Fragment van aposteldienst op 1 juli in Groningen
– deze tekst is letterlijk zo uitgesproken door apostel Wiegman, bestuursvoorzitter van het Apostolisch Genootschap. –
Het achterliggende halfjaar heeft ook wel het nodige gebracht aan… laat ik zeggen, ik ben wel wat genezen van de naïviteit. Het boek Apostelkind kwam uit. Nou dat heeft wel wat teweeggebracht.
We kunnen zo de hele tijd het gevoel hebben dat we met het mooiste en belangrijkste Werk bezig zijn wat er is. En dat VIND ik ook, want het is MEN-SEN-werk…
Waar ik eerder al zei, het is niet allemaal halleluja.
Ik geef kinderen medicijnen in het ziekenhuis, en dan krijgen ze, door de aandoening die ze hebben, 30 tot 40 gezonde levensjaren erbij.
Dat is fantastisch!
Maar 1 tot 2 procent heeft bijwerkingen. Dat komt door MIJ!
IK veroorzaak dat zij er niet 30 tot 40 levensjaren bij krijgen, maar dat ze spierpijn, hoofdpijn, ik weet niet wat allemaal krijgen.
Dat WIL ik niet… Dat gebeurt.
En dan twee dingen. Het eerste is… daar moet ik dus bij zijn. Ik moet daar bij zijn, want dat moet anders.
En het tweede: het MIDDEL moet niet van de markt, want dan hebben die 98-99% die die 30-40 gezonde levensjaren erbij krijgen, die hebben het niet meer.
Dat zijn van die dilemma’s waar we met regelmaat, ieder voor zich, voor staan.
Als ik mijn ogen ervoor sluit, dan doe ik alleen maar kwaad. Ik heb m’n ogen open te doen, van… waar heeft iemand misschien door MIJ, mijn benemen, klem gezeten.
Hoe kan ik dat herstellen? Dat vind ik een veel eerlijker verhaal dan zeggen van dat ‘dit Werk is fantastisch’ en ‘Je moet erbij’. Of…
Nee, het is zoeken….
Een goed initiatief deze website.
Na wat interpretatie discussies heb ik gebruik gemaakt van de mogelijkheid de gewraakte passage uit Bert Wiegman’s betoog te beluisteren.
Voor mij is het 100% duidelijk hoor.
Eerlijk gezegd kan ik met de beste bedoeling er niet in horen wat relativerend werd gesteld.
Hier kan geen misverstand over bestaan:
Bert vergelijkt de negatieve gevolgen van een apostolische opvoeding, zoals beschreven in het boek van Renske, met de negatieve bijwerkingen van het door hem gegeven medicijn voor 2% van de patienten.
In mijn woorden: Dit gecalculeerde risico is geen argument om te stoppen met voorschrijven.
Conclusies:
1. Bert erkent de facto negatieve gevolgen van een AG verleden.
2. Bert suggereert met zijn vergelijking dat 2%, ofwel een marginale minderheid, van de personen met een AG verleden last heeft van dat verleden.
3. Bert verklaart met zn vergelijking dat het gezien het belang voor 98% moet worden geaccepteerd als collateral damage.
Bert doet hier gewoon een valse poging tot baggetaliseren met ongeloofwaardige grootheden.
Ten eerste klopt de verhouding niet tussen het belang van een levensreddend medicijn voor kinderen en het zgn. werk en ten tweede is de verhouding tussen slachtoffers en belanghebbenden van dat werk extreem manipulatief.
Ik heb eerder gesteld dat als we rekenen vanaf 1946 en ons richten op iedereen die nu nog leeft en een verleden binnen binnen het AG heeft dan zou gezien de geboortegolven het AG pakweg 100.000 leden moeten hebben. Feitelijk zijn dat er 4.000 tot 5.000 ofwel 4 tot 5%.
Het medicijn van Dokter Wiegman geneest dus max. 5% en maakt 95% zieker. Dat medicijn moet per direct van de markt.
Ongelooflijk.
Op het moment dat dit werd uitgesproken waren er al wekenlang intensieve gesprekken gaande tussen het genootschap en (ex)-leden, met heftige verhalen. Het topje van de ijsberg, dat wel, maar toch.
De ervaringen van de ruim 200 leden op de Facebookgroep ‘In Apostolisch Perspectief’ zijn veelal eensluidend, en vaak ook schokkend. Laten een beeld zien van mensen die gedurende lange tijd indoctrinatie hebben ervaren, op allerlei niveaus. Het aantal leden is uiteraard slechts een fractie van de duizenden mensen die het boek Apostelkind gelezen hebben. En de tweede druk kwam enkele weken geleden al uit.
Ik denk dat de heer Wiegman onvoldoende beseft dat slechts een zeer beperkt deel van de critici naar Baarn heeft willen komen of anderszins met het genootschap in gesprek heeft willen gaan, omdat zij van tevoren al onvoldoende vertrouwen hadden in de voorgestelde aanpak, of na jaren van gesprekken binnen het genootschap volledig ontmoedigd zijn geraakt om opnieuw met hun verhaal te komen. Zij willen slechts 1 ding: onderzoek naar de jaren 70-80-90, en erkenning van wat er gebeurd is. Feitelijke erkenning, geen persoonlijke.
Uit dit fragment blijkt dat de heer Wiegman dat nog niet begrepen heeft, of ervoor kiest om het niet te begrijpen.
Allereerst is de suggestie van die 2 procent zeer bedenkelijk en feitelijk onjuist. Het klopt niet, dan zou een ieder van de oorspronkelijke 30.000 leden 5 boeken moeten hebben gekocht, en toen hebben gedacht: ik koop er nog een paar.
Dan kun je zeggen, ach hij noemde maar een getal, maar nee. De heer Wiegman is wetenschapper, begrijpt statistiek als geen ander, en weet precies wat hij zegt. Die 2 procent kan op geen enkele manier kloppen, zoals R. Clijnk in zijn reactie ook aannemelijk maakt.
De metafoor is niet toevallig gekozen. De huidige volgelingen moesten worden gerustgesteld, en wat mij betreft gebeurt dat hier ten koste van de mensen die zich beschadigd voelen. En 2 procent, dat klinkt natuurlijk vrij geruststellend.
De heer Wiegman heeft het in deze metafoor in feite over een medicijn (het ‘apostolische werk’) dat decennialang aan mensen is gegeven die gewoon prima gezond waren. Die geen medicijn nodig hadden, en die geen medicijn wilden. Gezonde kinderen.
Het medicijn heeft bij een behoorlijke groep kwalen heeft veroorzaakt, en zeker niet bij de zogenaamde 2 procent. Het gaat om ernstige tot zeer ernstige kwalen, die in lang niet alle gevallen genezen zijn of kunnen worden. Kwalen die mensen hinderen in het dagelijks functioneren.
Ik ben zelf geen psycholoog, maar het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat kinderen die hebben moeten afleren om zelf na te denken om te overleven binnen een gesloten groep, hun denken niet in vrijheid hebben kunnen ontwikkelen, en zich gespleten voelden tussen een apostolisch leven dat veel van hun vrije tijd opslokte en een leven op school daar langdurig last van kunnen houden. Daar is ook veel onderzoek naar gedaan bij andere geloofsgemeenschappen.
Het apostolisch genootschap stelde eerder op haar website niet op de hoogte te zijn van de schade die binnen het genootschap aan mensen was berokkend. Dat is zeer onwaarschijnlijk, aangezien alleen al in de genoemde Facebookgroep tientallen gevallen van misstanden de revue zijn gepasseerd die allemaal bij het bestuur bekend waren. Deze verdwenen veelal in de doofpot, en niet zelden kozen klokkenluiders en slachtoffers uiteindelijk ontmoedigd de uitgang.
De kennis was er gewoon, maar er is weinig tot niets mee gedaan.
De metafoor die gebruikt wordt, een geweldig, levensverlengend medicijn met niet te voorkomen bijwerkingen bij een zeer klein percentage is oneigenlijk, en diep-kwetsend voor de getroffenen. De heer Wiegman stelt hier namelijk dat de schade een niet te voorkomen bij-effect was van iets heel noodzakelijks, moois en prachtigs. En eigenlijk niet te voorkomen. Dat is nogal wat.
Wie zich beschadigd voelt door zijn opvoeding binnen het Apostolisch Genootschap, mag zichzelf dus volgens de heer Wiegman als collateral damage (nevenschade) beschouwen.
Het is duidelijk dat Wiegman nog niet vrij is van het systeem waarin hij en andere geloofsgenoten zijn grootgebracht. Het staat iedereen vrij om een geloof naar keuze aan te hangen, maar een geloofssysteem dat zoveel schade aanricht zal tot onderzoek moeten overgaan. Of het nou wil of niet.
Om te beginnen onderzoek naar de persoonlijkheidscultus rondom de apostel L. Slok, wat die behelsde, wat de geloofsleer nou eigenlijk was, en welke invloed dat heeft gehad op de volgelingen. En dan met name de kinderen.
Tot die tijd zou ik de geestelijk leiders van het apostolisch genootschap aanraden om het boek Nieuw Licht op Oude Wegen van drs. Berry Brand en Apostelkind van dr. R. Doorenspleet nog eens goed te lezen, en door te laten dringen in welk systeem mensen elkaar decennialang hebben vastgehouden.
Er is namelijk geen wij tegen zij, alle Apostelkinderen zaten vast in hetzelfde systeem.
Het is zo ontzettend jammer dat de huidige Apostel en het bestuur, sinds het verschijnen van het boek ‘Apostelkind’, niet de kans hebben aangegrepen om met een goed plan te komen. In samenwerking met huidige- en ex-leden.
De dialooggesprekken leken een een goed initiatief te zijn. Maar zijn verworden tot een instrument om je eigen straatje schoon te vegen. En hiermee heeft de Apostel en het bestuur nog meer schade aangericht.
Al het overige zie ik alleen maar als gestuntel. Of is het nou juist heel slim gespeeld, om de schade zoveel als mogelijk te beperken? Ook om de huidige leden te behouden?
Maar deze 2% uitspraak is echt een flater van de bovenste plank.
I find it disappointing that Mr Wiegman makes the link between AG and medicine. I think he is surely trying to reassure those followers who took part in the oppressive practices and unhealthy belief systems imposed on children and youth between 1970 and 2001 that only a small percentage of people were hurt or damaged. To link AG to medicine reminds me of previous statements made by L Slok that there would be no mental illness if people in the world knew him. AG is not a cure or a medicine. AG is a belief system designed by a narcissistic individual that works for those people who remain indoctrinated and do not wish to be free to think or feel for themselves.
er gaat hier iets goed mis geloof ik sinds wanneer is het apostolisch genootschap en zijn opvoeding een medicijn ?? Waarvoor ??? Ik mis voor deze stelling al iedere logica .of komt dit alweer voort uit de stelling dat apostolische mensen betere mensen zijn en daarom ziet hij apostolisch als een medicijn .Al dat waar is dan is dit het bewijs dat er dus niks veranderd is. Waar halen ze de arrogantie vandaan .Verder hoef ik dus niet in te gaan op de 2% bijwerkingen want er is geen medicijn deze vergelijking slaat gewoon helemaal nergens op en komt voort uit de Arrogantie van het ApGen dat mensen binnen het ApGen betere mensen zijn die de wereld kunnen veranderen. Ik zie juist het tegendeel .
Rare vergelijking die 2%…dan moeten ze bij het AG ook een bijsluiter bijvoegen waarop de nare bijwerkingen op staan.
Inderdaad een bijsluiter zou een goede zet zijn.
waarop de volgende waarschuwing staat.
Indien u gevoelig bent voor manipulatie,indoctrinatie,groepsdruk en psychische onderdrukking niet gebruiken.
Ongelofelijk zo’n vergelijk. Ze laten zich wel erg kennen zo. Zelf ben ik van 1965 en in 2004 heb ik uiteindelijk afscheid genomen. Na het lezen van het boek van Renske snap ik niet dat ik daar zo lang over gedaan heb. De voorbeelden vanaf de vroege jaren 70 van vernedering en in de kop drukken van een andere mening, gedrag, kleding en haardracht kan ik mij nog helder voor de geest halen. Erken gewoon dat dit ook in die tijd fout was en dat het logisch is dat de duizenden die ooit afscheid hebben genomen dat in meer of mindere mate nog steeds last van hebben. In mijn omgeving ken ik velen, ook huidige leden, die erkennen dat het niet goed was. Geef mensen echt een open platform om hun verhaal te doen en neem afstand van er is gebeurd. Ga verder als humanistisch goede doelen clubje die het samen erg fijn hebben.
Tja, Bert kan er een mooie uitleg aan geven ….. dat kan ik namelijk ook ….
Als je aangeeft dat hetgeen wat je doet 30/40 jaar (verlengend) effect heeft dan erken je toch ook dat wat er 30/40 jaar geleden mis is gegaan ook nog steeds een negatief effect heeft.
Bedankt voor je duidelijke voorbeeld ….