Geschreven door Frits de Vries
Beter doodgaan dan het apostolische werk verlaten.
Na het lezen van Apostelkind heb ik Renske Doorenspleet een dankbrief geschreven voor haar boek. Het is een prachtig relaas, een verslag van de worsteling om los te komen van de hersenspoeling in haar – en in ieders – jonge leven. Het is haar persoonlijk verhaal, maar uit de vele reacties lijkt het alsof er een strijd losbarst tussen mensen die zich in het boek herkennen en hen die zich erdoor aangevallen voelen.
Voor mij was het boek een feest van herkenning. Ik vind Renske moedig dat ze zo open en onbevreesd over haar ervaringen schreef. Het heeft haar pijn gedaan het apostolische werk te moeten verlaten, ook met de gedachten aan haar ouders. Ik herinner me de uitspraak van een broeder op gezinsbezoek die stelde, dat hij liever zijn dochter naar het kerkhof bracht, dan dat zij de apostel zou verlaten.
Apostolisch met hart en ziel
Ik ben in een katholiek gezin opgegroeid, maar tijdens mijn puberteit kon ik niet meer geloven in hemel en hel. Door het meisje, waarop ik verliefd werd, kwam ik in aanraking met het Apgen en werd met hart en ziel apostolisch. Ik voelde me betrokken bij een gigantisch proces van ‘zelfontplooiing Gods’ in het evangelie ‘God als mens’. Heerlijk vond ik het om deel te nemen aan activiteiten in de gemeenschap. In de dienst voelde ik me gelukkig en wilde met de apostel als leidsman ook buiten de dienst gelukkig zijn. Dat was ik ook in mijn werk, maar na tien jaar ging het geluk in mijn huwelijk steeds meer achteruit. Ik hield van haar, maar zij begon een hekel aan me te krijgen. Toen mijn vrouw zelfs de slaapkamer niet meer met me wilde delen, heb ik de apostel om hulp bij mijn scheiding gevraagd.
Hulp van de Apostel
Het werd hulp om ons huwelijk te redden. Maar in de loop van het jaar werd ook met deze apostolische hulp het huwelijk er niet beter op. Haar gepest werd ondraaglijk voor me. Hulpzoekend ging ik naar het spreekuur van de voorganger. Op zijn advies vroeg ik aan de helper die de apostel ons had toegewezen: ‘Wilt u mijn voorganger bellen?’ Waarop hij antwoordde: ‘Nee, ik rapporteer alleen aan de apostel!’
Ook mijn middelste zoon van 16 jaar hield het in de verstikkende atmosfeer in huis niet uit en vluchtte naar een vriendin van mijn vrouw bij wie hij ging wonen. In de zomervakantie ging zij met hem op vakantie. Mijn vrouw sloeg het advies van de helper – om in de vakantie met mij dagtochtjes te gaan maken – in de wind en ging ook met haar vriendin mee. Ik voelde me in deze vakantie van haar bevrijd. In het gesprek bij haar thuiskomst werd duidelijk dat zij het zonder mij ook prettig had gevonden. Ik kon hieruit alleen de conclusie trekken dat scheiden onvermijdelijk was. Ik kon daarvoor niet rekenen op hulp van mijn ‘leidsman’ en liet de scheiding de jure op zijn beloop. In huis sloot ik mezelf zoveel mogelijk van mijn vrouw af.
Verliefd
Een maand later wilde ik heel graag mijn uithuizige zoon weer bezoeken die me zei: ‘Neem mama niet mee.’ In het gezellige bezoek werd ik verliefd op de vriendin van mijn vrouw (en zij op mij). Dat heb ik de week daarop mijn vrouw meegedeeld en plotseling werd (zonder mijn medeweten) de scheiding door de helper van de apostel voor mijn vrouw in gang gezet. Ik was de zondebok, en werd door de apostel geëxcommuniceerd (ik mocht niet meer aan de rondgang). In deze periode heb ik de manipulatie en psychische onderdrukking ervaren die heel wat jonge mensen hebben moeten ervaren, wanneer ze – door wat dan ook – in conflict kwamen met ‘de wens van de apostel’.
Enkele weken later werd ik door de helper van de apostel uitgenodigd in ons gebouw. In het bijzijn van mijn eigen voorganger en de vrouw van wie ik eens had gehouden, werd me in een beklemmend en intimiderend gesprek meegedeeld dat – als ik zou scheiden – ik dan moest beloven dat ik de kinderen aan hun moeder zou laten. Ik vond dat ik dit niet voor mijn zonen kon bepalen. In ons huwelijk hadden mijn vrouw en ik beiden fouten gemaakt en daarom zouden de minderjarige jongens zelf een keuze moeten maken.
‘Ik laat u nimmer alleen’
De helper van de apostel vond het niet nodig dat de jongens door de apostel of door de rechter gehoord zouden worden en was doof voor alle tegenargumenten die ik aanvoerde. Ik mocht de bijeenkomst niet eerder verlaten dan nadat ik de belofte deed die indruiste tegen mijn eigen gevoel en geweten. Mijn tegenwerping ‘als ik dat moet beloven, dan kan ik niet meer apostolisch zijn’, werd afgedaan met ‘gaat u dreigen?’
Ik heb toen ervaren dat de kreet van de apostel ‘Ik laat u nimmer alleen’ een loze kreet was om van ons – zijn Apostelkinderen – onvoorwaardelijke trouw te kunnen eisen. Wat voelde ik me toen ‘in het vaderhuis’ eenzaam en alleen. Ik merkte hoe hypocriet en zonder gevoel de wil van de apostel moest worden uitgevoerd… Om weg te komen heb ik met ‘fingers crossed’ de afgeperste belofte gedaan.
Afscheid van het Apostolisch Genootschap
’s Avonds heb ik met pijn in mijn hart in een afscheidsbrief aan de apostel mijn belofte ongedaan gemaakt. De jongens werden nadat ze door de rechter waren gehoord, aan de vader toegewezen. Hun moeder was zo boos op haar kinderen dat ze hen niet liet weten waar ze woonde. Mijn oudste zoon was daar erg door uit het lood geslagen, maar zijn grootouders en oom wilden hem het adres niet geven. Na een paar weken belde hij de voorganger en die heeft – tegen de instructie van de helper van de apostel in – het adres aan de oudste zoon gegeven, want hij vond dat de jongens recht hadden op de verblijfplaats van hun moeder.
Desondanks lukte het niet om het contact tussen moeder en kinderen te herstellen. Daarom heb ik tijdens een zitting in de echtscheidingsprocedure gevraagd om hulp van de kinderbescherming. Deze kwam tot de conclusie dat er geen omgangsregeling mogelijk was. Sinds 1988 is er voor zover ik weet geen fysiek contact meer tussen de zonen en hun moeder. Maar mijn exgenote is tenminste nog steeds een Apostelkind.
De huwelijkstoestanden en de vechtscheiding heb ik begin jaren negentig van me afgeschreven in een boek met de titel Gezinsverbijstering. Herder Menges – die in eenzelfde situatie het Apgen moest verlaten – vond dat ik het niet moest publiceren.
Geen memorabilia
Renske heeft alles wat met het Apgen te maken had bewaard. Nadat ik de dienst had verlaten heb ik mijn hele apostolische verzameling weggedaan: boeken (o.a. Het Apostolische Werk in Nederland, Oude en nieuwe wegen, Van licht tot licht, De Zegen van de Twijfel), liederenbundels en bladmuziek voor jeugdorkest, teksten van kerstspelen en declamatoria, grammofoonplaten van cantates, 8mm filmpjes van uitgaansdagen van zangers, richtlijnen voor de jeugdverzorging, weekbladen, enz. Wat van waarde was, heb ik gegeven aan Oudste Bep van der Hulst (mijn voorganger in Delft met wie ik af en toe nog contact had). Hij vertelde dat hij op de vrijdagkring mij vergeefs had verdedigd.
Schuldgevoel
Merkwaardigerwijs heeft mijn oudste zoon zijn kringmappen bewaard. Toen ik onlangs zijn blaadje over de eed op de Rütli-weide in het kerstspel van 1976 over Wilhelm Tell las, liepen de rillingen over mijn rug.
Door het openhartige boek van Renske Doorenspleet zie ik in dat ook ik Apostelkinderen heb gehersenspoeld en misschien ook ongelukkig gemaakt. Met mijn beste bedoelingen heb ik meegeholpen in het systeem, waar velen ongelukkig van zijn geworden. Daar heb ik oprecht spijt van.
Wat een openhartig en schokkend verhaal. We kunnen gewoon lezen dat ieders verhaal weer anders is en het verdriet alsmede de verbijstering groot is. Wat is het toch moeilijk te begrijpen en te aanvaarden dat we pas gaan zien en voelen wat ons daadwerkelijk is overkomen, nadat onze ogen heel langzaam zijn geopend mede door het prachtige boek van Renske. Ik begrijp dat er nog velen zijn die weerzin hebben om het boek te lezen. Waarschijnlijk enerzijds omdat ze het werk waar ze in zijn opgegroeid niet willen bijhouden en krampachtg vastklampen aan de strohalm die nog enigszins een beetje recht overeind staat . Meesten zijn hier bij de geboorte binnengedragen. En ja ook koesteren van de positieve kanten . Een veilige brainwash-cocon is dicht maar begint bij velen een teer korstje te krijgen waaruit we kunnen uitbreken. .
Anderzijds om familie en liefdevolle vrienden die meestal van apgen-aard zijn, niet te willen kwijtraken., en dan juist agressiever de verdediging ingaan.
Juist als iemand in een vreselijke situatie terecht komt,zoals in uw verhaal men hulp zoekt.bij diegenen die het elke zondag hulp en liefde luidkeels hebben gepredikt, en men vindt dan ineens geen thuis…..heeft men driedubbeldwars verdriet. Het heeft een groot deel van uw leven verwoest. En blijft als een wolk de rest van het leven achtervolgen.
Dank voor uw levensverhaal , dank voor de dankbrief aan Renske wat ze enorm verdiend. . Dank. En ik hoop dat het verdere leven u meer geluk gaat brengen en de kracht geeft dat wat u meegemaakt hebt dragelijk te maken.
Groeten Djip
Ik onderschrijf volledig Djip’s reactie en ken de enorme eenzaamheid die je ervaart in een gemeenschap vol met mensen die altijd de mond vol hebben van “medemenselijkheid”, “erbarmen”, “mededogen” en “liefde”.
Het zijn holle frasen en alleen van toepassing als het de mensen zelf goed uitkomt maar vooral niet als ze er blijk van zouden moeten geven.
Bedankt voor het delen van uw ingrijpende ervaringen met het ApGen. U toont wederom aan hoe het ondeskundig knoeien met de geest van mensen gigantisch veel schade kan berokkenen.
Wat een aangrijpend verhaal, Ik hoop dat u nu na het afscheid van het apgen uw geluk heeft gevonden!! ik zelf weet helaas ook hoe de bemoeienissen van het ups en in een echtscheiding faliekant verkeerd kunnen uitpakken. En tot traumatische herinneringen leidt.
Dank voor het delen!
Dank je voor je begripvolle en warme reactie, Djip. En ik kan je geruststellen. Nadat ik mijn ellende en verdriet had verwerkt bij het uitschrijven van mijn ‘Gezinsverbijstering’ was ik gelukkiger dan voorheen. Nu ik niet meer ‘mijn gaven en have, mijn krachten en tijd’ hoef te besteden aan een utopie, doe ik met heel veel plezier de dingen waarin ikzelf geïnteresseerd en gelukkig ben. Daarom vind ik het ook zo goed dat Renske op haar wijze haar ellende heeft uitgeschreven.
Mag ik vragen of je nu overweegt om het boek wat je geschreven hebt alsnog uit te geven??
Dat mag je wel vragen, Veronica. Ik heb het geschreven op aanraden van mijn vriend Ward Ruyslinck op een oude computer die inmiddels is gecrashed. Toen ik het boek van Renske had gelezen, heb ik gekeken of ik nog een uitdraai had. Maar dat heb ik nog niet kunnen vinden. De achterliggende zes jaar heb ik me verdiept in het leven van mijn vriend en zijn biografie geschreven met de in dit verband toepasselijke titel ‘Dubbellevens’. Nu deze biografie af is wil ik kijken of ik ‘Gezinsverbijstering’ zal herschrijven. Deze website is echter zo’n goede uitlaatklep. Wat ik hier heb geschreven is de kern. Zoals je begrijpt heb ik nu van deze ellendige periode meer afstand kunnen nemen. Dus wie weet…
Dat boek van je moet er weer komen!!. Er zijn vast computerdeskundigen die nog wat met een oude harde schijf kunnen doen…. dank voor je aangrijpende verhaal… tijd geleden heb ik de bemoeienissen bij Scheidingen van het Apgen nog aan de orde gebracht … zag veel foute zaken maar er werd weinig over vermeld… gruwelijk dat het zo heeft moeten gaan. Het is toch ook echt een sekte geweest dat men zich deze inmenging tussen huwlijkspartners en gezinsleden permitteerde … zoo fout !! Dank voor je verhaal!
Allemachtig ik laat dit even landen. Wat moet het zwaar geweest zijn en wat was het fouter dan ik ooit kon bevroeden.
Mooi geschreven, dank voor het delen en veel geluk. Ik kom er iedere dag steeds stukje meer achter dat dit ‘werk’ veel kapot heeft gemaakt. We komen er sterker uit hoop ik ?
Natuurlijk komen we er sterker uit. Maar het is hard werken.
Ik ben er stil van
Allemachtig Frits, dank voor je openhartige verhaal; deze laat ik even bezinken, maar wat moedig dat je dit hier hebt geplaatst! ?
Frits, wat een heftig verhaal. Ik ben blij dat het nu goed met je gaat. Bedankt voor het delen, dapper.
Ik ben echt stil van dit verhaal. Woorden komen te kort.
Dag Frits, dankjewel voor je indringende verhaal. Ik ben er stil van. Gelukkig gaat het nu goed met je. Maar dit had natuurlijk nooit mogen gebeuren!
Nee, dit had niet mogen gebeuren, maar het gebeurde. Als ik deze website lees, weet ik dat het niet alleen mij is gebeurd, maar bij veel meer mensen. Maar deze website heeft me de kans gegeven om het ook open te vertellen, én om te laten weten dat ik me nooit zo had mogen laten gebruiken.
Heel erg bedankt voor het delen van je levensverhaal!! Respect voor jou !!
Ik ben met stomheid geslagen!
Uit Steenwijk?
Wat een verhaal en wat moedig dat u dit hier vertelt. De tranen springen in mijn ogen.
En wat betreft uw schuldgevoel en spijt, u heeft destijds net als zoveel anderen met goede bedoelingen meegewerkt aan een systeem waarvan u de gevolgen op dat moment niet overzag. Maar u herkent en erkent het nu en dat maakt een enorm verschil. Dus wees niet te hard voor uzelf, u heeft er persoonlijk al genoeg onder geleden.
Dank je wel !
Beste Frits, wat een treurige gebeurtenissen. En wat een ongelooflijk amateurisme en hypocrisie van AG-zijde. Diep respect dat je dit durft op te schrijven!?
Ook ik kreeg de rillingen over mijn rug bij het lezen van de teksten op het plaatje. Hersenspoeling, en ja, we deden er ook aan mee, we konden niet anders zolang we er in zaten. Dat is ook nu nog zo voor de leden, denk ik. Dank voor je openhartige verhaal. Ik hoop dat je jezelf vergeeft en ik kijk uit naar je boek.
This is a very moving story. I’m glad Renske’s book helped you understand your experience. I never found people who came into AG from the outside were treated as well as those born into it. Maybe that is part of why you were treated badly. The jeugdkring text was very familiar to me. Thank you for sharing it. It is evidence of the indoctrination practices and makes it all the more real.
Alweer zo’n ontluisterend verhaal, waar men zich bemoeide met zaken, waar ze geen verstand van hadden en geen inzicht in hadden. Blij, dat je nu gelukkiger bent. Zelf heb ik geen “carrière” gemaakt binnen het AG. Sommige fouten kon ik dus gewoon niet maken. Dat je oprecht je spijt uitspreekt over iets, wat je per ongeluk hebt gedaan, vind ik een heel mooi gebaar naar degenen, die het zou kunnen betreffen. Het begin van erkennen, waar velen naar verlangen.
Treurig dat dit gebeurd is. Maar het is zo. We moeten onze verhalen vertellen!
Dank je voor het delen van jouw verhaal Frits…. helaas heb ik in een iets andere vorm hetzelfde meegemaakt in het AG. Een (ex) man met een behoorlijk persoonlijkheids stoornis (borderline) en ‘goed bedoelde’ adviezen van priesters die op huisbezoek kwamen en zeiden dat je vooral moest blijven luisteren naar de apostel en iedere ochtend biddend op je knieën moest gaan voor een zinvolle dag…. pffff als ik er nog aan denk….. uiteindelijk is het bij mij ook goedgekomen, gescheiden, uit het AG gestapt en een nieuw leven begonnen samen met mn kinderen.
Ik herken jouw situatie ook, Johanna. Moedig van je om te scheiden. Het is pijnlijk om te moeten scheiden en je denkt dat het voor de kinderen beter is om bij elkaar te blijven. En die gedachte wordt door het Apgen ook ondersteund. Nu weet ik dat het ook voor de kinderen (en voor de moeder?) beter was geweest als ik 10 jaar eerder op een nette manier was gescheiden met goede omgangsregelingen.
Wat een verdrietig verhaal Frits. Velen hebben zulke ervaringen, helaas! Waar was dan de ‘liefde’ die ‘s zondags vanaf de verhoging gepreekt werd? Ik heb bewondering voor de wijze waarop je het hier verwoordt!
Beste Frits, een verhaal om kippenvel van te krijgen. Ieder mens maakt fouten. Altijd. Helaas. Maar ik licht even het woord “systeem” uit je betoog, om te bevestigen hoezeer we allen ondergeschikt zijn geraakt aan dit gigantische bouwwerk van begoocheling en bedrog. Zodra dat wordt toegegeven en erkend, zijn ook de fouten wel vergeven. Ook voor jou: veel sterkte gewenst bij het verwerken van dit ellendige verleden.
Lieve Frits,
Jouw verhaal heb ik in onze ontmoetingen tot mij genomen. Steeds was het schokkend te vernemen hoe ver de bemoeienis van het AG ging. En geen ontkomen aan. Gepaard gaande aan ,de vaak, bijbehorende vernederingen maken die ervaringen compleet. Herkenning alom. Heel goed dat je het nu met de wereld heb gedeeld. Gezien de reacties, roept het veel op. Zie je, groet en liefs, Hetty.
Wat een verschrikkelijk verhaal. Dit krijg je als je je met zaken bemoeid waar je geen kaas van hebt gegeten. Er gebeurde dingen die niet door de beugel konden er werden ook dingen beweerd dat ze van de apostel kwamen die op zijn beurt van niets wist en terecht. Het waren spinsels van derden waar br’s en zr’s het slachtoffer van werden. Gelukkig kun je als apostolische nu direct contact zoeken met apostel of wie dan ook. Ook moet je bedenken dat de plaats van beide Slokken een helektrische andere was dan dat dat nu het geval is. Voor vele waren zij een soort plaatsvervangende God . Met alle gevolgen van dien. De oude Slok werd door vele als een soort redder gezien mede door 1946. Op grond waarvan vele klakkeloos deden naar eigen goeddunken en zo andere heel veel schade aan deden. En het slachtoffer kwam zo nog dieper in de problemen. En zo hebben vele de nadelen van iemand klakkeloos aanbidden gezien.
Ook ik ben “ gevlucht “ uit het Apgen. Ik ben een geboren apostelkind van 1965. Wat herken ik me in dit verhaal. Inmiddels ben ik ruim 18 jaar geleden de deur van het Apgen uitgelopen en kreeg veel boze blikken. Zoveel herkenning wat ik hier allemaal lees over het Apgen van leeftijdgenoten. Je wist niet beter omdat je binnen dit genootschap geboren bent . Wel wist ik dat het toch altijd wel raar was. Altijd naar de dienst een zondag uitslapen was er niet bij. Zaterdag naar de jeugdkring. Later werd dat op de doordeweekse dagen 2de. 3de kring confirmanten kring en noem maar op. Dan nog het verplichte meisjes- jeugd en jongeren koor.
Wat voelde ik me eenzaam. En als mijn schoolvriendinnen in het weekend leuke dingen hadden gedaan kon ik daar niet over mee praten. Je sprak tenslotte niet spontaan uit “ ik heb het hele weekend in de dienst gezeten. Als vriendinnetjes vroeger op zaterdag een kinderfeestje gaven kon je daar niet naartoe want je moest naar de jeugdkring.
Zo verdrietig. Uitgaan was er niet bij. Er werden feestje thuis gevierd met apostolische jeugd.
Je trouwde met iemand uit t Apgen. Was die buitenstaander was toch wel de bedoeling dat die ook apostolisch werd. Nou mijn huwelijk was een grote ramp. Ik trouwde dus met een ander apostelkind. Heb ook 3 kinderen die geboren zijn als apostelkinderen. Wat heb ik ze aangedaan in dit geloof. Bij mijn vechtscheiding stond ik er alleen voor. De apostel kwam op bezoek en vond dat ik maar voor mijn huwelijk moest knokken ondanks dat mijn man omgang had met andere vrouwen. Wilde ik mijn Kinderen dan met verdrietige smoeltjes zien omdat mama opgaf. Uiteindelijk is mijn Huwelijk tot een vechtscheiding gekomen met veel boze blikken uit t Apgen.
Daarna ging alles me steeds meer tegen staan. Mijn kinderen hadden het allang opgegeven en gingen niet meer mee naar de dienst of de kring. Toen gingen mijn ogen steeds verder open en werd ik misselijk van alles hoe het ging. Ik besloot niet meer te gaan. Nou dan werd je op t matje geroepen. Ik heb toen de bikkelharde keuze gemaakt om afscheid te nemen . Met het gevolg dat je volledig uit beeld verschijnt en niemand meer naar je omkijkt .Er ging een wereld voor me open. Gaan en staan waar ik wil. Niet meer afmelden als je op zondag niet naar de dienst kwam. Gewoon heerlijk op vakantie gaan. Want het was toch wel de bedoeling dat je liet weten dat je op vakantie ging en wanneer je weer terug kwam. Vroeger mocht je zelfs pas na de zondagsdienst op vakantie gaan.
Ik heb een heel nieuw en bevrijd leven gekregen en dan zie je pas hoe gevangen je was in het Apgen en wat je hebt gemist. Ik heb een paar losgeslagen jaren gehad waarin ik probeerde alles in te halen wat er niet was geweest. Inmiddels heb ik een heel mooi fijn en stabiel leven en ben heel gelukkig ( opnieuw ) getrouwd.
Tot de dag van vandaag ben ik blij dat ik deze stap genomen heb. Inmiddels hebben zowel mijn kinderen als mijn moeder maar ook m’n broers schoonzus en hun kinderen allemaal afscheid genomen van het Apgen . Heel veel jeugd en ouders uit mijn tijd hebben zichzelf inmiddels bevrijd van het apostolisch genootschap.
Ze roepen altijd over de gereformeerde kerk, hoe streng ze daar zijn. Nou geloof me: Het Apgen sluit zich daar hee goed bij aan.