De auteur is bekend bij de redactie.

In 1965 ben ik als “Apostelkind” geboren in een priestergezin. Samen met een drie jaar oudere broer en twee jaar jongere zus groeide ik op in een vroom dienende sfeer, die vele overeenkomsten vertoonde met het gezin waarin Renske Doorenspleet opgroeide. In 1997 heb ik het genootschap verlaten.

Het resultaat van deze opvoeding is een verdeelde familie, met drie beschadigde kinderen, waarvan er twee zijn gescheiden, en waarvan de oudste zijn kinderen nooit meer ziet.

Een kinderstem, door het Apostolisch Genootschap weggedrukt

Het leven van een Apostelkind is een leven op de tweede plek. Geestelijke indoctrinatie van kinderen die zelf nooit de behoefte hebben gehad of de wens hebben geuit om ‘Apostolische levensdoelen’ zoals “Leven ter verheerlijking Gods” (lees: Leven ter verheerlijking van Lambertus Slok of zijn zoon Jan) na te willen streven of bij zo’n groep te willen horen. Terugblikkend op mijn Apostolische opvoeding is mijn vaste overtuiging: kregen kinderen van die leeftijd maar geen Apostolische opvoeding en richtlijnen. Ik geloof dat wij dan beter af waren geweest dan nu het geval is. Want alle Apostolische richtlijnen ten spijt, het zijn toch allemaal pogingen van (niet daarvoor opgeleide) volwassen om kinderen iets ‘mee te geven’. Ik geloof echter, dat deze Apostelkinderen zélf iets te vertellen hadden maar dat deze stemmen door het Apostolisch Genootschap volledig zijn weggedrukt.

Apostel Lambertus Slok

De bijna panische eerbied waarmee ik destijds opkeek naar Apostel Lambertus Slok, geboren op 21 augustus 1904, oprichter van het Apostolisch Genootschap, heeft door de jaren heen plaats gemaakt voor chagrijn, verbijstering, verbittering en ongeloof. Vol chagrijn hoe ik mijn oren zo lang heb kunnen laten hangen naar deze op geld en machtsbeluste charlatan. Verbijsterd over de diepgaande inbreuk op mijn persoonlijke levenssfeer door deze bemoeial tot en met mijn seksleven aan toe. Verbitterd over de verdeeldheid en tweespalt binnen onze familie over deze geestelijke kwakzalver waardoor zelfs onze meest intieme gezins- en familierelaties zijn beschadigd. Vol ongeloof, hoe deze zelfbenoemde Messias, met alleen een lagere schoolopleiding, over de rug van (veelal) arme mensen zijn miljoenenimperium ter verheerlijking van zichzelf als stralend middelpunt heeft kunnen opbouwen.

De weggedrukte stemmen laten zich niet langer de mond snoeren

Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt. Want met welk oordeel gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden; en met welke mate gij meet, zal u gemeten worden. (Mattheüs 7:1-6)
En dat is nu precies dat het Apostolisch Genootschap met hun zelfverzonnen en nergens op gebaseerde geloof na publicatie van het boek Apostelkind van Renske Doorenspleet (terecht) overkomt. Er wordt nu afgerekend met de in alle opzichten misplaatste vorm van persoonsverheerlijking, geestelijke manipulatie, onvoorwaardelijke volgzaamheid, sociale controle en machtsmisbruik. De weggedrukte stemmen uit het verleden laten zich in haar boek en op deze website niet langer de mond snoeren en ik voel mij als zodanig zeer met hen verbonden. Ook ik zie om naar een verwerpelijk verleden dat mij niet loslaat. Een verleden dat niet, zoals de meeste andere gebeurtenissen, langzaam vervaagt in de tijd.

Het geschenk van Renske Doorenspleet

Ik kan alleen maar bevestigen en onderstrepen dat wat Renske in haar boek Apostelkind beschrijft en aan herinneringen bovenhaalt allemaal feitelijk juist is, niet is aangedikt en op de volledige waarheid berust. Mijn levensverhaal voegt daar weinig aan toe, behalve dan dat in ons Priestergezin de teugels nog wat strakker werden aangehaald. Met honderden andere ex-Apostelkinderen betreur ik die feiten. Ik zie het boek Apostelkind daarom als het ultieme ‘geschenk van Renske’ voor zowel ex-Apostelkinderen als (wat er nog over is van het) Apostolisch Genootschap. Voor ex-Apostelkinderen om een eerste stap te kunnen zetten om dit abjecte verleden definitief achter zich te kunnen laten. Voor het Apostolisch Genootschap om definitief schoonschip te kunnen maken met hun sektarisch verleden. Zij doet er derhalve verstandig aan om zich over de opvattingen van deze ex-Apostelkinderen te bekommeren en deze uiterst serieus te nemen. Doet zij dat niet, dan acht ik het niet uitgesloten dat het boek ‘Apostelkind’ de ingezette trend van ledenverlies en ontgoocheling verder zal versnellen en dat het tij dan niet te keren is.