, mededogen met de ander, met de ander meevoelen, de ander aanvoelen en begrijpen.
Aanvoelen en begrijpen
Compassie Aanvoelen en begrijpen zijn twee verschillende zaken. Begrijpen doen we in ons hoofd. Dat betekent dat we iemand kunnen volgen. Aanvoelen is een gevoelskwestie en dat doen we met ons hart. Compassie duidt met name op het aanvoelen en invoelen van de ander.
Niet oordelen
Iemand die over de kwaliteit compassie beschikt, oordeelt niet over een ander. Ook niet al heeft de ander fouten gemaakt, stommiteiten begaan, zichzelf in een moeilijke situatie gemanoeuvreerd. De ander aanvaarden is een belangrijke voorwaarde. En dan vooral: aanvaarden hoe de ander is (en niet zoals u de ander graag ziet).
Valkuilen
Compassie heeft ook valkuilen. We noemen er een paar:
Iemand aanvoelen is een kwaliteit. Maar zodra u iemands gevoelens overneemt zodanig dat u als het ware de pijn of het verdriet van de ander voelt of ervaart, komt u bij de grens waar compassie aan kracht inboet. Het brengt uzelf in een lastige positie maar u helpt er een ander ook niet mee. Lees ook ons artikel over afstand en nabijheid.
Compassie kan leiden tot overzorgzaamheid, overbetrokkenheid. En daarmee ontneemt u de ander de mogelijkheid om zelf keuzes te maken, Wie overbezorgd is, overzorgzaam, over-verantwoordeljk kan als betuttelend, bevoogdend, bemoederend of bevaderend overkomen op een ander.
Zelfcompassie
Compassie bestaat niet zonder zelfcompassie en dat uit zich in een aantal zaken:
Wie geen zelfcompassie heeft kan wel de pijn of het verdriet van de ander aanvoelen maar weet hier niet op de juiste wijze mee om te gaan.
Wie geen zelfwaardering heeft, kan de ander moeilijk op de juiste wijze waarderen
Wie geen zelfrespect heeft, kan de ander moeilijk op de juiste wijze aanvaarden en respecteren
Altijd zal er een balans moeten zijn tussen compassie en zelfcompassie. Overmatige aandacht voor de ander gaat ten koste van uzelf. Overmatige aandacht voor uzelf gaat ten koste van de ander.
——————————————————————————————————————-
PERSOONLIJK NOOT: Met compassie tonen hou je voor jezelf altijd een bepaalde afstand. Daarom waren de dialoogbijeenkomsten een gekunsteld project waar hoogstwaarschijnlijk alleen het genootschap zelf wat aan heeft gehad.
* Wellicht is het een idee om als ex-apostolischen een stichting op te gaan richten die onze gezamenlijke belangen gaat vertegenwoordigen.
——————————————————————————————————————-
MIJN VERHAAL IN EEN NOTENDOP
Ik was een apostelkind tussen 1963 (mijn geboortejaar) en 1993. Zaken als geprogrammeerd zijn/worden, het is voor mij heel herkenbaar. Mede door de volgende handelingen van het genootschap en de persoonlijke gevolgen die dit voor mij en waarschijnlijk anderen heeft gekregen:
1. ongevraagde inmenging in je persoonlijke levenssfeer krijgen,
2. uitgevaardigde geboden en verboden opgelegd krijgen,
3.geen eigen mening kunnen (mogen) ontwikkelen,
4. ongevraagd dwingend kritiek krijgen van ‘vreemden’
5. het niet laten integreren van de leden in de maatschappij
6. je constant gespleten en onzeker voelen, wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik echt?
7. Pleasen (definitie woordenboek= behagen/slijmen), BEVESTIGING ZOEKEN
8. discussies en (apostolisch) gedoe zoveel mogelijk proberen te vermijden, hierin ook niet gestimuleerd worden.(VERMIJDINGSGEDRAG ONTWIKKELEN)
9. ongemakkelijk worden bij kritiek krijgen maar ook bij het ontvangen van complimenten,
10. niet assertief kunnen reageren,
11. Altijd respect voor de ander (moeten) tonen, ook als de persoon het niet waard is enz enz.
12. thuis niet alles kunnen kijken op tv. Sonja Barend en Van Kooten en De Bie kwamen bij ons niet op tv ( als mijn pa thuis was). CENSUUR – STIEKEM GEDRAG ONTWIKKELEN. Mijn vader was dienende broeder, slok sr. fan hij was een theoreticus en geen man van de praktijk (niet zo warmvoelend).De apostel stond op 1 het gezin op plek 2.
Nu denk ik, rond mijn 18e jaar was ik gedeprimeerd, en zat ik niet lekker in mijn vel. Toen was ik onbewust al klaar met het genootschap. Alleen had ik het zelf nog niet door. Om er destijds uit te stappen had ik alles moeten opgeven, werk zoeken, een huis zoeken, vriendenkring buiten het genootschap opbouwen, slaande ruzies moeten laten exploderen etc. Soms zijn dingen te groot om in één keer aan te pakken. Het inzicht over het genootschap en mijn rol hierin heb ik pas rond het jaar 2000 voor mezelf duidelijk gekregen. Zo’n tien jaar nadat ik was uitgetreden.
Ik heb mij geconfirmeerd omdat ik 1. het gedachtengoed sympathiek vond, de wereld een beetje beter maken door jezelf hierin te ontwikkelen en 2. een zekere angst had voor het onbekende buiten het genootschap. Dit lijkt in tegenspraak met alle hierboven genoemde punten.
En als je vervolgens ook nog eens een redelijk gevoelig karakter hebt en alles heel persoonlijk en hard direct binnenkomt, dan begint je leven rond je twintigste jaar met een flinke achterstand. Mijn vader was agressief dominant in conflicten en verbaal ijzersterk. Ik heb menigmaal mijn agressie en drift moeten verbijten om de sfeer thuis prettig te houden. En in het genootschap was alles altijd fijn, en moest je altijd nog beter je best doen om een hoogstaand mens te worden. Eigen initiatief tonen en uit je comfortzone treden, ik heb pas later goed begrepen wat dat inhield.
Als het lastig of spannend werd dan ging ik situaties ontwijken. etc. vicieuze cirkel, nog minder zelfvertrouwen, nog meer frustratie etc. Maar ik kon mezelf wel altijd op de been houden door relativeringsvermogen, zwarte/cynische of droge humor, zelfspot, koppigheid en door niet op te geven.
En nu, bijna dertig jaar later schrijft er iemand een boek wat ik bijna zelf had willen schrijven. Het gaat ook over mijn jeugd. (opgevoed worden met een Apostolische kronkel). Ik laat mij niet (meer) wegzetten als een zeurpiet of een te verwaarlozen futiliteit door Apostolische halvezolen/baantjesjagers die hun eigen geschiedenis niet (willen) kennen.
Wat heb ik aan compassie zonder substantiële daden. Een schuldbekentenis van het genootschap over de periode ’60 -98 lijkt mij een eerste stap in de goede richting. Ik heb mijn eigen problemen in de loop der jaren zelf opgelost met professionele hulp maar ik heb veel kostbare tijd verloren, GEDERFDE LEVENSVREUGDE en gemiste ervaringen buiten mijn comfortzone Dat voelt nog steeds niet goed!
Ik heb veel respect voor iedereen die zijn of haar verhaal op deze site plaatst. Door de verhalen voelt het alsof ik jullie persoonlijk ken. Maar ik krijg steeds meer weerzin tegen het genootschap bij het lezen van alle schrijnende persoonlijke verhalen, tenenkrommende situaties, en weerzinwekkende raadgevingen en dictaten die aan mensen werden opgelegd door SLOK I en II. Het genootschap kan zich distantiëren van haar verleden door zonder voorbehoud schuld te bekennen voor haar verleden!
Het stuk over compassie is geschreven door Jan Stevens.
Peter. Ik herken wat je beschrijft. Ook t stukje over een gevoelige persoonlijke karakter. Maar na een opvoeding vol tegenstrijdigheden en geknoei met emoties is er wellicht een oorzakelijk verband?
Je idee voor een stichting spreekt mij wel aan, omdat ik moeite heb mijn gevoelens te verwoorden. Het boek heeft mij bevestigd waarom ik er in 1991 uitstapte. Maar de ontgoocheling over de details is groot.
Evenals verwarring en schaamte hierin te zijn opgegroeid. Groet Gerda
Ik heb allerlei gedachtes als ik alle reacties lees. Ten eerste hoe erg het is dat zoveel mensen zulke nare herinneringen hebben die nu nog steeds doorwerken in hun leven, dat raakt me echt.
Ik heb ook vragen. Ik zie dat het al eerder is aangekaart, maar wat is de rol van de ouders? Mijn ouders waren altijd van het ‘eerst zelf nadenken en niet alles klakkeloos overnemen of opvolgen’. Dat was misschien wel uniek bedenk ik me nu als ik alle reacties lees. Wij hadden geen foto van de Apostel thuis, dat wilden mijn ouders echt niet. Ook mocht ik naar bepaalde activiteiten in de dienst een broek aan, wat toen (jaren 80) not done was. Ik heb echt andere herinneringen aan mijn jeugd dan de meesten hier. Natuurlijk had ik vaak geen zin om naar de dienst te gaan als kind, maar gelukkig heb ik veel dingen die mensen hier delen nooit meegemaakt of ervaren. Nog een voorbeeld uit die tijd: ik was een jaar of 11 en wilde graag op paardrijden, de lessen waren op zaterdagochtend maar dan was er ook jeugdkring. En Kerstrepetitie. Mijn moeder had netjes geinformeerd hoe laat dit afgelopen zou zijn en dat sloot precies goed aan op de paardrijlessen. Maar toen ik me al had opgegeven werden ineens de repetitietijden gewijzigd. Mijn ouders hebben toen besloten dat ik wel naar paardrijden mocht. Dus ging ik een paar maanden lang altijd eerder weg van de kring/repetities. Best bijzonder voor die tijd.
Ik volg al sinds 2006 niet meer, maar ben op goede voet weggegaan en zeg zelfs altijd tegen mensen dat ik blij ben dat ik een Apostolische opvoeding heb gehad, omdat veel waarden voor mij nog steeds belangrijk zijn. Maar nogmaals, ik heb dus al die nare dingen niet meegemaakt (maar ben niet naief, weet dat dit heeft plaatsgevonden). Wat ook nog een vraag van mij is, is dat ik denk dat het uitmaakt waar je bent opgegroeid en in welke gemeenschap/district je hebt gevolgd (ook qua voorganger/oudste). Misschien is het interessant om daar eens onderzoek naar te doen? Zelf heb ik in drie verschillende gemeenschappen gevolgd, dus ik heb wel vergelijkingsmateriaal. En het was verschillend in elke gemeenschap natuurlijk. Ik hoor via via dat het in het westen ‘strenger’ was dan in het noorden en oosten, ben benieuwd hoe mensen dit ervaren hebben.
Weet niet precies hoe ik moet afsluiten, ik hoop zo dat iedereen het verleden kan verwerken. En hopelijk helpt het delen van herinneringen hier daarbij.
Het verleden heeft iedereen gevormd en het maakt uit in welk gezin en omgeving dit is gebeurd. Praat er over met je ouders als het kan, dat helpt. Gelukkig heb ik mijn kinderen, voor zover ik het inschat, wel alle vrijheid gegeven, om zelf hun eigen weg te gaan. Zelfs als ze hierover alsnog willen spreken heb ik daar geen enkele moeite mee, omdat ik zeker geen rol heeft gespeeld, zoals dit bij Renske Doorenspleet is gebeurd. Gelukkig is dit bij die 2% gebleven(dit is als grapje bedoeld) De ouders zijn altijd verantwoordelijk! Ik ben 77 jaar en kan het weten.
Ik heb ook geen echt nare herinneringen. Ik had qel dat ik geen zin had in kring. De verzorgers waren dan ook niet echt leuk. Totaal geen rekening houdend met onze gedachtegang en alle neuzen moesten 1 kant op wijzen die avond. Wat ik wel als belemmering heb gevoeld is dat de sociale controle groot was. Is niet geweest was een garantie voor de beroemde uitspraak als ik heb je gemist waar was je. Was de auto stuk tja niet naar de dienst jippie.
Heel herkenbaar verhaal! Mijn ervaring is ook dat het er heel verschillend aan toe kon gaan , afhankelijk van de gemeente en de voorganger. Mijn ouders lieten mij ook tijdens de vakantie op wo avond naar de film gaan ipv naar de dienst . Dat is hen toen ik er uitstapte meen ik nog verweten😡.
Het doet me pijn als ik in reacties lees dat er gevraagd wordt waar de ouders dan stonden.
Mijn ouders zijn zelf in een apostolisch nest geboren en kregen dus zelf een geindoctrineerde jeugd. Daar kun je op verschillende manieren mee verder als je volwassen wordt. Je gaat verder als volger of je wordt ook één van de mannen met macht. En zo voedt je dan ook je kinderen (ons) weer op. Er was voor hen weinig keuze om ergens tegenin te gaan.
Het apgen was en is een zeer besloten gemeenschap. Als buitenstaander kwam je echt niet zomaar binnen.
Op je 18de kon je zelf een keuze maken, geheel vrijwillig, als je maar ja zei. Anders hoorde je er niet meer bij. Als lid ging je niet om met mensen buiten het genootschap(dus ook geen verkering) , kende je geen muziek dan alleen vanuit het genootschap, had je geen hobby’s want je was altijd bezig in “het gebouw”. Ma de zang, Di oudercontactavonden, wo dienst, do Knutselen en naaien, vrij kring, za ocht kring en zo 2 x dienst. En dan nog het gebouw schoonhouden, uitstapjes van de Zuster kring en de jeugdkring. Bejaardenkoor, grote koor, jeugdkoor, meisjeskoor, jongenskoor, kinderkoor, orkestje, kerstspelen, declamatorium, enz, enz. Vele gezinnen hebben dit gedaan omdat dit verwacht werd en wanneer je niet aan deze dingen deelnam dan kreeg je bezoek. Bezoek van 2 oude mannen (vaak zelfs met een gleufhoed en grijze regenjas) die zelf geen benul hadden van wat er in de wereld speelde. Kinderen zagen hun ouders amper of waren zelf met van alles bezig.
Ikzelf ben geen lid meer sinds ong 2002.
Doordat ik anders in het leven kwam te staan gingen mijn ogen open. Ik ben uit gaan zoeken wat voor mij de rede van mijn apostolisch zijn was. Ik had in die 37 jaar lieve mensen ontmoet en geweldige contacten opgebouwd maar dat kan bij een kaart club ook.
De consequenties van mijn apostolisch zijn herken ik bij vele van jullie. Terwijl ik jullie verhalen las zijn er veel dingen op zijn plaats gevallen.
Gedresseerd in een blauwe rok en blauwe bloes (alles moest blauw zijn) als kind zingen voor de verjaardag van de apostel slok in de Doelen.
Een mega (eo) dag in de RAI met apostel Riemers: we gooien de luiken open (als er maar niemand door naar binnen komt). Het apgen is hier inmiddels een uitsterven ras. Hoe zou dat toch komen?
Ook ik ben, zoals velen, uit het Apgen gestapt begin jaren 70. Nadat ik het Ja-woord gegeven had, was ik binnen een jaar weg. Waarom? omdat er voor mijn gevoel iets niet klopte. Iedereen beleefd het anders, op zijn eigen manier. Omdat elk mens uniek is, is de beleving ook uniek. Wat voor de een goed/waar is, is dit het voor de ander niet. Het/een geloof houd voor mij iets meer in dan dat ze brachten. Hier kwam ik trouwens jaren later echt achter.
Ik heb er geen trauma’s of wat dan ook aan overgehouden. Wel heeft het mij mede gevormd tot wat ik nu ben. Het heeft mij o.a. laten zien wat normen en waarden kunnen betekenen en zijn.
Ik heb het boek van Renske met genoegen gelezen. Vooral het deel van de geschiedenis en het ontstaan vond ik erg interessant. Bepaalde passages heeft mij wel een beter beeld gegeven, maar dan met name hoe het in mijn eigen familie gelopen is. Zelf heb ik echter geen probleem c.q. moeilijkheden ondervonden toen er uit stapte. Wat mij wel opviel is, dat hoe dichter je bij vuur zit des te harder je je brand. Wat in mijn ogen ook heel belangrijk was, in welke gemeenschap zat je. Ook hier zaten/zitten grote verschillen in.
Met mijn ouders en broer en zus heb ik nooit problemen gehad dat ik niet meer volgende. Ook met ander “broeders en zusters” niet.
Met wat er allemaal gebeurt is, je was er zelf bij. Natuurlijk realiseer ik me dat je het voorbeeld van je ouders volgt en dat je op jonge leeftijd nog niet zelf beslissingen kon/mocht nemen. Velen zijn gedwongen. Ook ik heb wel eens gevraagd of ik naar de dienst moest. En ook ik moest. Mijn ouders hebben altijd het beste met mij voor gehad en mijn keuze gerespecteerd toen ik hun vertelde dat ik er uit stapte.
Ook in mijn familie en leeftijd genoten zijn er die met wrok omkijken naar hun periode in het Apgen. Dat er veel verdriet, leed, trauma’s e.d. zijn is overduidelijk en valt niet te ontkennen. Je kunt hier in blijven hangen en als “slachtoffer” verder door het leven gaan. Je kunt ook “eisen” dat ze al het leed moeten erkennen, hun excuses of wat dan ook moeten aan bieden. Als dit niet gebeurt ben jij degene die er mee blijft zitten en er last van heeft of je kunt diegene die je wat aangedaan hebben vergeven en met je leven verder gaan. Neem geen schuld op je maar laat die waar die hoort. Een litteken zal er waarschijnlijk wel blijven, maar het zal geen stinkende wond meer zijn.
God heeft de mens geschapen met een vrije wil. Door wat er in mijn leven gebeurt is, dingen die moeilijk te verklaren zijn, heb ik God op een andere manier leren kennen. Op latere leeftijd ben ik overgestapt naar Christelijk geloof en heb mij laten dopen.
Psalm 90:12 “Leer ons zo onze dagen te tellen dat wijsheid ons hart vervult”.
Hallo,
Ik heb zelf geen negatieve herinneringen aan mn tijd als Apostelkind.
Integendeel, het was vrnm licht, blijheid vreugde en verbinding!
Maar.
Ik ben zo dankbaar voor de uitzending op NPO 1 met Renske D. Wat goed
En ik heb er ook om gelachen (vooral om het jongetje dat bij t kinderkoorliedje ‘laat het edel zijn en goed’ er op z’n eigen hoogte doorheen riep)
In m’n proces van persoonlijke ontwikkeling valt er nu vanalles op z’n plaats. Ook door t boek.
Nu begrijp ik WAAROM ik in m’n leven altijd licht wil geven aan anderen, en codependentie heb ontwikkeld.
En dat is dat weer iets waar ik Niet gelukkig mee ben.
Hard gewerkt aan het leren voelen van mn Eigen behoeften. En leren vertrouwen op mn Eigen kunnen en niet enkel vertrouwen op: God, liefde, licht en ‘de gemeenschap.
(wat eigenlijk allemaal hetzelfde is…heel verwarrend)
Ben nog steeds gevoelig voor de extase van het ‘opgaan in t geheel’.
Daarom ben ik in een community gaan wonen, maar toen ik me daar aansloot was ik me nog niet zo bewust..
Zou daarover in gesprek willen en heb daarom een melding gedaan.
Want: wat heb ik aan rijkdom als ik er niets mee Kan in het dagelijks leven?
Vriendelijks en
Namaste,
Lennie
enige tijd geleden, 12-4-2021 heb ik mijn verhaal geschreven. tot op heden is dit nog niet geplaatst.
als er een reden is waarom het niet geplaatst wordt, stel ik het op prijs daarvan in kennis te worden gesteld.
met vriendelijke groeten,
frans eisink
Dag Frans,
Goed dat je het meldt, je bericht was bij de spam terechtgekomen. Nu geplaatst.
De redactie
Ik heb het boek gelezen. Toch heb ik het apostolisch genootschap maar zijdelings mee gemaakt. Kan wel begrijpen dat er toch wel mensen gelukkig waren in dat genootschap. Ze hadden liever geen buitenstaanders werd mij verteld. En na het lezen van het boek kan ik dat nog wel geloven. In 1972 was het streng en veel moest. Kinderen werden van jong af min of meer geprogrammeerd. Er was ook een grote controle. Kan me nog herinneren dat sommige uitgaan gelegenheden niet geschikt waren om heen te gaan. Zo werd door de voorganger gezegd. Alles was fijn of moest fijn zijn. We zien liever de relatie beëindigen werd destijds aan mijn schoonouders verteld. Het waren lieve mensen maar konden ook geen kant op.
Beste Tanja
Het vertrouwen in het bestuur is helemaal weg Er is teveel gebeurd bij teveel mensen. Geloven brengen niets dan ellende. Het zou ze sieren om de mensen een schadevergoeding uit te keren.
Geloof brengt alleen ellende!
De mensen zijn tegenwoordig zelfbewust en mondig om inhoud aan hun eigen leven te geven. De stekker eruit en niet opnieuw beginnen.
Vandaag de bundel kinderliederen bij het oud papier gekieperd. Ik had hem tevoorschijn gehaald uit het doosje met relikwieën uit mijn jeugd naar aanleiding van het boek van Renske. En nu bijna een jaar later kan het weg. En gewoon echt weg. Met de gekalligrafeerde naam in Gotische letters. Met de foto van Slok. Maar ik heb toch nog even gebladerd en ik wil jullie lied 61. van het addendum niet onthouden:
Titel: Als we bij U zijn.
Als we bij U, Apostel zijn,
maakt U ons hart zo blij!
Want nooit was God als liefdemacht
ons dan zo dicht nabij
Wat heeft een Mens een mooi gezicht
wanneer je naar hem kijkt.
Als dit geluk zijn oog verlicht,
uit heel zijn wezen blijkt.
Waar is een Volk, zo maat’loos rijk
gelukkig in deez’ tijd.
Als dat wat zijn Apostel kent,
zijn God als Mens belijdt.
’t Bezit in Hem ’t kompas,
De Norm waarnaar ’t zich dankbaar richt
en daardoor in steeds schoner vorm
zijn levenstaak verricht.
Ik zou zeggen, iemand die zoiets verzint en aan kinderen geeft moet onmiddellijk opgesloten worden om de maatschappij te beschermen.
x
Het boek van Renske heeft veel puzzelstukjes bij mij oude juiste plek gelegd.
Heb me in 1970 uit laten schrijven en er nooit spijt van gehad.
Er gebeurden zoveel dingen waar ik geen weg mee wist. Ook waren er velen die je
niet meer aankeken na die tijd of probeerden je over te halen om toch je apostel te volgen.
Ik ben er nu te oud voor. Ben ook niet apostolisch opgevoed. Door vriendschap met iemand wou ik er graag bij. Zonder met mij gesproken te hebben werd mij te kennen gegeven dat ze er liever geen vreemden bij willen hebben. ( 1972 ) Het enige wat ik mij van de Genootschap kan herinneren was die vernedering dat je er niet goed genoeg voor was. Ik kan goed begrijpen dat er ook veel mensen gelukkig in waren. Maar ik heb ook veel angst gezien. Ik kijk terug zonder wrok. Want ik heb een gelukkig leven. De facebook pagina “Apostolisch Perspectief” heeft mij zonder een echte opgaaf van redenen geblokkeerd. Maar ik neem niemand iets kwalijk. Het zit nu eenmaal in ons…het oordelen zonder dat je iemand kent.
Tja jij zegt het ik dacht het… De zegen van de twijfel ik heb het nooit gelezen nu toch wel benieuwd. Al is het maar voor de geschiedenis. Gelukkig vlgs mij geen seksuele misbruik zaken zover ik weet. Dat valt dan nog mee ofzo
Hoi Renske,
Dankjewel, heb ook een heftige weg afgelegd; zowel binnen het APG als hoe het afscheid is verlopen. 30 jaar lid geweest, zeer betrokken en onderzoekend, en op 5 februari 1997, op dringend verzoek van ‘Apostel’ Slok Jr. afscheid genomen. Was een heel traumatische ervaring; na altijd te hebben gehoord: ‘ mijn kind, ik laat u nooit alleen ‘. Daar stond ik dan…..
Het Apostolisch Genootschap, hoewel opgezet om in ‘het hoogste Geluk’ te voorzien, heeft mij heel veel nauwelijks te omvatten problemen gebracht. Het is gewoon teveel om hier allemaal op te noemen.
Maar gelukkig heb ik nog in hetzelfde jaar de best mogelijke ‘genezing’ mogen leren kennen voor mijn situatie in de vorm van de SKY Breath ing Course van Art of Living. En daar ben ik nog steeds mee bezig. Kan ik iedereen aanraden; vooral ook omdat het allemaal totaal vrijblijvend is en het belangrijkste; het werkt (in tegenstelling tot het APGEN)
Het gaat een heel lang verhaal worden om hier alles over mijn leven in relatie tot het APG te vertellen. Misschien moet ik ook maar eens een boek gaan schrijven.
Wil iedereen bedanken voor haar / zijn bijdrage hier.
Hartelijke groet,
Marcel
Deze week weer eens gedacht aan de jaren 70 waarin ik kind was in dit genootschap. Jarenlang met een warm gevoel terug gedacht aan m’n jeugd herinneringen maar de laatste jaren toch ook wel met een kritisch oog gekeken waar in mijn sociale leven mijn patronen en weerstand vandaan komen. Er is veel meer in de wereld dan alleen maar de gesloten en veilige gemeenschap, ga er op uit en leef! Beleef positieve én leermomenten. Zelfontplooiing en inzicht-werk zullen altijd een deel van mijn leven blijven om te doorgronden wat mensen beweegt. Ook dit stukje is daar onderdeel van .
Wat ik mij oprwcht afvraag waarom al die mensen nooit aan de broeders Slok hebben gevraagd hoe iets zat. Ik weet wel zeker dat er dan een hoop duidelijk zou zijn geworden. Want reken maar dat er door diverse leden uitspraken aan beide heren werden toegeschreven nooit door hen zijn gedaan. Ik heb het zelf wel gedaan en toen zij hoorde wat een onzin er onder de leden verspreid werdt werden zij beide boos. Eens werd er een gezin tijdens de eredienst naar voren geroepen. Hen werd ongehoorzaanheid verweten. Wat was het probleem de zoon had een staartje laten groeien zoals toen de mode was en de herder vond dat niet kunnen. Pleinpubliek werden zij vernederd. En er werd bij vermeld dat dat moest van Slok senior.Dit hele gezin is daarna nooit meer in de dienst geweest. Heel begrijpwlijk. Maar toen ik dit aan Slok senior vroeg zei hij niets van dit voorval te weten en dit nooit zo op te hebben gelost. Dat zou hij in een oersoonlijk gesprek hebben gedaan.
Ik ben alweer wat jaren verder, maar ik moet zeggen dat ik tijdens Corona flink tegen mijzelf ben aangelopen. De verwerking van het AG is iets waar ik met mijn psycholoog binnenkort over moet gaan praten, want er blijft maar steeds iets hangen in mijn hoofd. Neem mee dat ik autistisch ben en voeg daar het Apostolisch Genootschap aan toe en je hebt een verzieking van jewelste. Dank AG! Hartstikke bedankt!
Ja, er was weinig kennis over autisme met al z’n soorten. Een herder zei toen wij de diagnose kregen bij onze oudste zoon, komt wel goed…kijk maar z’n mooie blauwe ogen!
Succes met je gesprekken☘️