‘In het midden der gemeenschap’, zo luidt een oud-apostolisch lied. Ilonka, die werd grootgebracht in het apostolisch genootschap, kwam op haar zeventiende behoorlijk alleen te staan in die gemeenschap. En jarenlang wist bijna niemand er ook maar iets van. Zelfs haar ouders niet.
Trouw apostelkind
Sinds het verschijnen van het boek Apostelkind ben ik meer bezig met mijn eigen geschiedenis dan in de jaren ervoor. Heel lang heb ik gedacht dat ik de enige was met ervaringen die voor mij ingrijpend zijn geweest. Inmiddels weet ik beter. Er zijn veel meer verhalen.
Ik was ooit een trouw, volgend apostelkind. Precies zoals Renske het beschrijft in haar boek. De eerste en tweede wereld compleet van elkaar gescheiden. Op school deed ik zeker actief mee, maar mijn ‘echte’ leven speelde zich toch af in de dienst. Daar waren mijn vriendinnen en daar was ik bijna elke dag van de week te vinden. Ik was met recht ‘waarlijk apostolisch’.
Ik was best open en had een eigen mening, dus kreeg ik met enige regelmaat te horen dat ik die wel wat vaker voor me kon houden. Dat was ik in de loop der jaren dan ook maar steeds vaker gaan doen. Was ik ongelukkig? Nee, zeker niet. Ik wist niet beter.
Gezellig oppasgezin
Zo rond mijn zestiende ging ik op de maandagavond oppassen bij verre familie. Zij gingen dan naar het zangkoor, en mijn zus en ik wisselden het oppassen op de maandagavond altijd af.
Ik genoot met volle teugen van deze maandagavonden, en keek er altijd enorm naar uit om te gaan oppassen.
Het was heerlijk om bij een ander gezin aan te schuiven bij de avondmaaltijd en ik paste met veel plezier op de kinderen. Ik leerde er koffiedrinken, en na afloop van het zangkoor kletste ik altijd nog een half uurtje met het echtpaar. Het was altijd heel gezellig. Bij hen dronk ik zelfs mijn eerste glas wijn. En na afloop bracht de heer des huizes me steevast veilig huis.
Donderslag bij heldere hemel
Dit ging een hele lange tijd zo door. Een jonge meidendroom zogezegd, maar helaas zou die niet lang duren.
Na weer zo’n gezellige maandagavond zoende de heer des huizes mij plotseling voor het ouderlijk huis. Hij vertelde dat hij al een tijd verliefd op me was. Ik schrok me een hoedje. Ik had het totaal niet in de gaten gehad, en er was ook zeker geen sprake van wederzijdse gevoelens.
Maar ja, ik was apostolisch opgevoed, wat maakte dat ik nou niet direct in staat was om te zeggen dat ik er niet hetzelfde in zat. Ik stond perplex.
De volgende dag belde hij me om te zeggen dat hij me echt weer wilde zien, en dat hij me de dag erna zou komen ophalen bij mijn opleiding. Ik had geen idee wat ik moest doen of hoe ik erop moest reageren. Weer een dag later belde hij me weer en vertelde toen dat hij alles had opgebiecht aan zijn vrouw, en dat we elkaar nooit meer zouden zien.
Zondebok
Op donderdagavond gingen we altijd naar de kring, en ik zat in dezelfde groep als m’n zus. Op een van die avonden kwam plotseling de herder binnen om te zeggen dat hij me wilde spreken. Dat deed hij ten overstaan van iedereen. Ik wist niet wat me overkwam.
Ik liep mee naar de spreekkamer, waar ik de vraag voorgelegd kreeg of er weleens sprake was geweest van avances van de man des huizes in het oppasgezin. Ik ontkende. Ik was dol op dat gezin en wilde niemand in de problemen brengen.
De herder geloofde me niet, en zei dat dat onmogelijk was. Volgens hem had ik hun huwelijk in gevaar gebracht. Hij vroeg me wat ik gedaan had om het zo ver te laten komen, en ik stond met m’n mond vol tanden. Ik was zo bleu als was, maar ik wist heel zeker dat ik nergens op uit was geweest, en dat ik niets had gedaan om dit uit te lokken.
Ik wilde dit ook allemaal niet, want nu verloor ik de mensen in mijn leven die ik erg lief had en juist ontzettend hoog had zitten.
De herder vertelde dat het echtpaar altijd een gelukkig huwelijk had gehad, maar dat dat veranderd was toen ik daar was gaan oppassen. Het kon dus niet anders of ik had daar aanleiding toe gegeven. Het was dus mijn schuld.
Zwijgplicht
De herder wist me te vertellen dat de inmiddels ‘ontslapen’ Apostel heel veel geheimen mee had genomen in zijn graf, en dat ik daar maar een voorbeeld aan moest nemen. Ook ik diende dit geheim voor altijd te verzwijgen, en ik mocht beslist niks zeggen tegen mijn ouders, broers, mijn zus of mijn vrienden.
Toen hij klaar was met praten, kon ik weer terug naar de kring.
Intens eenzaam
Toen we na afloop naar huis fietsten vroeg mijn zus waarom ik bij de herder had moeten komen. Ik weet nog dat ik een of ander vaag verhaal heb opgehangen. Toen we thuis kwamen ging ik direct naar mijn kamer.
De volgende dag ben ik nog naar de vrouw van het oppasgezin gegaan, omdat ik haar zo graag wilde duidelijk maken dat ik echt nergens aanleiding toe had gegeven. Maar mijn verhaal kwam duidelijk niet aan.
Ik voelde me ontzettend ellendig en alleen, ik wist niet wat ik moest beginnen. Het had weinig gescheeld of ik was die dag voor de trein gesprongen toen ik weer naar huis ging.
Hoe eenzaam kun je je voelen als zeventienjarige? Ik kon nergens naartoe met mijn verhaal. Aandacht? Zorgvuldigheid? Menswaardig? Ik heb er niets van gemerkt.
Niemand vroeg iets
Ik stond er helemaal alleen voor, mocht er niet over praten, en niemand die naar mijn welzijn informeerde.
Ik moest gewoon doorgaan met mijn leven, want niemand mocht iets aan me merken. Ook moest ik een reden verzinnen waarom het oppassen opeens gestopt was. En waarom ook mijn zus niet meer hoefde te gaan oppassen.
Ik weet nog steeds niet waarom mijn ouders hier destijds niet echt vragen over gesteld hebben. Ze accepteerden het kennelijk als een feit: er werd gewoon niet meer opgepast.
En ik zweeg in alle talen, zoals me opgedragen was. De druk was enorm, en ik leed eronder. Niet veel later stopte ik met mijn opleiding met de smoes dat ik de opleiding niet leuk vond.
Geen hulp
Er is een apostolisch lied: ‘Uw scheepje vaart veilig met vader als loods.’ Maar die veiligheid was er voor mij kennelijk niet.
Ik heb jaren mijn mond gehouden over deze ervaring. Pas toen ik vlak voor mijn veertigste hopeloos vastliep in mijn leven ben ik er voor het eerst over gaan praten.
Ik had ooit geleerd dat de apostel er altijd voor me zou zijn. En dat geloofde ik. Maar vanaf mijn tienerjaren wist ik dat dat een illusie was. En erger nog, omdat ik in die donkere periode van mijn leven geen hulp vanuit het apostolisch genootschap ervaren had, had ik het wel afgeleerd om anderen om hulp te vragen. En dat ging behoorlijk ver.
Toen de relatie met de man met wie ik destijds samenwoonde ten einde kwam, heb ik twee weken gewacht voor ik dit ook maar aan iemand vertelde. Toen ik vervolgens van Amsterdam naar het zuiden van het land verhuisde, heb ik dat in mijn eentje gedaan. Kennelijk was ik ervan overtuigd dat er nou eenmaal geen hulp kwam als je die echt nodig had.
Een heel slecht voorbeeld
Inmiddels ben ik vele jaren verder, en heb ik een geweldig gezin en lieve vrienden om me heen. Ik weet dat ik in mijn jeugd het verkeerde geleerd heb, want mensen zijn er wel degelijk voor je als je het moeilijk hebt.
Voor mij was het apostolisch genootschap, met het motto ‘in liefde werken aan een menswaardige wereld’, een bijzonder slecht voorbeeld.
Ilonka Sinkeldam
Het zoveelste erge verhaal over dit onderwerp. Volgens mij waren ontzettend veel Apostolische mannen (en vrouwen) vreselijk gefrustreerde mensen. Erger vind ik het dat je niet met je zorgen bij je ouders terecht kon. Weer zo schokokend. Wat is de jeugd, op dat punt, dom gehouden en nogmaals hoe afschuwelijk gedroegen volwassenen zich. BAH.
Wouwww Ilonka , wat een echte eenzaamheid. En zo herkenbaar , omdat ook ik zo een soort verhaal heb meegemaakt.
Dat zit nog steeds van binnen en zou het er ook zo graag uit willen gooien. Want ik voel die spanning . Wat vreselijk moet dat voor je zijn geweest . En nog. Hadden ze je geloofd? Had je iets anders kunnen doen? Op dat moment weet je toch niet wat je overkomt en raak je totaal apathisch van schrik
En dan al de nachten dat je wakker ligt.
Een oplossing te bedenken om dit op te lossen zonder problemen , zonder schade, zonder vragen……
Dikke knuffel van mij.
Zo erg Ilonka dat jou dit is overkomen. En dan jou de schuld geven. Bah! Wat laf. Wat min van die mannen. Wat moet jij je ontzettend eenzaam hebben gevoeld. Zoveel respect voor jou dat je je verhaal hier hebt gedeeld. Dank je wel.
Schokkend!!! En dat van de club van de “zielsverzorging van de jeugd”. Het is ziekmakend.
Je je onschuld ontnemen, de schuld krijgen, en gedwongen worden te zwijgen.
Met een grote impact op je verdere leven.
Misdadig vind ik het. Welke “levenslessen” heb je daar geleerd. Het was fout! Heel fout.
Heel blij dat het goed gekomen is uiteindelijk.
Inderdaad het ‘zoveelste’ verhaal. Lang gedacht dat seksueel misbruik niet of nauwelijks voorkwam in het ApGen, althans, niet zo groots als in overige sektarische geloofsgenootschappen.
Hoe naief van mij.
Wat een afschuwelijk verhaal, om een 16-jarige op te zadelen met een schuldgevoel dat iemand nog niet eens kan plaatsen in het nog niet ontwikkelde brein.
Schandelijk gewoon.
*knuf*
Dank je voor je verhaal Ilonka. Wat een afschuwelijke ervaring. En je kon bij niemand terecht. Dat patroon blijft maar terugkomen. Wegstoppen, wegstoppen. Iedereen riep het, tot helemaal boven in de organisatie aan toe. Het is misdadig.
En ik heb jaren gedacht dat het verder vooral een nietszeggende groep was, die verder weinig schade veroorzaakte en in ieder geval geen probleem met seksueel misbruik had. Wat een grap. 🙁
Ilonka, wat een heftige geschiedenis.
Natuurlijk, zulke dingen gebeuren soms, daar doe je niet veel aan.
Maar dan de manier waarop ermee werd omgegaan… Die was veel meer dan tenenkrommend. Hoe kun je iemand nou met zo’n schuldgevoel en verantwoordelijkheid opzadelen? Laat staan een kind. In wat voor denkwereld leef je dan? Ik vind het schokkend.
Het zal je eigen kind maar gebeuren… Onvoorstelbaar.
Zo dapper dat je met dit verhaal komt. Daar heb ik veel respect voor.
Heel erg en schokkend dat je dit heb moeten meemaken Ilonka. Schrijnend!
Je schrijft ook: Je was zeker niet ongelukkig, je wist niet beter. Zo waar!
Ja, je deed het alleen. Later ook. Ik had geen idee en ik vind het heel erg. Later had ik wel vaag een idee maar ook toen vertelde je er weinig over. Wat een afschuwelijke ervaring en wat een omkering van de werkelijkheid; het slachtoffer de schuld geven en dan dwingen tot zwijgen, zelfs voor je ouders. Niet te bevatten dat iemand dat een kind van 16, 17 jaar aandoet. Wat moet jij je ontzettend eenzaam hebben gevoeld, jarenlang. En wat een respect heb ik voor je dat ook jij uiteindelijk het zwijgen hebt doorbroken en ook nu hier doorbreekt. Dankjewel.
Wat moedig van je dit verhaal met iedereen te delen. Maar waarom zou je het ook niet? Jij hebt niets te verbergen. Zo afschuwelijk, eigenlijk misdadig, om de schuld bij een jong meisje neer te leggen! Die eenzaamheid, die zwijgplicht. Zoveel mooie onbezorgde jaren zijn je afgenomen!
En er was altijd dat “Heilige Moeten” :
Waardoor de [V]èchtgenoten bij elkaar HOORDEN te BLIJVEN, wat dagelijks op elkaar + op de kinderen BRUTAAL werd afgereageerd, door ALLERLEI scènes te trappen, koffers pakken, deur smijten, wegloopdrama’s, kinderen meenemen en dan keihard gaspedaal indrukken en rond gaan rijden, niet meer luisteren of stoppen, complete woedeuitbarstingen en met hangende pootjes dit alles weer helemaal goedmaken, tranen afdrogen, het huwelijkslint weer vastgebonden …
Ouders wisten het bont te maken en de rollen om te draaien : Tróóst Kinderen !
Wat moet jij je eenzaam hebben gevoeld Ilonka. Ik vind het heel erg, dit had nooit mogen gebeuren. Ik ben blij dat je nu gelukkig bent, maar dat is ondanks en niet dankzij het AG.
Zwijg meisje, zwijg. Zo ging dat. Alle mooie (en onbegrijpelijke) woorden ten spijt, het interesseerde niemand, hoe je je voelde. Hoop, dat ook jouw verhaal bijdraagt aan het leeg gooien van de beerput. Wat kon je eenzaam zijn in die gemeenschap. Gelukkig heb je je eigen weg gevonden.
Wat erg, afschuwelijk, maar wat ontzettend goed dat jij dit durft te delen Ilonka! Ben trots of jou! ?
Ja Ilonka, net als in het verhaal 17: Je bent jong, vrolijk, mooi en lief!
Je vindt het leuk om op te passen, zodat ouders naar het zangkoor kunnen.
Je denkt dat het een leuk gezin is, totdat je merkt dat de vader zich aan je vergrijpt.
In hoeveel apostolische families was (en is) het ‘gelukkige gezin’ slechts schijn?
Ik moet denken aan het lied van het kinderkoor dat ik voor deze gelegenheid wat aanpas:
“Ik ben nog jong en vrolijk en slijt zo mijne dag
met schoolgaan en oppassen bij kinderen in een gezin
Dan wordt ik bij het ‘veilig’ thuisbrengen gekust en weg is mijn plezier!”
Daar mag je dan van de voorganger niet over praten, maar het had je vreselijk opgelucht als je van de daken had mogen schreeuwen: “Ik paste op bij een familie, maar de vader van de kinderen heeft me aangerand!”
Nee, uit liefde voor de apostel moest je het voor je houden en mocht je er met niemand over praten. Verschrikkelijk!
Hoeveel meisjes hebben dergelijke ervaringen ook moeten verstoppen?
En hoeveel kunnen er nu niet meer bij, maar zijn daar wel ongelukkig door?
Goed dat je het hebt opgeschreven.
En… nu ben je niet meer alleen.
Weet je Frits dat ik nu pas voor het eerst denk: het was inderdaad aanranding. Ergens diep van binnen zit nog steeds de gedachte dat ik vast aanleiding heb gegeven of in elk geval wil ik de oom vrijpleiten, want die was altijd zo altijd zo aardig voor mij. Maar heel goed om het zo duidelijk te stellen: het was aanranding. En ik herhaal maar weer de mantra die ik op IAP (in apostolisch perspectief) heb geleerd. Het is niet mijn schuld……
In verhaal 17 : heeft die aanranding zich nog vérder kunnen dóórzetten, tot heel langdurig misbruik + schending van het recht bij haar integriteit als jong meisje !
Zij moest zwijgen + nóódlot ondergaan.
Ná dertien glazen bier, “gekregen” van een gulle duitse man, op dertienjarige leeftijd s’avonds, was ik kalm met zijn auto uit een kroeg ontvoerd, naar zo’n donkere parkeerplaats, terwijl ik alléén naar het hotel gebracht wilde worden …
Was ook géén goed idee, want toen die auto stilstond begon hij aan te randen !
Dat was zóóó griezelig en beangstigend.
Ik verràste hem, met portier openen en kei kei kei hard weg te rennen naar het hotel, deur achter mij op slot draaien …
Ik kroop onder het dikke dikke dekbed en mijn zus, die mij in de gaten houden zou, kon die nacht niet meer de kamer in en moest toen ergens anders slapen.
Bonzen op de deur had niets geholpen en ik werd pas laat s’ochtends wakker !
Dit verhaal kon ik echter niet aan mijn ouders vertellen, ik had er de woorden niet voor en : vreselijk veel schaamte …
Dat je keihard weg holde, was heel goed van je, Geer.
Je vader en moeder hadden hun verantwoording over hun 13-jarig kind niet aan hun dochter mogen toevertrouwen. Zij kon duidelijk die verantwoording niet aan.
Maar zo ging dat in een ‘fijn’ apostolisch gezin.
Prima in de dienst voor het uiterlijk: je vader werkte zelfs voor de apostel en je moeder was voor broeders en zusters ‘engelachtig’, zoals je schreef. Maar ze namen niet hun verantwoording voor hun opgroeiende kinderen.
In deze aanrandingservaring ligt ook een deel van de problemen in je leven.
Zoek deskundige hulp en zeg daarbij dat je tot een sekte hebt behoort.
Ik heb er moeite mee om het Apgen zo te noemen, want ik heb er zo van gehouden. Maar nu schaam ik me dat ik ertoe heb behoort.
Ik hoop voor jou, dat je je ondersteboven leven weer rechtop krijgt.
Mijn zus die dééd betrouwbaar in zover zij onze buitengewoon onstabiele, angstig agressieve moeder met àl het huishouden hielp en rolmodel + vraagbaak voor de gezinsleden en vooral voor onze wild × driftige vader was, zij was “stuurs”, rolmodel, werkte betaald bij zijn BEDRIJF en was ook dáár zo belangrijk !
Dié verwrongen positie + taak vervulling maakte haar overal geliefd, dus op zichzelf gericht.
Zij verborg haar eigen klachten hoewel ook nerveus, ‘stoïcijns’,
geprogrammeerd, nogal COOL in haar zichzelf zo opofferen …
Zij nam mij mee op sleeptouw.
Ik was haar eigenlijk al te veel.
Het kan zelfs, dat ik twaalf was, ik wou toen graag een jaartje ouder lijken, stoer …
Vreselijk, Ilonka, dat jij dit hebt moeten ondergaan. En heel goed, dat je dit hier deelt. Het is zo goed, dat dit hier kan. Ik vind jou een krachtig mens! Het maakt me -weer- boos hoe minderjarigen werden misbruikt, beschuldigd en monddood gemaakt. En… in 2020 worden weggezet als “zielig, beschadigd, zwak”. Daar ben ik nèt zo boos over. Het Apgen moet wakker worden. Het vertellen van jouw verhaal, in de openheid, hoort daarbij. Zodat de doofpot er niet meer kan zijn. Jij bent een Heldin! Dankjewel voor je lef!
O ja, de standaard reacties… “Mijn beleving is een heel andere.” En “Nu is alles anders!”
Dat kan beide zo zijn, maar doet niets af aan de ervaringen die we hier lezen. Ervaringen die vermoedelijk slechts het topje van de ijsberg zijn.
“NU” is alles héél anders …
Het doét ook steeds weer alles anders, het heilig genootschap
Met name, zich afsplitsen + de voorgangers, zèlf in loondienst méénemen + de meeste leden.
Rechtszaak verliezen + bezit …
Intrek in Berg en Dal, in 1951
Christus hebben úitgeroepen.
Jeugd + ouders programmeren in een streng diciplinaire liefde
Dat ómvormen, nadat Christus is verworpen door Eigen Zoon.
Alles Veranderende Apostelen
Godsdienstigheid, verwisselen door vrij rationeel humanisme
Discussies over màrktwaarde van het ‘genootschap’, mèt of zonder spiritualiteit, op de site van Op De Keper Beschouwd !
Men koopt, zoekt, verkoopt …
Wat is dat voor manipulatie ?
De Apostel zal zeker geheimen hebben meegenomen in zijn graf, maar ik vermoed toch dat dit een andere context betreft dan aangerand geworden te zijn en dat dit, al dan niet om de dader uit de wind te houden, moest worden verzwegen.
Hoe liefdeloos en onempathisch weer gehandeld, al helemaal voor een club waarin de liefde zo onaantastbaar als hoogste goed centraal heet te staan. Zo pijnlijk om te lezen.
Schrijfster is op geen enkele manier geholpen. Integendeel, ze is opgezadeld met nóg een probleem.
Virtuele knuffel Ilonka, van een Hilversums Apostelkind!
Wat een shit, ook in dit verhaal weer. Maar de verhalen moeten verteld. Niet meer zwijgen. Wat dapper van jou Ilonka, dat je hier je verhaal gedeeld hebt. Wat ben ik blij voor je dat het nu goed met je gaat. Wat je zegt, “ondanks het ag”.
Voor al die meiden die binnen het apgen sexueel misbruikt of geïntimideerd zijn en die hun mond moesten houden , en dat uiteraard ook deden…. Voor al die meiden…en dat zijn er veel….die in stilte geleden hebben stuur ik een knuffel ❤️. We zouden al die gasten eigenlijk aan de schandpaal moeten nagelen met al die mooie voorgangers met hun mooi praatjes erbij. Maar ja…. Verleden tijd… Vergeven… Mantel der liefde…. Dat was Toen….. Nu is alles anders….
Ps…. Ik ben er ook één.
Het erge is dat we dus allemaal dachten dat we de enige waren. Via info@apostelkinderen kun je contact met me opnemen.
Je hebt een.bericht on Messenger
Wilma, ik zie geen bericht in messenger. Ik denk dat je me even moet toevoegen op facebook. Dan kan ik het bericht daarna lezen.