De auteur is bekend bij de redactie.
Ik was een Apostelkind. Verlegen, keurig luisterend naar wat er gezegd werd. Alert op signalen die ik kreeg. Langzamerhand kwam ik erachter dat ons gezin geen normaal gezin was. Mijn vader bleek psychisch ziek. Er waren veel zorgen en ook opnames, ook in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik kreeg wel wat mee.
De apostel zei dat mijn vader een uitzondering was, want als je apostolisch was dan kon je niet psychisch ziek zijn. Elke week kreeg hij bezoek van een priester, dan las hij de weekbrief voor en hadden ze een gesprekje.
Niemand sprak erover
Het ging niet goed. Mijn vader zou op een avond naar het mannenkoor gaan. In plaats daarvan maakte hij een eind aan zijn leven. Het was begin 1973. Ik was toen negen jaar. De herder en anderen die zich ermee bemoeiden vonden het beter dat ik niet meeging naar de crematie van mijn vader. Er waren wel meer dan 400 mensen. Na de crematie toen ik weer thuiskwam, ik was bij een buurjongetje, nam niemand notie van mij. Over mijn vader werd niet meer gesproken. Mijn moeder vertelde dat nog twee ooms een einde aan hun leven hadden gemaakt. Ik kende hun bij naam. Ik weet niet waarom ze dit zei. Waarschijnlijk om het allemaal wat minder erg te laten lijken. Ik ben het nooit vergeten.
Zichtbaar voor iedereen
In de dienst vond ik de eerste zondag van de maand heel stressvol, vooral omdat de kans altijd aanwezig was dat er een lied werd gezongen waarin het woord vader stond. Ik had immers geen vader en zou daar dan over zingen voor een zaal waar iedereen me kon zien. Op de tweede kring gebeurde het dat ik een uitnodiging kreeg voor een oudercontactavond gericht aan mijn vader en moeder. Ik vond het zo erg dat ik deze brief aan mijn moeder moest geven. Ze was woedend, maar niet op mij.
Een nieuwe vader
Na een aantal jaren kreeg mijn moeder een nieuwe relatie met een priester door bemiddeling van de oudste. Na vier maanden gingen ze trouwen, want slapen in één bed, dat kon natuurlijk niet. Ik kende mijn nieuwe stiefvader nauwelijks, maar zondags tijdens de huwelijksbevestiging zei de oudste tegen mij dat ik hem vanaf nu vader moest noemen. Ik schrok hier enorm van en heb dit nooit gedaan. De spanning van deze hele situatie werd me te veel en ik kreeg enorme hyperventilatie-aanvallen, waar ik jaren last van heb gehad.
Bevrijding
Door het systeem bleef ik apostolisch. Ik had het gevoel dat ik geen kant op kon. Alle familieleden en vrienden waren lid. Wat moesten we? Pas nadat ik een burn-out kreeg, kon ik eindelijk voor mezelf opkomen. Wat een strijd en wat een bevrijding van een verstikkend, betweterig en roddelend klimaat. Zoveel stress, inspanning, tijd en geld heeft het Apgen me gekost. Zo weinig ondersteuning gekregen.
Herkenning
Zoveel moois en nieuwe dingen heb ik meegemaakt na het verlaten van het Apgen. Zo goed dat ik afscheid heb genomen. Het heeft mijn leven verrijkt door weg te gaan. Het boek Apostelkind was één grote herkenning voor mij en ook voor mijn man. Door één stuk was ik erg geraakt. Het ging over de periode begin jaren 70 waarin de apostel de touwtjes verder aantrok en ouders aansprak over de opvoeding van hun kinderen. De apostel gaf met ferme taal aan dat hij randfiguren afwees in het Apgen en de opdracht gaf zelf geen randfiguur te worden. Mijn vader maakte niet lang daarna een einde aan zijn leven. Hij wilde trouw zijn aan zijn apostel, maar dit lukte hem niet. Mijn vader zei dat we beter af waren zonder hem. Door het boek van Renske zie ik mijn vader als minder psychisch ziek, maar de apostel des te meer. Ik ben Renske voor altijd dankbaar dat ze met zoveel kennis en kunde dit heldere verhaal over mijn verleden heeft verteld.
Van een anoniem Apostelkind
Thank you for sharing your story. I feel much sadness for the child you were. Being Apostolic raised is hard enough without losing a parent.
The more I learn about Slok the more I realise he had psychiatric diagnoses. He wasn’t healthy. And we were being coached to be like him, the perfect human.
Wat een verdrietig verhaal. Ja, ik herinner mij goed dat het not done oftewel verboden was om hulp te zoeken van een psycholoog of psychiater. Je had immers de apostel. Dieptriest wat hierdoor aan schade is aangericht.
Allemachtig, wat een heftige geschiedenis. Wat dapper dat je dit hier durft neer te zetten. Ontzettend triest dat je je vader moest en moet missen. En wat een heftige vragen draag je met je mee. Vragen waar nooit een eensluidend antwoord op zal komen. Je bent niet de enige die dit is overkomen, verdrietig genoeg. Nogmaals dank voor je verhaal.
Wat een intens verdrietig verhaal. En hoe herkenbaar dat ‘niet goed genoeg’ gevoel. Er is in die tijd in veel gezinnen zoveel ellende veroorzaakt. Dankjewel dat je jouw verhaal met ons wilt delen.
Wat een ontzettend triest verhaal, heel veel sterkte en ook dank voor het plaatsen.
Wat een verdrietig verhaal. Hoop dat je alsnog een vorm hebt gevonden voor het afscheid van je vader… Het is zo verdrietig, om niet gehoord te worden in je rouw. Bedankt dat je dit verhaal wilde delen, dit is erg belangrijk!
Wat een verdrietig verhaal.
Dit blijft je je leven lang bij. De invloed van de Apostel op zijn trouwe volgelingen. Op hun hele leven. Zelfs op de opvoeding van hun kinderen. Ouders raakten daardoor uit evenwicht. Tot de ergste daad aan toe. Dit is in en in triest. Wat kan ik me goed jouw kwaadheid begrijpen. En de vraag van wat -als. Hier moet gewoon een onafhankelijk onderzoek op . Heel veel sterkte, ik voel enorm met je mee.
Dit verhaal gaat door merg en been. Is zó schrijnend, maar tegelijkertijd zó herkenbaar. Er zijn zulke herkenbare signalen, terwijl niet alle verhalen dezelfde zijn. Dit genootschap heeft geestelijke verwoesting aangebracht, bij velen, waar een goede psychiatrische begeleiding zoveel leed had kunnen voorkomen. Een bizar verleden dat absoluut erkend moet worden. De schade kan niet meer worden voorkomen. Er kan wel helend gereageerd worden door eerlijk te getuigen van deze waarheden.
wat een verdrietig en schokkend verhaal. De waarheid is zo hard. Knuffel
Heel erg heftig van je vader ….Zou er wat meer openheid geweest zijn dat had je er nog met iemand over kunnen praten.
Oohhh…. wat vreselijk. Wat een leed en je was nog zo klein. Geen rouwproces voor jou na het verlies van je Vader….. Wat vreselijk wreed. Het raakt me enorm. Zoveel verdriet en geen handvatten krijgen om het te kunnen verwerken.
Ook ik heb kennis van zelfmoorden in de gemeenschap waar ik volgde. Er werd inderdaad nauwelijks aandacht aan besteedt. Iedereen ging snel over tot de orde van de dag…..
En dan nog even over je opmerking over zogenaamde ‘randfiguren’.
Deze typering heeft Slok Sr gestolen uit literatuur van psychiater Schuurman.
Slok gebruikte dit woord echter om volgelingen die niet volledig aan zijn eisen voldeden te typeren en te brandmerken terwijl Dr Schuurman in zijn literatuur juist de randfiguren ziet als vernieuwende denkers.
Een studie psychologie doen was ongewenst als lidmaat terwijl Slok putte én een op een kopieerde uit werk van een gevestigde psychiater. De context van het werk van Dr Schuurmans werd echter naar zijn believen gedraaid en aangepast.
Slok goochelde met onze psyche en speelde een levensgevaarlijk ‘spel’.
Ik zie het als hoogverraad om zovelen die, hem zonder vragen te stellen, volgden zo gruwelijk te misleiden, hun vertrouwen te beschamen en zich hun kinderen toe te eigenen.
Wat herken ik me in jouw verhaal. Ook ik verloor mijn vader toen ik 9 jaar was. Het verdriet van de grote mensen om je heen, compleet verloren voelen en ook niet mee naar de crematie. Echt afscheid heb ik en ook jij dus nooit kunnen nemen.
En dan het huwelijk, geregeld van hogerhand….zo bepalend allemaal. En als apostolisch mens kan je niet psychisch ziek zijn, hoe ziek is dat. Juist door dit apgen heb ik psychisch een knauw gekregen.
Dankjewel voor je openheid.