De auteur is bekend bij de redactie.
Het verleden haalt me in, dacht ik na het lezen van het boek Apostelkind van Renske Doorenspleet. Herinneringen zijn namelijk blijvend, vooral de ergste. Dit is mijn verhaal. Een ervaring van een Apostelkind.
Anders dan de schrijfster van het boek bewaarde ik niets wat me aan de tijd bij het Apgen deed herinneren. Nadat ik in 2002 eindelijk de moed had om eruit te stappen, ruimde ik alles op: de boeken, de persoonlijke post, de zangbundels en de foto’s. Vooral de foto’s. Ze brachten fysieke afkeer teweeg toen ik ze door mijn handen liet gaan. Weg ermee, dacht ik. Wat je niet ziet dat is er niet. Het was een tijdelijke oplossing. Een rustpauze.
Als ik aan mijn tijd bij het Apgen denk, de jaren 60, 70, 80 en 90, dan denk ik meteen aan het verlies van eigenwaarde, zelfvertrouwen en identiteit. Dan voel ik weer wat ik toen voelde. Angst. Schaamte. Beklemming. Pijn. Want daar leerde ik al op jonge leeftijd dat ik niets waard was. Dat ik er niet toe deed. Dat openlijke vernederingen en kleineren erbij hoorden. En zulke dingen doen verschrikkelijk zeer. Veroorzaken diepe wonden die moeilijk helen en littekens die een leven lang voelbaar blijven.
Het is namelijk gevaarlijk als iemand zonder gedegen opleiding de taak als geestelijk leider op zich neemt. Als leken uit de bank worden geplukt, macht krijgen, zich superieur voelen. Dat moest wel fout gaan. Dat kon niet anders. In mijn geval hebben ze er een zootje van gemaakt. Blijkbaar vonden zij dat ze zich dit konden veroorloven. Tenslotte volgden ze hun leidsman. Hij was hun voorbeeld. Zijn kleinerende gedrag werd vlekkeloos overgenomen en plaatselijk in de praktijk gebracht door oudsten, herders, priesters, mannenbroeders en o ja… vlak de zusters ook niet uit.
Welk recht hadden zij om mij zo te beschadigen? Waarom liet iedereen dit gebeuren? Waarom stopte niemand dit idiote spel? Ik was een kind notabene. Overgeleverd aan de grillen van volwassenen. En toch hoopte ik telkens weer dat het vanzelf op zou houden: als ik maar beter mijn best deed, als ik maar luisterde, als ik maar de goede antwoorden gaf, als ik me liet confirmeren, als… Het was nooit goed genoeg en het stopte pas toen ik eruit stapte.
Ik heb er in die tijd nooit over kunnen en durven praten wat er gebeurde. Wat er misging. Hoe ik me voelde. Hoe erg het was. Met niemand. Ook thuis niet. Ik was een bang en getraumatiseerd kind dat zweeg. Erover praten kwam pas jaren later toen ik al lang bij het Apgen weg was en ik onderuit ging. Toen de rustpauze voorbij was. Toen ik de gevolgen van een verwarrende Apostolische opvoeding en leven onder ogen moest zien.
Het was niet makkelijk om opnieuw te moeten leren leven. En het kostte jaren van intensieve therapie om te beseffen dat ik er nog was. Nee, ik ben niet in de goot beland, niet voor de mensheid verloren gegaan. Dat, en al die andere dingen die ze schreeuwden, waarmee ze dreigden, is niet gebeurd. Integendeel. Ik ben er nog en heb wat te zeggen.
De afgelopen weken heb ik verschillende reacties van leden van het Apgen n.a.v. het boek Apostelkind gelezen. De meeste reacties waren bagatelliserend, oordelend, haatdragend en neerbuigend. Het waren herkenbare reacties uit een pijnlijk verleden.
Ook waren sommige leden van het Apgen van mening dat wij, oud-leden, een keus hadden. Dat we er zelf wat aan hadden kunnen doen. Dat het onze eigen verantwoording was om Apostolisch te blijven of niet. Maar als baby kon ik niet kiezen waar mijn wiegje stond, in welk geloof ik werd binnengebracht. En tegen de tijd dat men vond dat ik die keuze wel had (18 jaar) was ik al zover gemangeld, afhankelijk gemaakt en onder druk gezet dat ik de groep volgde en me liet confirmeren. Met alle gevolgen van dien.
Ik hoop dan ook dat het Apgen de moed heeft om eerlijk naar het verleden te kijken en daarvoor de verantwoording neemt. Het zou getuigen van respect voor wat ik en vele anderen hebben doorgemaakt en nog doormaken.
Dus stop met vertellen dat het tijd overeenkomstig was. Dat wil niet zeggen dat het goed was. Stop met vertellen dat toch ook het fijn was. Dat er ook goede dingen waren. Dat het nu anders is. Daar gaat het nu niet om. Nu gaat het om openlijke erkenning en excuses voor wat verschrikkelijk fout was. Waardoor schade is opgelopen.
Die schade is onderdeel van mijn dagelijkse leven. Het is hanteerbaar geworden, maar ik raak het nooit meer kwijt. Ik rouw om een verloren jeugd, om alles wat me is afgenomen, maar tegelijkertijd is er ook een gevoel van bevrijding: het lag niet aan mij.
Carolien Cramer
Carolien, ik ben er stil van.
Heel mooi geschreven en zo waar! ❤️
Wat heb je een herkenbaar stuk geschreven, Carolien.
Wat is het toch afschuwelijk hoe het ons ons hele leven blijft achtervolgen.
Wat is er toch veel en ondeskundig geknoeid met onze psyche.
Zo herkenbaar weer. En mooi verwoord. En inderdaad ze zijn er nog steeds , ‘andermans stemmen’ zoals Renske Doorenspleet in haar boek aangeeft. En weer doet het pijn!
Wat toon jij je kwetsbaarheid op een mooie manier. Prachtig beschreven en zo waar.
Mooi Carolien, en vreselijk herkenbaar. Ik zei t vandaag ook nog, rouwen om een verloren jeugd maar wel ongelofelijk blij dat ik er 15 jaar geleden mijn kinderen heb weggehaald. Bij ons stopt het hier!
Mooi, dank je wel. Ik denk dat ook jij voor velen spreekt.
Zo duidelijk, je raakt me. Het verhaal van jou, van mij, van velen. Dank je Carolien.
Carolien, wat mooi beschreven en herkenbaar helaas. Dank je wel
Prachtig verwoord, zo waar!!
Ben blij met de herkenning, vaak aan mezelf getwijfeld.
Jij vertelt hier mijn verhaar Carolien.
In de laatste zin buig je het voor mij naar het goede : Ik rouw om een verloren jeugd, om alles wat me is afgenomen, maar tegelijkertijd is er ook een gevoel van bevrijding: het lag niet aan mij………… Dat geeft mij een stuk rust en mijn eigenwaarde terug.
Dank je wel voor je heldere en eerlijk beschrijving.
Wat ontzettend dapper en knap dat je dit schrijft. Het heeft enorme impact op zoveel mensenlevens gehad. Het is zo helpend als je weet waar dingen ontstaan zijn. Verdrietig, maar ook bevrijdend.
Je slaat de spijker op z’n kop Carolien. Zeker mooi beschreven. Dank daarvoor. Een enorme sociale druk, die was vaak verstikkend. Zeker als kind kon je daar niet tegenop. Overigens tijd overeenkomstig was het zeker niet. Dat was juist het probleem. In een sterk veranderende maatschappij, bleef het Apgen tientallen zich weren tegen invloeden van buitenaf en dat heeft vaak een negatieve impact gehad op vooral kinderen/jongeren. Op kwetsbare opgroeiende mensen dus. Alhoewel ik er zelf niet heel veel last van heb van mijn Apgen verleden, zie, hoor en lees ik dat meer moeite hebben. Dat vind ik pijnlijk.
Carolien, wat trefzeker en mooi geschreven. Herkenbaar. De spijker op z’n kop!
Zo herkenbaar. En wat verdrietig dat zo met ons is geknoeid. Dankjewel, je geeft woorden aan wat ik voel.
Thank you for sharing this Carolien. The choice wasn’t yours to be Apostolic. Children in the society had now power only pressure to comply. I am sad and angry that you were allowed to be hurt in this way “in the name of love”. I have also been left with a confused message about what love is thanks to my time as a child in AG. I am so happy to hear you are reclaiming your true self. You are worthy of that, as well all are.
Carolien, dank voor je eerlijke verhaal. Het is ook deels herkenbaar. Bijvoorbeeld het openbare ‘naming and shaming’ van de Apostel maar ook van zijn medewerkers was onvergeeflijk.
Dank voor je persoonlijke verhaal Carolien. Ik herken veel. Het is een enorme stap om je verhaal op een openbare website te vertellen. Respect.
Mooi geschreven en je vertelt precies waar het om draait. Openlijke erkenning en excuses voor wat verschrikkelijk fout was.
Wat een mooie reactie, Carolien. Ik kan het bijna integraal overnemen en mijn naam eronder zetten, zo herken ik mijzelf in het verhaal. (Zal dat niet doen hoor…). Maar ook ik herken het dat men zegt: het is nu anders. Ja, dat is fijn, maar toen was het ook anders en niet fijn. Kijk daar op terug. Het ApGen kan dat niet meer terugdraaien, maar wel erkennen dat wij daardoor pijn en verdriet hebben ervaren.
Carolien, Dit heb je heel mooi geschreven! Ik kreeg kippenvel en een brok in mijn keel tijdens het lezen. Onze ervaringen zijn voor een ieder anders, en toch zo gelijk! En wat we samen delen is onze jeugd… die had zo anders kunnen zijn!
En dat doet verdriet…..
Prachtig verwoord, Carolien!
Zo herkenbaar en zo waar .?
Dank je wel Carolien
Ik kan het zo niet onder woorden brengen maar je raakt exact de essentie van het geen ik voel
Ik sluit me dan ook voor 100% aan bij het geen je zo goed verwoord nogmaals dank je wel !
Carolien, je hebt het heel goed verwoord. En voor iedereen begrijpbaar geschreven. Stof tot nadenken. Want er is veel meer leed. Ook onder de huidige Apgenners. Hoop dat iedereen het boek Apostelkind kan gaan lezen.Hoop dat heel langzaam voor iedereen de ogen opengaan. Heel veel sterkte Carolien.
Heel goed verwoord Carolien, ben sinds 2011 helemaal klaar met het ApGen.
Mijn toenmalige echtgenote heeft een aantal keren in het ziekenhuis gelegen.
Ja, zei onze voorganger toen: ik kom snel naar u toe zei herder R.J.R.R. Vallinga.
De man is nooit geweest, dat was niet echt belangrijk voor hem.
Dankjewel Caroline ??❤️. Sterk en waar!
Ik wil ook een reactie plaatsen, maar weet nog niet in welke contex.Kom hier later op terug.