Inmiddels is de uiteindelijke verklaring van het Apostolisch Genootschap ook beschikbaar.
https://www.apgen.nl/over-ons/reflectie-op-verleden/verklaring-van-het-bestuur/
Wat vinden jullie ervan? En wat zijn de verschillen met de tekst die wij gisteren plaatsten?
Linksom of rechtsom: deze mondelinge verklaring van BW, alsmede de (pers)verklaring raakt niet de kern van wat er speelt en waar het ons, in ieder geval mij, om is te doen: onderkenning dat het AG tot voor kort een verziekte, manipulerende, sektarische organisatie was, die alle leden schade heeft berokkend. Dat de een het anders heeft ervaren dan de ander ‘ist nicht im grage’: in de kern een verrot systeem!
Voor zalvende, sussende, verbindende praatjes koop ik niks, ik wil horen dat het AG fout was. Punt.
Ik had niet veel anders verwacht dan een verklaring als deze. De verschillen waren en blijven groot. Ik was er al klaar mee, dit bevestigt alleen maar waarom.
Ik kan me niet voorstellen dat ik hulp ga zoeken bij een meldpunt dat door hen is geregeld. Ik word al misselijk bij de gedachte.
Ben er stil van…. Dit is bij lange na geen erkenning voor het foute systeem en het dekt niet de lading van het grote leed dat geleden is en nog aanwezig bij velen…. Nog even laten bezinken, maar als dit alles is wat gezegd kan worden na de gesprekken, dan denk ik dat het echt niet volledig begrepen is….. Pijnlijk. En volgens mij klopt dat wat er over (geen) misbruik gezegd wordt, ook niet…. Extra pijnlijk….
Nee, klopt inderdaad niet Anita. Geen georganiseerd seksueel misbruik, als in ritueel misbruik, of zoals bij de katholieke kerk primair door priesters. Maar wel degelijk seksueel misbruik en heel regelmatig ook – en allemaal onder de mantel der liefde weggewerkt of de slachtoffers de schuld gegeven.
Seksueel misbruik heeft zeker plaatsgehad.
Denk op geestelijk gebied.
Heb dit in mijn huwelijk ondervonden en hiervan leed gehad!!
De verklaring van Bert Wiegman met andere woorden:
Verhalen en emoties uit het verleden noemt Wiegman, maar dat zijn voor mij verwijten naar een falend beleid in het verleden. Het bestuur, ofwel apostel Bert Wiegman kon na zijn belachelijke verwijzing naar 2% van zijn patiënten die niet op bepaalde medicatie reageerden, en na het lezen van de vele verschrikkingen die ex-apostolischen van oudsher meemaakten niet anders dan in gesprek gaan en proberen de boel te sussen.
De schrijfster van het boek legt het verleden bloot van zeer ernstig falen van het bestuur, ofwel de apostel , met schrijnende en nooit meer te helen geestelijke wonden, en gemiste levenstijd.
Eindelijk nu de ex-apgenners zich niet laten wegzetten als bv. afvalligen, verraders, nestvervuilers, onnozele borsten die het allemaal niet snappen een meer van zulks, kan de apostel niet anders dan door de knieën zakken een excuses aanbieden. Spijt betuigen voor de enorme arrogante houding omdat ze niet meer anders kunnen, en ook niet willen zien wat er al jaren duidelijk zichtbaar gebeurde in de zielsverzorging van de leden, in het gebouw, bij elke bijeenkomst, maar ook in de gezinnen en overal waar ze zich bevinden tot op de dag van vandaag. Het verplichte lange zwijgen is nu opgeheven, de muur wordt neergehaald en zal alles blootleggen wat jaren onder de mantel der liefde aan smerigheid bijeen is geveegd.
Een onafhankelijk extern meldpunt wordt geopend per 1 december. Hebben de ex-apgenners hier medezeggenschap in?? Wie worden die helpers/psychologen, of wordt dat net als bij de dialooggesprekken, zogenaamd onafhankelijk maar ondertussen doorspekt van apostolische invloed? Hoe staat het met de integriteit van deze mensen? Moeten die terugmelden wat er speelt aan het apgen? Zijn deze mensen dan wel te vertrouwen? Zijn het wel onafhankelijke onbeïnvloede psychologen? Ik wacht nog even af voor ik ga juichen.
Bert Wiegman zegt graag en van harte bereid te zijn om mee te werken aan een oplossing van de ellende. Maar van wiens ellende? De ellende die door ons ex-apgenners is veroorzaakt voor het apgen soms? Ik denk namelijk niet dat zonder alle druk die wij uitoefenen er ook maar iets zou zijn gebeurd.
Deze verklaring is voortgekomen uit de onvrede van ons apostelkinderen en neergezet naar aanleiding van het terugkijken, de reflectie, een proces dat al een half jaar duurt.
De verwachtingen van ons waren dan ook hoog gespannen nu er een verklaring van het bestuur zou komen vandaag, misschien waren de verwachtingen te hoog gespannen? Voor mij persoonlijk geldt dat ik graag de zaak kloppend wil krijgen, dat wat eerder verteld is dat daar gehoor aan gegeven wordt. Niet dat het nu weer anders benoemd wordt en dat dan daarmee de kous af is.
Deze verklaring is voornamelijk gericht op de huidige gemeenschap. Ik voel me niet aangesproken in elk geval, ik voel geen erkenning bij deze woorden, bij dit statement, noch bij de schriftelijke verklaring noch bij de video film van Bert Wiegman.
De vorige reflectie (getiteld “Terugkijken in de tijd”, 29 september 2020), is alweer van de site verwijderd (terwijl daarop stond dat alle vervolgstappen daaronder zouden worden bijgeschreven en die pagina actueel gehouden zou worden).
Maar ik herinner me nog goed dat daarin beloofd is dat het Apostolisch Genootschap (AG) een onderzoek zou instellen: “Het bestuur denkt na over een onderzoeksopdracht aan een wetenschappelijk instituut om de uitkomsten van de gesprekken aan te vullen en te verdiepen.”
En dat er gezocht zou worden naar wegen om samen realistisch naar de geschiedenis te kijken.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik in een sekte ben opgegroeid met om mij heen kinderen die (geestelijk) misbruikt werden. Met meisjes, vrouwen die seksueel misbruikt werden en waarvan dan geen aanklacht mocht volgen. Jongens, mannen die misbruikt werden en daar niet voor uit durfden komen. Of het nu misbruik was door geweld, macht of seks. Dit misbruik viel niet binnen de muren van het AG, maar wel binnen de muren van de leden van het AG, zowel onder de meisjes als de jongens, de mannen als de vrouwen. Iets waar een ieder weet van kan hebben gehad, waar ook zelfs over gesproken werd in een aantal gevallen, maar waar herhaaldelijk hetzelfde antwoord voor gold: vergeef en vergeet. Iets waarvan we misschien nu pas weet hebben na het lezen van het boek en alle verhalen, ken je geschiedenis! Te veel misbruik, naar mijn idee, meer dan een mens aan kan.
Misbruik, pijnlijke situaties en chantage, daar waar professionele hulp geboden had moeten worden werd alles binnenskamers opgelost. Dat is machtsmisbruik om je broeders, zusters en jeugd van hulp te onthouden. Daar zit een groot brein achter, sorry, maar dat is toch voornamelijk door Slok gevoed. In goede trouw heeft iedereen hem gevolgd. Dus in feite heeft iedereen zich schuldig gemaakt aan het misbruik. Deze man kan ook nog zijn excuses aanbieden, dat doet me meer dan de verklaring van het huidige bestuur, helaas geen teken van leven van de laatste apostel Slok met woorden van die strekking. Het bestuur biedt excuses aan maar niet degene die mijn oom apostel was destijds en niet al die ooms en tantes die mij opdroegen steun te zoeken bij de gemeenschap destijds. Met het huidige bestuur heb ik niks.
Naar mijn idee gaat het er niet om dat we pijn hebben geleden en niet ons zelf konden zijn, want dat is nu voornamelijk benoemd in deze verklaring.
Het is niet een negatief effect van de oude cultuur van de organisatie. Het is niet een reflectie van het verleden en ook niet het terugkijken in de tijd, het is ook het heden.
Het is voornamelijk het heden waar we niet zeggen het was een sekte en daar zijn we nog niet helemaal van verlost. Er is veel fout gegaan en die fouten moeten we onder ogen gaan zien. Want dat ziet nog lang niet iedereen. We borduren voort op de fouten uit het verleden. De strekking dat het de organisatiecultuur was en dat soms hulp werd afgeraden is een understatement.
Volgens mij is er maar één oplossing: een echt onderzoek en stoppen met deze ellende. Anders woekert de sekte nog voort.
Zet voort dat wat er nog van over is. Geef daadwerkelijk liefde en betrokkenheid aan elkaar. Lees onze verhalen hier. Zoek naar alle verhalen van iedereen en stop met het voeren van een genootschap waar een apostel als voorzitter aan het hoofd staat. Laat het AG stoppen met zich AG noemen. Pas dan is aan mijn verwachting voldaan.
Een meldpunt is niet een wetenschappelijk (onafhankelijk) onderzoek. Dus wat is nu de bedoeling van dit nog op te richten meldpunt (medio december, duurt ook nog weer even voor het is geïnstalleerd) en hoe staat dat in verhouding tot de bereidheid mee te werken een wetenschappelijk onderzoek? Dat zijn namelijk twee heel verschillende zaken!
Goede hulpverlening kost hànden vol geld … tijd en extra áándacht !
En het is juist dìt geld, dat deze zo ‘lieve’ Apostelen : LIEVER aan hun
groéiende, behoeftige organisatie wilden BESTEDEN, hèt KAPITAAL !
Zij wilden ontvangsten, ipv dure uitgaven aan véle problemen bij worstelende, lijdende gezinnen !
Dus werd ‘hulp’ zo karig mogelijk, ‘intern’ als een gunst verleend en alle ellende verlengd en herhaald om al deze onkosten uit te sparen voor de aanbieding van het òffer !
Liefde, als lijden, dragen, vréugde deel name aan Gods héérlijk doel.
Daar komt nog bovenop, dat sòmmige ‘HERDERS’ extréém waren verafgood + zorgvuldig opgehemeld door hun EIGEN aanhangers, een soort ‘gekte’ !
Klinkt nog béter dan SEKTE …
Ik vind het wel een redelijk verklaring.
Ik had het liever scherper gezien maar ik vind het redelijk dat je meerdere belangen moet afwegen, ook die van de organisatie zelf.
Als onze enige alternatief was dat de huidige organisatie zegt dat ze fout zitten, toegeeft dat ze honderden levens heeft verruïneerd, en zichzelf als ‘cultus’ neerzet, dan was dat nooit realistisch. Welke organisatie zou daar ooit mee instemmen?
Ik denk dat tussen die twee uitersten nog erg veel mogelijk was geweest wat de zaak en de betrokkenen meer recht had gedaan.
De verklaring van Marjolein is een droomverklaring…
“Plots sta ik weer op de grond,
Wrijf in mijn ogen, staar in ’t rond…”
Eelco schreef op 23 augustus over “Taal en manipulatie binnen het ApGen”.
Er is misschien veel veranderd in het Apgen, maar taalpsychologische indoctrinatie tref ik ook weer in deze verklaring aan, waarin staat:
“Doordat mensen hun aangrijpende en persoonlijke verhalen hebben gedeeld, beseffen we dat de hiërarchische cultuur, van met name voor de eeuwwisseling, sporen heeft achtergelaten en dat mensen deze cultuur als beschadigend hebben ervaren.”
Nee!!!
Velen zijn door deze cultuur beschadigd!!!
Waarom wordt dit in de verklaring gebagatelliseerd?
Toen Herder Marinus me in een telefoongesprek in 2006 (19 jaar nadat ik door de apostel was geëxcommuniceerd) vroeg of ik terug in de dienst wilde komen, heb ik deze door mij gewaardeerde voorganger geantwoord: “Nee, Herder. Daarvoor ben ik teveel beschadigd.”
Herder Marinus kon dit niet ontkennen. Hij was erbij – maar kon er hiërarchisch niets tegen doen – toen de ‘hogere hulp’ van de apostel:
– mij onterecht excommuniceerde;
– mij een belofte afdwong, die indruiste tegen mijn geweten.
Overigens moet die ‘hogere hulp’ wel vaker broeders en zusters namens de apostel geëxcommuniceerd hebben, want toen ik hem zo’n acht jaar later toevallig tegenkwam, kon hij zich mij en mijn geval niet meer herinneren.
Nu is de hoop gevestigd op het externe onafhankelijk meldpunt in de hoop dat daar mensen daadwerkelijk professioneel en onafhankelijk worden bijgestaan om te herstellen van de schade uit hun apostolische verleden.
Seksuele intimidatie al dan niet met penetratie is misdadig en verjaart niet!
Meisjes van 16, 17 jaar die in gezinnen oppassen, zodat de ouders naar het zangkoor kunnen, zijn jong en vrolijk. Als ze vervolgens op hun mond worden gekust door apostolische vaders, zijn zij in hun onschuld gekwetst. Zij hebben vervolgens zonder hulp een last moeten dragen en zijn door de apostolische cultuur voor hun leven beschadigd.
De (in hun jeugd) aangerande vrouwen kunnen nog steeds aangifte doen.
De apostel is verantwoordelijk voor de apostolische cultuur en voor de misdaden die uit die cultuur zijn voortgekomen, niet Slok I of Slok II, maar de apostel van het apostolisch genootschap. Hij voedt en is verantwoordelijk voor de apostolische cultuur, waarin mensen de kans kregen om een spoor van vernielde mensenlevens achter zich te laten.
De apostel is verantwoordelijk voor de apostolische cultuur en aansprakelijk voor de misdaden die uit deze cultuur zijn voortgekomen. De apostel is dood en/of heeft zijn functie overgedragen: leve de verantwoordelijke apostel (en dat is nu Bert Wiegman).
Ik heb er spijt van dat ik heb meegewerkt aan de verzorging van de jeugd. Het kan niet anders dan dat ook ik heb meegewerkt aan de hersenspoeling van jonge mensen die aan mijn zorgen waren toevertrouwd.
Ik schaam me diep dat ik deel heb uitgemaakt van deze sekte.
Steeds weer dringen de woorden van de bestuursvoorzitter aan me op:
“…dat mensen deze cultuur als beschadigend hebben ervaren.”
Waarom maakt hij geen excuses voor de beschadigingen van mensen veroorzaakt door de onprofessionele zorg van de apostel en zijn hulptroepen? Wiegman moet toch weten hoeveel schade kwakzalvers aan de lichamelijke gezondheid van mensen kunnen veroorzaken! Hij moet toch weten hoeveel schade aan de ziel door onprofessionele zielehelpers kan worden berokkend!
Waarom maakt hij daar voor geen excuses? Met zijn uitspraak schuift hij de schuld deels bij de mensen die deze cultuur als beschadigend hebben ervaren!
Want ‘echte apostolen’ hebben deze cultuur nooit als beschadigend ervaren.
Ik maakte deel uit van deze cultuur, was zelf geschikt voor de jeugdverzorging, mocht de leiding hebben van kerstspelen en genoot daarvan. Maar toen ikzelf werd geslachtofferd, was ik sterk genoeg om er uit te stappen.
Daarna zag ik hoe alles paste in het systeem. In 1992 was ik diep onder de indruk van de opera ‘Life with an idiot’ van de Russische componist Alfred Schnittke op het libretto van Viktor Jerofejev.
Excuses van een bestuursvoorzitter https://nos.nl/artikel/2351921-apostolisch-genootschap-biedt-excuses-aan-na-publicatie-boek.html Vermoedelijk is bestuursvoorzitter gewoon een eufemisme voor apostel en moeten we dientengevolge gaan spreken van Bestuursvoorzitterlijk Genootschap af te korten tot BesGen
Ik zie hierboven reacties van mensen die “meer” verwacht of gehoopt hadden. Ikzelf verwacht hier totaal niets van. Ik heb er ook geen belang bij. Ik heb wel vandaag naar aanleiding van het nieuwsbericht het boek van Renske gekocht. Ik hoop het morgen te krijgen. Daar verwacht ik veel meer van op basis van voorpublicatie, recensies en interviews met Renske. Het BesGen heeft volgens mij geen enkel reinigend vermogen. Je hoeft maar even op hun site rond te neuzen om te zien dat er niet veel veranderd is, behalve dan vrouwelijke of openlijk homoseksuele voorgangers. Het jargon is misschien iets moderner, maar nog even verhullend. Gewoon net van de site apgen.nl geplukt uit een leercyclus voor de jeugd:
Kun je altjjd van jezelf verlangen om liefdevol en respectvol te zijn? Het begint met een verlangen. En bij het voor jezelf bepalen wat voor jou vol is. Wanneer je omkijkt, zul je zien dat de momenten die je het meest koestert die zijn geweest waarin je de liefde hebt ervaren of hebt doen ervaren. Mijn innerlijke opdracht is: God telkens als liefdemacht zichtbaar te doen zijn, in en uit mij. Ik ervaar dit ook uit u, uit jou. Daarmee komt God in mensen nabij. Liefhebben komt van binnenuit en is daarom een innerlijke opdracht. Zo werken we aanstekelijk.
bron: https://www.apgen.nl/globalassets/documenten/themabladen/wakker-worden/themablad—wakker-worden.pdf
Niks veranderd dus. Iedere ex-BesGen’er van mijn generatie gruwt van dit jargon. En hier worden de kinderen van nu mee belast.
Geboren 1962 – uitgestapt bij de eerst mogelijke gelegenheid in 1980.
Helemaal mee eens.
Het is de vraag, òf de apostelen wel echt Apostelen waren, volgens het Christelijk geloof gezien, het is zo echt verwàrrend en dat zit mij in feite het mééste dwars !
Vermengd gevoel, leidt tot rare emoties.
Zij waren eerder opdracht gévers, dan zèlf gezonden en beopdracht om goddelijke taken uit te voeren van hoogste volmacht authoriteit
Het persbericht van afgelopen zondag was voor mij de eerste kennismaking met deze site, het bestaan van het boek van Renske en de gevoerde dialooggesprekken waar ik veel van herken. De mooie herinneringen maar ook de slechte en daarvoor zijn die mooie geen excuus. Ben zelf geboren in 1965, opgegroeid in de gemeenschap Delft en heb het AG op mijn 19e verlaten na de nodige jaren van “verzet” / roep om antwoorden op vele vragen in mijn zoektocht naar mijn identiteit. Een periode waarin onnodig schade is opgetreden in de relatie met ouders omdat de wegen dreigden te scheiden. Je laat ook de omgeving en de gemeenschap achter waar je je hele leven in hebt verkeerd. Daar hoor je ook niets meer van, op een enkele uitzondering na. Je doet mee of niet. Ik haal juist dit naar voren omdat ook nu niemand contact met mij heeft opgenomen (ook niet vanuit naaste familie) om alleen maar te informeren of het persbericht wellicht ook voor mij bijzondere betekenis heeft, verbazingwekkend! Blijkbaar wordt het persbericht binnen het AG aan “onzichtbaren” gekoppeld, personen die je niet kent. Dat houdt het natuurlijk wel overzichtelijk maar ik vrees dat dit slecht nieuws is voor het interne zelfreinigende vermogen van het AG en dat daadwerkelijke erkenning van de misstanden nog een zware dobber wordt.
En dit was dan de langverwachte verklaring van het bestuur, inclusief video, want: “We kunnen dit maar één keer goed doen”.
Nou dat is dus niet gelukt.
Er zijn minstens 3 versies verspreid (leden, exleden, media) en waar bij de ene nog sprake is van een “onafhankelijke onderzoek waaraan van harte zal worden meegewerkt” is dat inmiddels verdwenen (media).
En is toegevoegd dat “uit de gesprekken geen seksueel geweld is gebleken”. Dit is natuurlijk heel netjes gedaan want het kan waar zijn (we kunnen dat niet controleren).
1. Waarom wordt er over geweld gesproken en niet over misbruik?
2. Hier zie je wat er gebeurt als het apgen zelf regisseert met “dialooggesprekken”. Ook met het zogenaamde onafhankelijke Dialogue. Het is namelijk zeer te begrijpen dat slachtoffers van seksueel misbruik geen behoefte hadden aan een “dialoog”.
3. Op deze site staan verhalen van seksueel misbruik, waarin de dader beschermd werd en het slachtoffer de schuld kreeg met zwijgplicht.
Het is m.i. onmogelijk dat de bestuurder/Apostel géén weet heeft van deze horror. Er waren ook herders en oudsten bij betrokken.
In elke gesloten gemeenschap komt misbruik voor. Machtsmisbruik. Ook seksueel misbruik is misbruik van macht. Want elke tegenspraak is verboden. Hierover geen woord.
En verder lijkt Wiegman wellicht empathisch, maar kiest wel een relatief klein thema in zijn videoclipje. Ook waar, en belangrijk, maar het systeem blijft buiten schot. Er was heel wat meer aan de hand.
Ter aanvulling: de zin over onafhankelijk onderzoek staat wel op apgen.nl.
Net als Jeroen hoorde ik ook pas door de een bericht in de media over “Apostelkind”
Ik ben van 1962 en opgegroeid in Utrecht II. Zelfs mijn beste vrienden met wie ik alles deelde wisten niets van wat ons gezin op zondagochtend uitspookte en waarom ik dan nooit mee kon zwemmen of zo. Terugkijkend kan ik niet begrijpen dat ik 18 jaar lang aan de groepsdruk heb toegegeven en me pas rond mijn 18e verjaardag heb laten uitschrijven. Ik ben in ieder geval wel een vrije geest geworden door verzet. Ik heb me namelijk vanaf mijn 14e actief verzet door tot vervelens toe op jeugdkringen en dergelijke tegen letterlijk alles in te gaan. Daarvoor had ik een paar makkers in de strijd; we hadden een clubje van 4. Dat maakte het wel makkelijker. Zonder die steun had ik waarschijnlijk mijn mond gehouden voor de lieve vrede thuis. Mijn ouders werden namelijk geregeld aangesproken op mijn verzet. Sommige van mijn makkers werden dan thuis zo hard aangepakt dat ze voortaan of in ieder geval voorlopig wel even hun eigenwijze waffel hielden.
De grootste weerzin heb ik gevoeld toen blijkbaar een paar jeugdkringleden van de lichting net boven mij met elkaar gezoend hadden. Daar kregen we op de jeugdkring een misselijkmakend verslag van, waarbij met name de meisjes van ons jaar duidelijk werd gemaakt dat niemand met een “afgelikte kip” (letterlijke woorden) zou willen trouwen. Dat vond ik zo minderwaardig. Ik ben daar heel boos over geweest. Maar thuis besprak ik dat niet.
Mijn grootste overwinning vierde ik toen ik als bezoeker met een paar vrienden naar het naaktstrand van Maarsseveen ging. Ik was toen waarschijnlijk net 17. Bij de opgang stond een dienende broeder, tevens leider van de jeugdkring, te gluren. Toen hij mij langs zag lopen schrok hij zichtbaar. En stotterend zei hij: “Mooi weer, zo te zien…” en hij maakte zich snel uit de voeten. Vanaf dat moment had deze man in ieder geval geen macht meer over mij. Ik wist iets van hem en hij schaamde zich kennelijk. De rollen waren omgedraaid! Voor mij was dit een bevrijdend moment. De hypocrisie werd duidelijk zichtbaar en aantoonbaar. En eindelijk kon ik me in mijn blote en zelfverkozen vrijheid moreel superieur voelen. Dit is voor mij een keerpunt geworden. En nu schiet me ook die keer te binnen dat ik naar de Doelen ging voor een ontmoeting met De Grote Slok, zoals wij hem noemden. De Doelen heb ik niet van binnen gezien. We hebben ergens in Rotterdam hasjcake gescoord en een geweldige middag gehad. Dat kon ik in ieder geval bij thuiskomst aan mijn ouders bevestigen.
Het uitschrijven ging natuurlijk niet vanzelf. Daarvoor moest ik nog eerst persoonlijk bij Oudste Scherpenisse langs om de stap lekker lastig te maken. Één poging deden ze daarna nog. Toen ik in Enschede studeerde zat er in één van de eerste weken na college een mij onbekend jeugdkringlid ongevraagd op mijn kamer op mij te wachten. Die heb ik met een paar luide vloeken het bos in gestuurd.
Ik vind het nog steeds lastig om over de donkere en verborgen zijde van mijn jeugd te praten. Ik merk ook dat ik nog steeds na 40 jaar loyaliteit voel en de neiging heb om mijn ouders en het genootschap (bewust geen hoofdletter) te verdedigen. Dat maakt alles al gauw wollig en intern tegenstrijdig. Misschien moet ik gewoon een keer heel kwaad worden of zo. Tot nu heb ik dit rare deel van mijn geschiedenis als een nare droom ervaren, alsof het nooit echt gebeurd is. Ik denk dat ik het eigenlijk het liefste gewoon had willen vergeten. Alleen tijdens uitvaarten word ik er nog wreed aan herinnerd door voorgangers (tegenwoordig meestal vrouw) met het bekende jargon (nog steeds) en door bejaardenkoren die de bekende liederen luidkeels kraaien. Maar onderhuids broeit het door, als een veenbrand.
Ik heb tot op heden altijd een soort vaag bewustzijn gehad dat ik door mijn apostolische opvoeding een beter mens ben geworden dan ik zou zijn geweest als ik in het ‘duister’ had moeten opgroeien. Dat is blijkbaar een heel hardnekkig gevoel. Wonderlijk hoe dat werkt. Ik vermoed dat ik toch iets actiever over deze achteraf toch niet zo verlichte episode moet gaan nadenken.
Ik heb veel verhalen op deze site gisteren gelezen, nog niet allemaal. Ik vond het heel heftig. Nu eerst maar het boek. Dat ligt later vandaag in de bus als het goed is.
Nadat ik onderuit ging, behoorde ik tot Utr. II en daar was mijn zus.
Groetjes en het boek verheldert.
Na het boek van Renske gelezen te hebben, alle commotie rondom het AG, alle verhalen op verschillende fora, de filmpjes van de hoofdbestuurder..enz., begrijp ik niet, dat er nog mensen zijn die lid van deze club willen zijn/blijven.
‘k Zou me dood schamen, om te vertellen dat ik lid zou zijn van zo’n club!
Geconfronteerd worden met verhalen uit en emoties over het verleden waren nodig, om een beeld te vormen over het verleden? Daar was allang meer over bekend, maar werd doelbewust onder het kleed geschoven. En toen viel er onverwacht een bom, die het kleed op deed waaien. In de vorm van een boek. Hiërarchische cultuur? Mensen hebben dit als beschadigend “ervaren”? Ho even, het was beschadigend. Een normerende en uniformerende cultuur? Mooi verwoord. Het dekt echter maar een klein deel van de lading. Het wordt tijd, dat het wordt benoemd en niet met mooie woorden wordt omkleed. Dat hele fijne, liefdevolle AG bestond helemaal niet. Het was de sekte van een narcistische Slok, die alle normen en waarden met voeten heeft betreden. Alle aspecten, die toegedicht worden aan een sekte op religieuze basis, kunnen naadloos op het AG geplakt worden. Laten we er een paar benoemen. Hersenspoelen, indoctrinatie en manipulatie. Het inleveren van 10% salaris en de vele extra aanbiedingen. Bulder diensten, veel bijeenkomsten en verbinden door muziek. Niet anders mogen denken en een verbod op het leveren van kritiek. Het vele werk, dat broeders en zusters onbezoldigd moesten verrichten. (Oh nee, moesten was mochten.) binnen het AG was alles goed. Zo goed zelfs, dat de buitenwereld dat nooit zou kunnen begrijpen. Dus beter, om te zwijgen. Een grote verering van de leider en volledige overgave aan zijn gebod. De huisbezoeken, de bemoeienis in de huiselijke sfeer van leden. De kleding voorschriften en het niet mogen ontwikkelen van een eigen mening. De publiekelijke vernederingen. Vrouwen, die niet mochten studeren. De beeldvorming over de vrouw. Als een broeder zich vergaloppeerde, dan was hij het “slachtoffer” van de uitdagende vrouw. Seksuele misstanden worden ontkend? Verstandig, want dat is strafbaar. Die waren er wel degelijk, maar daar moest over gezwegen worden. Helaas bestaat er nog steeds een bij de sekte behorende angstcultuur. Lang niet iedereen durft er mee naar buiten te treden
Laten we wel wezen, in de voornamelijk vergrijsde gemeentes zitten niet alleen lieve broeders en zusters. Daar zitten ook daders tussen van allerlei goed bedoelde (dat laatste krijg ik bijna mijn pen niet uit) misstanden en de gevolgen daarvan. Ik daag ze uit, om introspectie toe te passen, tot inzicht te komen, op te staan en een gemeend excuus aan te bieden, waarbij de fouten worden benoemd.
Het “verbieden” van psychologische en psychiatrische hulp en dus medicatie, wordt verhuld. Logisch, want ook dat is strafbaar. Maar hoe gevaarlijk was dat!
Nu wordt er spijt betuigd door “een” bestuur. We hebben het niet geweten, of keken angstig de andere kant op. Het lag niet aan ons, nee, het was de destijds heersende organisatiecultuur en de daaruit voortvloeiende handelingen. Mag ik er even op wijzen, dat veel huidige AGers, zelfs aan de top, die handelingen zelf hebben verricht. En dan weer woorden, woorden en woorden. Diep geraakt, compassie, in de pijn van anderen staan, in liefde werken aan menswaardigheid en verbindende stappen…..
Wat er nu binnenkort te gebeuren staat, daar moeten de diep geraakte BW, het spijt betuigende bestuur en de AGers met boter op hun hoofd zich diep voor schamen. Een jubileum, een feest. Kunt u met uzelf in het reine blijven, dat u gaat vieren, dat er heel lang (en nog?) sprake was van een vergiftigende sekte, die zo ontzettend veel slachtoffers heeft gemaakt? Een jubileumboek uitgeven met teksten, waarvan niet (?) bekend is, uit wiens koker die kwamen? Dan kan ik niets anders concluderen, dat er inhoudelijk totaal niets is veranderd. Hiermee ontkracht u alle mooie woorden over spijt, berouw, compassie, liefde en verbinding. Terug bij af dus.
Hiermee benoem je alle aspecten van een compleet falend AG en waaraan door het huidige bestuur geen aandacht wordt geschonken. Wat een loepzuivere analyse. Complimenten.
Dank je wel, hoezeer ik het ook eng vond. Maar, ik had ook aangegeven, dat ik de dingen graag echt benoemd zou zien worden. Zie ik dus niet. En zo tragisch, de rariteiten gaan gewoon door.
Heel goed verwoord .
Dank voor de vele concretiseringen in jouw bijdrage Loes. Zeer compleet en verpletterend verschrikkelijk. Hierin ben ik dus opgegroeid…..
Indrukwekkend hoe je dit onder woorden hebt gebracht. Ik kan het volledig onderschrijven.
Wat klòpt er toch niet, aan die liedtekst :
… die, onéindig mild en téder, mij wou hèlpen, tèlkens, wéér …? [ WAN hoop ]!
Het is onbegrijpelijk dat actieve leden zich niet nadrukkelijker roeren. BW die zich nog steeds (!) apostel noemt. Een bestuur dat een ‘meldpunt’ instelt…dat zal dus nog even duren. En dan moeten degenen die gesprekken voerden en zich al uitspraken zich opnieuw melden? Ik zou actieve leden- zoals ikzelf – willen oproepen niet alleen de misstanden uit t verleden te onderschrijven, maar ook nu nog zich te verzetten tegen actuele misstanden. Met name een apostel die alles voor t zeggen heeft, een bestuur dat zichzelf ogenblikkelijk zou moeten laten vervangen (aftreden!), stoppen met vragen om ‘liefdesaanbiedingen’, verantwoording afleggen aan leden over een ‘tweede spoor’ IederAl’. Zoveel medewerkers in dienst (wat doen die eigenlijk???) en genoegdoening aan leden die loyaal zijn, maar amper worden gehoord. Er zijn twee genootschappen: een van beambten die het onderling ‘erg fijn’ hebben en de niet meer zo volgzame rest. Het spijt me dit te moeten constateren, in mijn leven en dat van mijn gezin is zoooooveeeel tijd gegeven aan een onprofessionele groep van welwillende goede mensen, onder bedrieglijke leiding. We zijn en we worden genept. Met excuses voor mijn mening en mijn gevoel naar de fantastische herders die zich volledig en belangeloos hebben gegeven: en daarna zijn vervangen door beambten, die weliswaar doen wat ze kunnen het zinkende schip te begeleiden. Teveel geestelijk verzorgers geloven er zelf niet meer in. Jammer, maar de glorietijd was geen glorietijd, maar is wel voorbij. Er is geen toekomst meer voor het apostolisch genootschap, dat ten onder gaat aan het verleden, bij gebrek aan actuele aansprekende, laat staan ‘bezielende’ ‘verzorgers’.
aanbeet verleden betekent : ?
Enkele letters “verwisseld” …?
“apostOlisch genootschap”
***************************
?????❤️???
Begonnen als een vrij grote TOVERBAL … die stééds van kleur en smaak verwisselde en bij het lekker afsabbelen meteen ook STEEDS kleiner wordt en nú komt de KERN, finále, eindelijk aan bod … !
HOE PITTIG IS DIE KERN EN ZIT DAAR DAN ‘EVENTUEEL’
NOG EEN VROLIJKE KINDER VERRASSING IN VERSTÓPT ?
BELLEN blaaskauwgom !
dank mbt. tekst aanpassing
en je beschrijft goéd wat er aan problematiek speelt … !
Hoi Evert, weet niet goed, hoe ik hier op moet reageren. Als mensen gelukkig zijn in AG, vind ik dat prima. Zo klinkt dit niet. Kan ik alleen maar hopen, dat je voor jezelf en je gezin een beslissing kunt nemen, waar jullie vrede mee hebben. Sterkte.
Dit doet mij goed, Evert! Er zijn zeker bezielende herders geweest, maar ook zoveel hielenlikkers, ook nu nog.
Bert Wiegman is een bekwaam kinderarts, ook al maakt hij 2% van de aan hem toevertrouwde kinderen zieker. Maar voor zielsverzorger heeft hij geen opleiding genoten en is dus een amateur.
Dat heb je uitstekend verwoord. Helemaal mee eens. Zelf ook 33 jaar gevolgd grotendeels onder Slok senior. Je beschrijft het goed…het verval is allang ingezet.Er is geen bezieling meer maar een vruchteloos worstelen om de vele ernstige missers van het verleden onder de bekende mantel te bedekken. Ze zouden van dat enorme vermogen weleens smartegeld kunnen betalen voor de vele veroorzaakte “zielepijn”. Groet René
Mèldpunt …
Vroeger werd er gemeld in de “dienst” !
Met gróte nadruk daarop gevestigd …
Wordt het meldpunt : Iets anoniems en individueels, met dóórmelding naar de verplichte gezondheidszorg ivm ernstig verwarde personen hierbij inbegrepen ?
?????????????
Van àlles wordt er “begraven”…
Iemand uit mijn jeugd, dirigente, apostolisch, behùlpzame kennis van mijn familie, moest zich laten opnemen in een inrichting, tegen haar zin in, kreeg toen géén hulp, maakte drastisch einde aan leven
Dat vond ik zó vreemd, verdrietig en niemand spràk nog over haar !
Het leek wel pèsten en wegkijken.
Hélemaal uitgewist, ècht pijnlijk…
Mèlden …
“Om áán ‘U’ te verbinden ons ‘leven’ èn ons ‘lot’ , zeker … AL WÉÉR OVER GAVE ?
Zijn de wispelturige GODEN op de BERG boven het zo diepe donkere DAL al vertrouwen WAARD dan …?
Wat Loes Huijssoon schrijft: alles is waar. Helaas. Wat de verklaring van het ag betreft: het verandert voor mij niet veel, ik had er geen hoge verwachtingen van. Met veel goede wil is het als een voorzichtig begin te zien. Maar de frase over “geen seksueel geweld” doet veel afbreuk aan dat voorzichtige begin. Het feit dat de nos het bericht heeft opgepakt deed mij veel meer dan de inhoud van de verklaring zelf!
Ja, Marjolein, toen ik jouw verklaring las, dacht ik: “Ja, dat zou een mooie verklaring zijn,”
Toen de echte verklaring kwam, dacht ik: “Er is niets veranderd. Bert Wiegman is aan de universiteit opgeleid als arts; maar hij is voor apostel opgeleid door Slok I en Slok II.”
Jij bent heel optimistisch met je gevoel dat de verklaring een goede eerste stap is.
En dan te bedenken dat Bert Wiegman mij kort geleden persoonlijk tijdens een indringend gesprek heeft verklaard dat als een probleem zich voordoet in het apgen de apostel altijd aan de zijde van de verzorger zal staan!
Dat betekent dat hij er nooit is als je hem nodig hebt hij hoort wel maar luistert nooit!
Jammer voor de lieve broeders en zusters.
Ik heb 13 jaar op antwoord gewacht altijd werd de voorganger beschermd door Riemers en later door Wiegman.
Trots vertelde Wiegman dat in de tijd dat hij direkteur bij het amc was de patient niet nummer 1 was dat waren de artsen.
Dat heb je uitstekend verwoord. Helemaal mee eens. Zelf ook 33 jaar gevolgd grotendeels onder Slok senior. Je beschrijft het goed…het verval is allang ingezet.Er is geen bezieling meer maar een vruchteloos worstelen om de vele ernstige missers van het verleden onder de bekende mantel te bedekken. Ze zouden van dat enorme vermogen weleens smartegeld kunnen betalen voor de vele veroorzaakte “zielepijn”. Groet René
Precies! En daar zit de pijn! De welzijn van
de mensen moet voorop staan. Maar het AG is zo verworden tot een elitair geloof.
En bovendien zijn de verzorgers geen professionele hulpverleners waardoor er
zoveel ellende is aangericht. En Wiegman moet neutraal zijn. Religie brengt alleen maar ellende. Ik ben er uitgestapt en maak mijn eigen keuzes. Er bij problemen schakel je professionele hulp in.
Ik ben er als kind gewoon in net als de meesten in meegezogen. In de jaren 70 en 80 was ik gewoon een buitenbeentje met een kort kapsel en moest je op zaterdag en zondag en vaak doordeweeks beschamend met je nette pakkie over straat. Ik schaamde me ook voor het geloofje want ik kon het ook niet goed uitleggen waar we nou voor stonden. Je kon niet op voetballen en was je er een keer niet dan was dat voor een aantal verbazingwekkend als je een evenement had. Ik was nl ook broeder van ontvangst en moest de dientafel in orde maken. Foto van de apostel werd vroeger voor vriendjes als opa aangeduid. Had ook een hekel aan gespreksbijeenkomsten want dat moest altijd positief zijn en ik ervoer meestal verplichtende ervaringen. dat kwam door de groeps en familiedruk. Na samenvoeging met een andere gemeente werd de taakdruk eindelijk minder en de meeste familieleden hadden al afscheid genomen of waren overleden. Dat deed mij op mijn 48e eindelijk besluiten het AG ook te verlaten. Lang welwillend geweest maar niet vol te houden. Rituelen bij eigening van kinderen stond me ook tegen. Het overgeven van je leven aan een geestelijk leider deugt gewoon niet.