Zonder te veroordelen wil ik zeggen wat bij mij gebeurd is. Ik heb veel familie die Apostolisch is of was en die zich erg dienstbaar hebben opgesteld voor hun Apostel en hun gemeenschapsleven. Het zijn gevoelige mensen en mogelijk zelfs bijzonder overgevoelig en ik ben door hun ook gevormd in mijn karakter.

Apostolische liedjes

Ik was door de diensten geïmponeerd, want ik ben geboren eind 1959 en toen was alles nog heel streng en plechtig. Van nature was ik als kind opstandig en angstig en wilde niet graag meewerken, aan de andere kant was ik ijverig, lief, behulpzaam, en dat werd mij ingeprent. Apostolische liedjes waren belangrijk…

Ik leerde om stil te zijn

De situatie thuis was ingewikkeld want mijn ouders hadden vaak onenigheid! Vaak waren zij aangebrand en kregen de drie kinderen er letterlijk van langs. Ik, als jongste nakomer zag dit bij mijn zus en broer gebeuren en leerde om stil te zijn, heel stil. Op de kleuterschool sprak ik geen woord, was te benauwd. Verbeteringen kwamen er op de lagere school tot ik zeven was en iets vrolijker.

Van stad naar dorp

Het gezin verhuisde van stad naar een aardig dorp met een eengezinswoning en daar werd mijn moeder zeer radicaal in haar gedrag en ging steeds tegen iedereen in terwijl zij in diensten engelachtig deed. Terwijl vader zich inhield om daarna fel en behoorlijk gewelddadig uit te barsten. Hij moest zelf een groot bedrijf leiden…

Tegenstrijdige signalen

In deze sfeer groeiden we op en kregen dus zo wel veel tegenstrijdige signalen! Mijn zus koos om Apostolisch te zijn en confirmeerde zich, was thuis rolmodel en zij stond in aanzien bij haar herder! Mijn broer moest er niets van hebben en hield van wiet, vrienden en feesten. Ik kwam op een andere school en dat was niet zo gemakkelijk voor mij. Gelukkig kreeg ik een vriendinnetje en er kwamen wat dieren bij in huis en een tuinschommel. Dat gaf afleiding.

De Apostel en zijn werk

Ik moest als kind meezingen in cantates die over de Apostel als Christus gingen en dat werd zo serieus gedaan, dat je je er best belangrijk door ging voelen. Ik paste alleen niet bij al de kinderen en wist me geen raad. Zij snapten mij niet. Ik had weinig houvast en klampte mij, toen ik veertien was, op advies van mijn zus en haar nèt zo apostolische echtgenoot, vast aan de Apostel en aan zijn Werk!

Dat heb ik vijf jaren volgehouden tegen stroming in, ik kreeg veel commentaar van mijn moeder en werd dus gekrenkt. Vader hield zich van den domme. Hij werd in de dienst in het ootje genomen en hij liet om zich lachen, voor de grap! Hij mocht ook een Apostolisch gebouw mee helpen bouwen met zijn bedrijf en was steeds druk bezig, met een oudste. Ik nam muzieklessen en haalde HAVO!

Confirmatie

Ik confirmeerde me in1979, hoewel ik iets eerder een heel gekke jeugddienst mee maakte en daar zeer verward over was: daar was jeugd die dus met de rug naar Hem toe ging staan en Hij zei daar wat van, op boze toon. Ik schrok heel erg. Bij de confirmatie zei hij: ‘Ik bepaal!’ En ik dacht: wat bedoelt hij daar mee? Ik bepaal zelf toch alles…

Vernedering

Mijn vervolgstudies mislukten ondanks mijn idealisme. Jou moeten wij niet, werd meegedeeld. Ik ging hyperventileren, angstig worden en kreeg paniek aanvallen nadat ik bij de herder op spreekuur was geweest en vertelde dat het niet lukte met scholing. Hij was boos en zei alleen dat ik maar eens volwassen worden moest. Hij hield de deur al voor mij open om te kunnen verdwijnen. Ik werd zomaar vernederd, in plaats van zielsverzorging of troost… Dat werd bij de volgende stap, de oudste, nog ingewikkelder. Hij stelde voor om mij een nieuwe voornaam te geven. Verdoofd en licht in het hoofd werd ik thuis gebracht, met suizende oren.

Ondersteboven

Ik ging die nieuwe voornaam gebruiken en brokkelde verder af naar beneden. Mijn lichaam kon er al niet meer tegen. Moest toen naar de huisarts, daarna in het ziekenhuis en werd op Temesta gezet. Een apostolische familie heeft mij toen opgenomen omdat hun zoon dat wilde. Ik kende die jongen nauwelijks en bleef daar een paar jaar bij een warm gezin. Temesta was heel verslavend en werd langzaam afgebouwd. Deze vreemde relatie ging echter uit en ik was ondersteboven gekeerd alsof mijn voeten nu mijn hoofd voorstelden.

Mijn persoonlijkheid

Mijn zus en haar startend gezin kwamen wonen in dezelfde nieuwe wijk waar er voor mij een flat vrij was, bij toeval dus. In de jaren daarna kwam ik er wekelijks. Tot zij verhuisden. Ik werkte aan mijn persoonlijkheid tot wie ik nu ben geworden, maak al lang kunst, die ik nog niet uitgegeven heb… Ik ben Apostolisch, dat zit in mijn hart! Ik heb er echter grote problemen mee…

Aan iedereen mijn vriendelijke groeten,

Geer Mol