De auteur is bekend bij de redactie.

Ik wil heel graag mijn verhaal vertellen. Ik ben apostolisch opgevoed, geboren in 1972 in het oosten, gevolgd als student in het zuiden en in het noorden. Als jongere nog kort in het oosten geprobeerd te blijven, maar er toch uit gestapt in 1997 (na weer een verhuizing naar het westen van het land).

Outcast in eigen gemeenschap

Per gemeente verschilde het hoe strak de normen opgelegd werden. Leek het een gewone wereld in een studentenstad, waar het eerder neigde naar een soapserie vol verwikkelingen, zo “not done” was het om ongehuwd samen te wonen elders. Je werd een soort outcast binnen de gemeenschap.

Maar het ligt heel precair voor mij omdat het ook vriendschappen heeft gegeven en het in oorsprong een mooi gedachtengoed betreft. Maar de persoonsverheerlijking en het besloten karakter zijn verschrikkelijk geweest in mijn jeugdjaren. 

Streep eronder

Ook al werd ik heel vrij opgevoed en vond ik er mijn weg wel in om op mijn eigen manier apostolisch te zijn en me niet alles aan te trekken en eigen keuzes te maken, toch hield ik het niet vol om lid te blijven. Maar stoppen was echt moeilijk. Velen bleven zwijgend weg. Maar ik heb destijds heel bewust een streep gezet onder mijn verleden en wilde er niet meer bij horen. Je uit laten schrijven kon wel maar werd niet snel gedaan. Die dappere stap zetten mijn vriend en ik destijds wel. Onze familie vond het in eerste instantie pijnlijk maar ze begrepen onze keuze wel en respecteerden ons besluit. We werden niet verstoten ofzo. We bleven altijd welkom thuis. Ook dat we dan thuisbleven op zondagmorgen was geen probleem.

Nu is alles anders, nieuwer, beter

Soms vroegen mijn ouders wel of ik nog eens mee wilde gaan. Zo werd er gezegd, elke keer weer: nu is het anders. Vernieuwd. Maar in wezen is er niet zoveel veranderd. Ja de buitenkant, en er zijn heel wat nieuwe initiatieven ontstaan. De club is van oorsprong eng en bizar. Als je het boek leest, kan je niet anders dan die conclusie trekken. Daar sta ik ook achter, het was zo en het ging zo, echt waar! 

Als je er af en toe naartoe gaat en met twee benen op de grond blijft staan en veel bezigheden en contacten buiten de gemeenschap houdt, dan is er niets fouts aan. 

Professionele hulp onthouden

Ben je er volledig in opgegaan en heb je altijd de Apostel bij alles om raad gevraagd en alle adviezen opgevolgd, dan ben je wel flink beschadigd, als kind uit die tijd. In die zin ben ik dat niet. Ik weet van velen dat hen professionele hulp is onthouden met soms grote gevolgen. Dat is zeer zeker het genootschap kwalijk te nemen. 

Zelf heb ik een dubbel gevoel. Had ik het willen missen of heeft het me ook gevormd? Ik ben blij dat ik er uit ben gestapt en mijn gezin op een geheel vrije manier verder heb gesticht. Vrij van enige verplichting en vrij van geloof. 

Een mooi mens zonder apostel

Dat je de wereld een beetje mooier wil maken dat heb ik wel vastgehouden. Op die grond heb ik ook destijds mijn gelofte gedaan, de confirmatie. En niet op basis van het houden van de apostel en hem willen helpen en volgen. Daar had ik toen al bezwaren tegen. 

Of ik nu voldoende inspiratie op doe om een mooi mens te zijn? Ja hoor, ik blijf lezen, luisteren en om me heen kijken. Er is genoeg inspiratie te vinden om me heen. Dat je daartoe gezet wordt en dat ook blijft doen moet nu uit mezelf komen en dat lukt ook prima, samen met mijn gezin. Goed gezelschap is wel heel prettig daarbij en dat moet je zelf creëren. 

Het gemeenschapsgevoel, of ik dat mis? Ergens bij te horen dat is wel iets dat soms knaagt. Maar de show die er van gemaakt werd en alle verplichtingen die daarmee gepaard gingen, kunnen me gestolen worden. 

Beschadigd?

Of ik beschadigd ben? Ik vind dat moeilijk te bepalen. Ook ik ben depressief geweest en heb het heel zwaar gehad. Of dat komt door een gemis van de gemeenschap of juist door de opvoeding vind ik moeilijk te zeggen. Ik denk wel dat het een deel van mijn karakter is dat me heeft gevormd en een groot deel mijn opvoeding. Maar op een andere manier was ik denk ik ook hobbels op mijn weg tegengekomen. 

Ik merk wel dat er bij apostelkinderen veel herkenning is. Dat wij op een manier zijn grootgebracht waarbij aardig zijn voor anderen en je dienstbaar opstellen er met de paplepel is ingegoten. Daarbij leerden we niet om te ontdekken wat je eigen emoties en gevoelens waren of om op te komen voor jezelf. Of om je grenzen te bewaken. Ik denk dat dit nu wel beter loopt bij de huidige generatie kinderen. Dat zij meer zichzelf mogen zijn en hun eigen kwaliteiten leren kennen. Maar de groepsdruk en de oude cultuur zit er nog. Die geschiedenis wis je niet even uit. En een apostel kennen ze nog steeds. Pas als dat allemaal weg is zal het meer op een humanistische beweging gaan lijken. 

Hoe nu verder?

Ook het godsbeeld en het ideaal is in de loop der jaren telkens wat verschoven. Ik denk dat juist daardoor ook weer mensen nu niet weten wat de missie is en waar ze bij horen. Dat nu het beeld dat de apostel een centraal leidende figuur is wat wordt losgelaten is niet voor iedereen een prettige gedachte. Daarbij missen ze het dat er één apostel als voorbeeld dient. Dus hoe het verder moet is een grote vraag. Maar dat is ook niet aan mij, ik hoor er immers niet meer bij. 

De leegloop is enorm en de vergrijzing groot. Wij hadden als kinderen al niet duidelijk wat apostolisch zijn inhield, maar daar is nu nog steeds geen duidelijkheid over. Ik schaamde me er voor en zei ook dat die foto mijn opa was. Het was geen kerk maar dat was het natuurlijk wel. Je hield het stil voor buitenstaanders. Dat ik in nette kleren op pad moest vond ik ook niet leuk. Ook al had ik de vrijheid om wel op zaterdag te sporten. Dat had mijn man bijvoorbeeld helemaal niet, die is veel strenger opgevoed en mocht veel minder dan ik. Zelf hoefde ik ook niet overal (alle bijeenkomsten) mee naar toe. Toch had dan buikpijn om te moeten bellen dat ik me afmelden mocht en ging sporten. 

Enorme impact op ons leven

Toch had het een enorme impact op mijn leven. Dat had ik wel anders gewild. Mijn ouders volgen nog en halen de bruikbare stukken eruit. Ze staan vol op in het gewone wereldse leven. Ze staan ook open voor het gesprek over het boek en over het hele genootschap. Ik zou dat ieder kind gunnen, maar dat is niet iedereen gegeven. 

Erkenning

Het zou mooi zijn als de oude heer Slok erkent dat het verhaal van Renske klopt en dat het niet goed was hoe er met elkaar werd omgegaan. Het zou ook mooi zijn als er recht werd gedaan aan het psychische leed en daar nu een erkenning en desnoods schadevergoeding voor komt aan hen die dat verdienen. Dit is wel ingewikkeld en het kan alleen als er onafhankelijk onderzoek gedaan wordt. Lastig, want het vertrouwen daarin is weg bij de apostelkinderen. We zijn met velen, heel veel ex-apostolischen die uren kunnen vertellen en nu eindelijk gehoord kunnen worden.

Dus doe daar wat mee, AG. Dat is mijn boodschap!