Zulke ontzettend pijnlijke levenservaringen staan op deze website. Je kunt er af en toe gewoon met je pet niet bij dat dit gebeurde. We dronken een glas, we deden een plas en alles bleef zoals het was. Het werd door de andere leden gewoon niet gezien. 

Gezin

Met name als je in een gezin leefde waar jouw ouders het graag goed deden en jouw grootouders daar ook mee behept waren, dan kon het gebeuren dat je ouders nog heiliger waren dan de apostel zelf. Hoe vaak hoorde je niet in de gemeenschap dat de apostel het zo wilde? Gewoon om een vrijbrief te hebben om idiote maatregelen door te drammen. Altijd maar die controle, altijd maar overal mee bemoeien en die eeuwige mening over alles. 

Laveren

Het werd een tweede natuur om te midden van dit alles te laveren. Was het dan allemaal wel zo vreselijk? Ja! Ik was geen kind. Ik was een prettig geprogrammeerd persoon die probeerde nergens op tenen te staan. En soms werd dat te veel en ontplofte ik. Dan was ik vreemd in gedrag. 

Zag je elkaar buiten de dienst dan was je ineens een vage kennis en in de dienst was je broeder en zuster. Hoe krom.

Invloed op persoonlijk leven

Buiten het werk een partner zoeken was vragen om zeer veel bearbeiding (indoctrinatie). Sowieso kreeg je al veel huisbezoek. Al helemaal als je wel eens dwars in de pan lag of een paar keer te veel afwezig was geweest. Altijd moest je met een goede reden afwezig zijn. Sport? Onregelmatige diensten in je werk? Not done. En zo werd eigenlijk je hele leven bepaald. 

Natuurlijk kon je er tegenin gaan en sommigen deden dat ook. Die stonden dan ook wel negatief bekend in de dienst. Wilde je dat niet, dan deed je wat gevraagd werd. Op die manier leidde je een leven dat er aan de buitenkant zeer braaf uitzag, maar je verloochende jezelf. 

Kinderen

Je ging door, en omdat je zo was opgevoed, deed je dit ook met eigen kinderen. Zeker als je in de gemeenschap bleef volgen waar je was opgegroeid en iedereen zich met je en bemoeide, en dacht dit ook met je kinderen te kunnen doen.

Hoe meer de eigen kinderen opgroeiden, hoe duidelijker het werd dat de buitenwereld echt niet zo godvrezend was. Je noemde broeders en zusters niet bij de voornaam, maar wat dan met de buren? Ook maar tante en oom? De buren verklaarden ons voor gek. 

En daar kwamen langzaam de scheurtjes. Nergens voelde je zo goed als in het genootschap dat je kinderen niet klopten als ze niet doorsnee waren. Meedenken? Welnee, het zijn jouw kinderen dus zorg er maar voor. Begrip? Forget it.

Wankelen

We gingen wankelen. Steeds vaker gingen we niet en dat voelde wel lekker. Maar opa en oma volgden wel en die wilden redenen weten. ‘Waarom komen jullie niet?’ We werden gebeld en er werd verteld wat we moesten doen. Luisterden we bij het eerste telefoongesprek niet, dan werden we nog een keer gebeld. We hadden ons woord gegeven. We zaten in de tang.

Het eerste kind werd 18. Wat doe je? Eigenlijk had het kind er geen trek in. Prima, maar dat moet je dan wel aangeven. Wat deed het kind? Even in 14 dagen beslissen dat het toch wilde confirmeren. Prima, maar verwacht geen ‘communie-cadeaus’ waarover we wel van anderen hoorden. 

Nieuwe omgeving

Toen kwam het moment dat we konden verhuizen. Aangegrepen met beide handen. Uit de dwang van ouderlijk huis en al die meningen. Wat doen we? Gaan we hier volgen of blijven we weg? De voorganger had er al lucht van gekregen, dus die kwam kennismaken. Of we ook kwamen? Na weken zijn we gaan kijken. Niemand kende ons en nog beter, niemand kende mijn ouders. Geen meningen pffff.

We gingen ervoor. De sfeer was hartelijk en los. Vele klieken, en bijna iedereen noemde elkaar bij de voornaam, omdat ook bijna iedereen familie was van elkaar. 

Confirmatie

Het tweede kind werd 18 en gilde al: Ik confirmeer me niet. Prima en vertel het de herder. En ook dit kind durfde dat blijkbaar niet aan en zei ja. Waarom? Die vraag bekroop ons als ouders toen al. Later kregen we dan het verwijt dat het van ons moest. Nee, we wilden dat je duidelijk was. Er ontstond miscommunicatie.

Tegen het derde kind zeiden we: Doe het niet, kijk eerst wat je wilt in je leven. Maar ook die zei ja. Dit kind deed het bewust en heeft ons nooit wat verweten. 

De knop gaat om

Ook in deze gemeenschap ontstonden scheurtjes en pas nadat we alle functies hadden afgegooid ontwaakten we, stukje bij stukje. Nadat er in ons gezin een reactie kwam van de jarenlange opvoeding van ons als ouders door apostolische ouders en in de gemeenschappen, en dit zeer pijnlijke gevolgen had, was de knop om. 

We namen voor lief wat de reactie zou zijn als we eruit stapten. Dan maar in de goot, zoals altijd werd beweerd. Maar erin blijven was geen optie meer. Ook hier waren we niet veilig. Na 4 jaar heeft de gemeenschap besloten dat we waren teruggetreden en ook al had men ons niets gevraagd, we waren helemaal klaar met het geloof dat onze jeugd had afgenomen en ons gevormd had tot mensen die we eigenlijk helemaal niet wilden zijn. 

Hulp nodig

Hulp zoeken om jezelf terug te vinden was noodzakelijk. Wie ben ik eigenlijk? Weet ik dat eigenlijk wel? Heb ik geleefd zoals ik wilde? Nee, dat heb ik zeer zeker niet. We hebben nu vrienden buiten de gemeenschap. We doen dingen die we nooit konden doen. 

Ten slotte

We zijn veel kwijtgeraakt maar wat we hebben, daar genieten we van. Daar hebben we het Apostolisch genootschap niet voor nodig.

‘Verbitter nooit, want het vergalt je leven. Het maakt je onbruikbaar voor het Godswerk.’

Met een zeer bittere nasmaak kijk ik terug hoe dit werk mijn leven heeft bepaald. Ik ben geen Ruth, geen zoutpilaar. Ik ben verdergegaan met dat wat er is.

Met pijnlijke herkenning las ik Apostelkind, de ogen werden me volledig geopend en nu moet ik leren omgaan met de gevoelens die daarbij omhoog kwamen.