Op de aan de Van Oosbreestichting en het Apostolisch Genootschap gelieerde website ‘Op De Keper Beschouwd’ geeft redactielid Rob Tijdeman zijn kritische visie op de reacties van ex-leden van het apostolisch genootschap die het boek ‘Apostelkind’ van R. Doorenspleet opvolgden.
Alhoewel Tijdeman in het stuk op onderdelen een eerlijk en integer overzicht geeft van de huidige stand van zaken, roept het ook nogal wat vragen op. Zonder volledig te willen zijn, wordt een aantal van deze vragen in het onderstaande besproken.
Stand van zaken
In de tweede alinea van zijn artikel stelt hij dat apostel L. Slok zijn roeping als apostel vergeleek met “hoe Jezus in zijn tijd zijn volgelingen was voorgegaan in levenswijsheid”. Nog daargelaten dat een roeping als apostel lastig kan worden vergeleken met een verwijzing naar het voorgaan van Jezus in levenswijsheid, kan het gestelde worden gezien als een volstrekt nieuwe visie op de wijze waarop deze apostel geloofde in zijn roeping.
Het is immers niet onbekend dat deze apostel, net als zijn voorganger, een nogal eigenzinnige opvatting had over de interpretatie van bijbelteksten (vgl. Berry Brand, Nieuw licht op oude wegen, Eburon, 2013). Wellicht doelt Tijdeman echter op het feit dat deze apostel zich als eigentijdse christus volledig vereenzelvigde met de mythische figuur van Jezus. In ieder geval roept het door hem gestelde vragen op die door hem helaas niet worden beantwoord.
Haatdragend?
In de vijfde alinea van zijn tekst vraagt Tijdeman zich waarom de slachtoffers van het regime van de apostelen van het Apostolisch Genootschap (AG) en hun medestanders zich zo haatdragend opstellen jegens het AG. Een curieuze zienswijze die ook op geen enkele wijze wordt gestaafd en onderbouwd.
Wellicht verwijst Tijdeman naar de schrijnende verhalen die op social media verschijnen en waarin slachtoffers beschrijven hoe zij op een onmenselijke wijze door, onder andere, diverse apostelen van het AG werden behandeld.
Of doelt hij op de kritische, met feiten onderbouwde, beschouwingen van de periode die in het boek ‘Apostelkind’ wordt beschreven. Het is volstrekt onbegrijpelijk waarom deze schrijnende verhalen en kritische beschouwingen mogelijk door Tijdeman als haatdragend kunnen worden beschouwd. De opvatting hierover van Tijdeman getuigt wellicht van een, zeker binnen apostolische kringen, bekende reflex: wie niet voor ons is, is tegen ons.
Waren alleen de ouders verantwoordelijk?
Maar daar blijft het niet bij, aangezien hij in vervolg van deze alinea de ouders van de slachtoffers van het AG verantwoordelijkheid stelt voor de fouten die hun kinderen in het AG zijn overkomen. In zijn visie hebben de apostelen hieraan geen schuld.
Los van het feit dat dit volledig in strijd is met hetgeen hij zelf beschrijft in zijn artikel, doet deze onterechte beschuldiging, zonder enige argumentatie, zeer wrang aan.
Niet in de laatste plaats vanwege het feit dat niet alleen de kinderen die opgroeide binnen de het AG door de apostelen werden geslachtofferd aan het zgn. apostolische ideaal, maar ook de ouders door deze apostelen volstrekt monddood werden gemaakt binnen het dictatoriale systeem van het AG.
Respect is een werkwoord
Zijn opmerkingen in de zesde alinea van zijn artikel roepen ook vragen op. Wat bedoelt hij nu eigenlijk met zijn oproep aan iedere betrokkene om op een respectvolle wijze om te gaan met andere opvattingen. Zelf deinst hij er immers niet voor terug om de schuld van slachtoffers te leggen bij personen die op geen enkele wijze verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor de misstanden binnen het AG. Hoe respectloos kan je zelf zijn.
Tot slot heb ik ernstige twijfels of zijn op onderdelen respectloze betoog bijdraagt aan een oplossing voor de door het AG veroorzaakte schade.
De auteur is bekend bij de redactie.
Bedankt voor uw medeleving, auteur …
De liefheid, die wordt àfgedwongen en als voorwaarde gesteld mbt. aandacht !
Apostelen volgden de “autoriteiten” om al hun gemeenten te laten overléven en eisten “volgzaamheid”, van hun leden …
Adolf H. gaf persóónlijk de goedkeuring aan de stamapostel voor het ‘doorgaan’ van “Het Werk” in de 2e Wereld Oorlog !
Daarom bestáát deze organisatie nog …
Volgens gelezen gegevens op internet …
Ik was àcht en de herder gaf als militair schuimbekkende speeches, was eng …!
Na een paar jaar kregen we een knappe en wèlbespraakte voorganger // herder en daar was ik erg bang voor, terwijl hij ook heel sympathiek kon overkomen + zéér charmerend iedereen kon dikteren en dus moést je wel van hem “houden” en als een bezétene aan de Arbéid gaan.
Héftig Stockholm Syndroom, denk ik …
Ben het helemaal eens met dit artikel. Bedankt!
Mag je dan niet een beetje haatdragend zijn t.o.v. een organisatie die je jeugd heeft gestolen? Die het gezin waarin je bent opgegroeid volledig heeft ontwricht?
Volgens mij mag dat. Wij zijn als kinderen niet gerespecteerd in onze eigenheid. En we zijn zo lief om niet overal die belachelijke glas-in-loodramen in te kinkelen. We blijven heel beschaafd.
Helemaal mee eens Esther. Onze jeugd gestolen, onze gezinnen ontwricht.
Maar ja, het is niet hún geschiedenis.
Schouders ophalen en doorgaan met geld tellen. € 440 miljoen, € 441 miljoen…. De erkenning van dat deel van de geschiedenis gaat ze een stuk gemakkelijker af.
Helemaal mee eens, ook al eerder aangegeven in items die hierover gaan bij IAP. Ik vind dit zeer logisch en ook toegestaan.
Tijdeman is blijven hangen in de jaren 70. Toen kregen de ouders ook allerlei schuld in de schoenen geschoven.
Geweldige reactie op een opinie stuk van Rob Tijdeman. Tijdeman geeft een sneer over haatdragendheid jegens apgen. Daarbij vergeet hij even de storm aan haatdragende teksten richting mensen die de moed hebben gehad om hun verleden te vertellen. Schrijfster Renske Doornspleet wordt zelfs “Apostel der afvalligen” genoemd binnen de kringen van apgen.
Prima verwoord! Al heeft het stuk van Tijdeman goede punten, hij vliegt uiteindelijk fors uit de bocht.
Tijdeman, een der trouwe ingewijden. Het ApGen bestuur zal ook hier weer niets van geweten hebben. Het geeft niet veel hoop op een goede oplossing. Of er moet een machtsstrijd woeden binnen het ApGen
In het eerste deel van de tekst van R. Tijdeman lijkt hij mee te veren met het verdriet van vele apostelkinderen, om deze gegevens vervolgens als wapen te gebruiken om deze mensen om de oren te slaan. Op z’n zachtst gezegd vind ik dat niet netjes.
Als je opgroeit in de goede kliek van het apgen dan heb je veel niet door en verwijst het naar het rijk der fabelen. Als je wel moest struggelen in het ‘godswerk’ weet je beter.
Ouders de schuld geven is als wat was er eerder de kip of het ei. Ook zij werden gemanipuleerd, afgevallen en wat diens meer zij. Dan daar de ouders van? Of daar weer de ouders van? Of nog verder terug. Kom toch….wees eerlijk. De ellende en trauma’s die veroorzaakt zijn, zijn niet mis te verstaan.
Mijn jeugd is afgepakt. Ik weet niet eens meer na al die leugens die van de verhoging werden gepredikt of ik, ik wel echt ben. Wat hoort bij mij, wat is mij voorgeleefd, was ik een apo robot? Geen idee.
Echter ga geen stukken schrijven waarbij weer de zoveelste klap wordt uitgedeeld want die hebben we nu wel genoeg gehad.
Een terechte mattenkloppartij ?
Waarom meent ú , dat het wel genoèg is geweest, met zoveel verhalen die staan beschreven en WIE hebben wèrkelijk ‘deze’ echt vreselijk AKELIGE klappen geincasseerd of geaccepteerd ?
Goed dat Tijdeman in het eerste deel van zijn relaas aankaart wat niet goed was. Die openheid en duidelijkheid zijn hard nodig.
Maar jammer dat hij niet ruiterlijk toegeeft dat er opvallend vaak juist haatdragende reacties uit de boezem van het apostolisch genootschap zelf komen.
Op sociale media en in de privé-sfeer worden door leden al maanden sneren uitgedeeld aan het adres van de schrijfster, die een ‘wraakboek’ zou hebben geschreven en ‘haar eigen nest zou bevuilen, net als haar opa’. Dat zijn veelal mensen die het boek niet gelezen hebben, en zeggen dat ook beslist niet te zullen doen. Opmerkelijk, want op grond waarvan oordelen zij dan eigenlijk Onderbuikgevoel? Angst?
Dat ongefundeerd oordelen zonder verdieping in de materie is niet alleen treurig, het is vooral een gemiste kans.
‘Apostelkind’ is namelijk een feitelijk relaas, zeer integer en zorgvuldig opgeschreven. Daar kom je alleen pas achter als je het zelf leest en zelf een mening vormt. Iets wat kennelijk nog een brug te ver is voor een deel van de leden.
De schrijfster, die de moed heeft gehad om deze periode van het apostolisch genootschap en het effect ervan op ten minste een deel van de leden te onderzoeken en onder woorden te brengen, krijgt bovendien nog steeds regelmatig uiterst hatelijke en laatdunkende mails en berichten van leden en sympathisanten, waarbij de kernboodschap van het boek doorgaans wordt genegeerd, namelijk: de manier waarop het genootschap decennialang georganiseerd was, was op z’n minst sterk indoctrinerend. En het was, zéker voor kinderen, vrijwel onmogelijk om zich daaraan te onttrekken.
De gevolgen daarvan laten zich al decennialang voelen in mensenlevens, maar worden nu pas heel langzaam zichtbaar in de ‘buitenwereld’. En ja, daar kunnen gevoelens van boosheid bij horen, en dat is ook helemaal niet erg. In tegendeel, zou ik zeggen. Het is een heel normaal onderdeel van elk verwerkingsproces.
Overigens denken vrijwel alle ex-leden die ik de afgelopen maanden gesproken heb óók met warmte terug aan mooie mensen en ervaringen binnen het genootschap. Het is namelijk allemaal waar. Mooie mensen, in een voor veel individuen verdrukkend en soms zelfs fnuikend systeem. Ik ken geen mens die iets anders zou beweren.
Dankzij Apostelkind zijn honderden leden en ex-leden in gesprek met elkaar,
met vrienden, en met familie, en benutten de kans om zichzelf en elkaar eindelijk een stuk beter te gaan begrijpen. Wat een winst en bevrijding in een cultuur waarin wat niet fraai was er niet kon zijn.
In een echt open gesprek met de ander zal blijken dat er geen sprake is van ‘wij en zij’. We zijn echt allemaal het product van de sektarische cultuur die decennialang de norm was binnen het apostolisch genootschap.
Maar dan zul je eerst je ogen moeten durven opendoen. Helemaal zelf.
Dank Maaike voor deze reactie en analyse die ik helemaal onderschrijf. Heel helder verwoord. Ook ik heb nog nooit zoveel over het apostolisch genootschap gesproken met familie en vrienden als de afgelopen maanden. Voor mij zijn de belangrijkste gebeurtenissen van 2020 de Corona crisis en het verschijnen van apostelkind.
Wat fijn, als die communicatie echt lùkt.
Mijn zus gedraagt zich in een “gesprek” als een bits botsautootje – en haar ogen gaan verschrikt open – en metéén weer beducht dicht : als in een nachtmerrie !
Ik zou dhr. Tijdeman, en alle apgenners willen adviseren om naar Aposteldiensten te luisteren. Zeer verhelderend voor het klimaat waarin apostelkinderen én hun ouders opgroeiden. Er werd 100% erkenning en onderwerping gevraagd van de volgelingen. Ook de liedteksten staan bol van aanbidding, knielen voor hun ‘God als Apostel’ etc.
We werden gehersenspoeld. Iets anders kan ik het niet noemen. Want als ik nú die aposteldiensten hoor, vind ik ze zó fout en ziek. En nee, dit kun je niet wegredeneren door het ’tijdovereenkomstig’ te noemen’ . Dit gedachtengoed was giftig.
Dit is geen haat van mij, maar een constatering op basis van apostolische bronnen.
En wanneer je mij niet gelooft, dan schakel vooral onpartijdige deskundigen in. Laat hen het materiaal beoordelen waarmee wij zijn opgegroeid.
Kritiek, andere meningen werden niet getolereerd! We leefden in een bubbel en hoorden geen andere dingen. Internet bestond niet en alle tijd buiten werk en huishouden werden doorgebracht in ‘het gebouw’, ‘het Werk’.
Daarbuiten was de goot.
Ik vind het onder de gordel om nu de ouders medeplichtig en medeschuldig te maken.
Ik ben het eens met de constatering van een gedeeld verleden (dus geen wij-zij).
In het nu is er wel sprake van leden en ex-leden. Vanuit mijn positie als ex-lid heb ik geen enkele behoefte aan verbinding, bruggenbouwen etc. Ik hoef niets met en van huidige leden. Ik verwacht iets van de verantwoordelijken, cq het bestuur en zijn voorzitter.
Goed verwoord. Ook de bijdrage van Maaike.
Toch nog even over de ouders, want dat steekt me zo. Ik hoop dat ze ophouden met het verantwoordelijk maken van ouders. Zij waren net zo goed onder invloed van het ziekmakende systeem. Daar ligt niet de schuldvraag wat mij betreft. De ouders als verantwoordelijken komen steeds terug, sinds het uitkomen van het boek. Ik neem mijn ouders en grootouders niets kwalijk. Stop daarmee het is een kul advies!
Mee eens Nienke, ook mijn ouders en grootouders waren apostelkinderen. Ik weet nu beter en had dit mijn ouders met name mijn vader, die zijn leven heeft gegeven voor het godswerk, ook zo gegund. Ook zij hebben geleden onder dit regime, dat kan niet anders. En ik heb ze gemist als ouders als vraagbaak.
Ik had een reactie voor de site “op de keper beschouwd” geschreven. Deze reactie kon niet geplaatst worden, omdat hij te lang was en het karakter van een eigen betoog had…
Hier komt ie:
De eerste woorden van je betoog wekten mijn interesse en ook mijn instemming. Verder lezend, struikelde ik over een aantal van jouw woorden. Ik wil ze geenszins op een weegschaal leggen, noch haatdragend zijn, liever de invloed van woorden overdenken.
Woorden… interessante dingen…ze zijn natuurlijk uitermate handig om feiten, intenties, gevoelens en noem maar op, uit te drukken. Er kan in de overdracht en ontvangst veel mis gaan…
En er ging in het apostolisch genootschap vanaf het begin en niet pas vanaf 1970 veel mis. Ik heb er moeite mee dat de periode door jou wordt begrensd.
De woorden die sinds oprichting van het apostolisch genootschap veelvuldig gebruikt werden, stamden in eerste en hoogste instantie af van de apostel en zijn kleine bestuurskring. Woorden die herhalend werden ingezet om te overtuigen van en te inspireren voor een ideaal, het zogenaamde “gedachtengoed”, waar de “verdedigers” volgens jou vaak naar verwijzen (lange tijd ikzelf ook).
Woorden kunnen veel effekt hebben.
“Compromisloos” en apostel zijn. Een treffende combinatie. Deze combinatie mondde uit in een systeem dat vele suggestieve, beeldvormende en bepalende woorden bezigde. Het describeren van een paar diensten werkte voor mij verhelderend. De machtspositie en persoonsverheerlijking van de apostelen kwamen via het woordgebruik te voorschijn. Herhaalde stressreakties van mijn lichaam trouwens ook.
“Ongefundeerde suggesties” (die woordcombinatie kwam ik in jouw betoog ook tegen) zijn te beluisteren in deze diensten.
Een onafhankelijk instituut zou zich onder andere hier mee bezig kunnen gaan houden.
Met manipulatief en suggestief taalgebruik binnen het genootschap. Ik hoop dat dit een punt wordt in het “eindoordeel”.
Al deze apostelwoorden werden collectief op- en overgenomen, niet zelf bedacht door de betroffenen. Het was hoofdzakelijk éénrichtingverkeer. Ze hadden veel effekt, ook op mij. Al heel jong en een lange, lange tijd. Ik struikel daarom nog een keer over een woordkeuze van jou.
“Jeugd was niet vrij om het genootschap te verlaten, volwassenen waren dat wel.” Waren we vrij in onze gedachten, die beinvloed werden door woorden, en die daaropvolgend ons gedrag en keuzes aanstuurden? Mij houdt in deze samenhang bijvoorbeeld de vraag bezig welke invloed de veelvuldig gebruikte, of zal ik zeggen misbruikte woorden “belofte” en “trouw” op de leden hadden en wellicht nog hebben.
Wie heeft het stukje ònder : hier komt ie geschreven ? …
De persoon, die het stukje niét plaatste op de site van ‘op de keper beschouwd’
of heb jíj alles geschreven, Martine …?!?
Martine zelf.
Er zijn trouwens meer mensen wiens/wier keurige, inhoudelijke reacties worden geweerd op de site ‘Op de Keper Beschouwd’. Er wordt nogal actief gemodereerd.
Zo open is het debat bij de Van Oosbreestichting dus nog altijd niet.
Die reacties mogen hier worden geplaatst.
Ik heb dit hele stuk geschreven. Dat gedeelte onder “hier komt ie” is mijn reactie op de blog van Rob Tijdeman dat ik graag op de site “op de keper beschouwd” geplaatst wilde hebben en wat dus niet kon.
Hoop dat mijn uitleg duidelijk is?
Of heb je de schrijver van dit stuk tekst letterlijk geciteerd …?
OK : Het is duidelijk dat je EIGEN betoog gaat óver het betoog, dat stond op deze ODKB website ? …
Dat was eventjes wat verwarrend.
Ik heb een paar maanden geleden, ook méégemaakt dat mijn reaktie niet werd geplaatst, op die kritische ODKB site ! …
Ik was vreselijk serieus ingegaan op het onderwerp van de INSTORTING van de “circustent”, vertelde dat ik er in 1980 al PIJNLIJK onder terecht was gekomen + bewogen details van mijn geschiedenis.
Ik had netjes mijn best GEDAAN, om dat verhaal eens te ‘beschrijven’ voor hen !
En gloép! floep ! Het werd snel gewist !
Zéér verbaasd, heb ik een wel “PITTIG” bericht terug gemaild en daarop werd geantwoord, dat het mij getroffen leed als een persoonlijk verhaal, slechts als een blog geplaatst worden kan en dan ook nog eerst echt goed onderbouwd !
Maar ja, denk ik dan, dan investeer “ik” véél tijd daarin, zonder ervoor beloont te worden en ik wàs al teleur gesteld …
En reageren op de site van AG werd mij ook aanbevolen en dat vond ik ‘zwaar’ !
En ik was moe van dergelijk gezwoeg en leerde screenshots te nemen ivm gewis.
De site van 2% Apostelkinderen maakte het mij mogelijk om gevoelens te uiten !
BLIJ
Ik denk dat dhr Tijdeman wat zaken zou kunnen verduidelijken, maar hij is wel de eerste die openlijk zaken ter discussie stelt die we verder nog niet vanuit het apgen.hebben gelezen….en de opsomming van dingen die niet goed waren is voor veel leden al moeilijk te verkroppen……bij ex leden is er terecht woede en verdriet en daar mag je meer compassie verwachten….vanuit het apgen …maar door de heftige reacties zullen leden ook niet snel in conclaaf meer durven gaan dat zou zonde zijn. Ik vind dit een dapper begin en hoop dat er meer volgt vanuit het apgen.
Ik geef het toe. Ik ben haatdragend jegens het apgen …
Maar ja, ik was klein en zij waren groot. En ik heb er niet om gevraagd om gekleineerd en vernederd te worden tussen mijn 4 en mijn 18e. Gekneed en dienstbaar gemaakt aan oom apostel.
Mijnheer Tijdeman zou daarom de hand in eigen boezem moeten steken. En niet wild om zich heen moeten slaan. Eerlijk gezegd heb ik niet de puf en de zin om de “bijdrage” van de heer Tijdeman te lezen. Ik heb wel een redelijk vermoeden van wat ik daarin aan zou kunnen treffen.
En oh ja, ik heb diep gegraven in mijn geheugen de afgelopen dagen, maar in tegenstelling tot de veel schrijvers op dit blog heb ik daar geen goede herinneringen kunnen aantreffen.