Op 14 oktober plaatste het Witte Weekblad een blijmoedig artikel over de feestelijke bijeenkomst in de apostolische gemeente in Nieuw-Vennep. In het artikel werd met geen woord gerept over de verklaring die het Apostolisch Genootschap op precies dezelfde dag had doen uitgaan, maar er werd wel nog wat reclame gemaakt voor de organisatie zelf.
Dat viel helemaal verkeerd bij flink wat ex-leden, en een van hen schreef de krant aan. Er kwam een vervolgartikel dat je hier kun lezen.
Eerst nog maar eens het oorspronkelijke artikel
Bron: het Witte Weekblad
Over bovenstaand artikel vielen flink wat ex-leden dus, vandaar dat de krant werd aangeschreven.
En toen kwam het vervolgartikel
En dat lees je hier.
Maar… het artikel was eerst anders
Een week eerder al verscheen een andere versie van het artikel op de website, dat pijlsnel werd ingetrokken, omdat het Apostolisch Genootschap ‘niet gelukkig’ was met het artikel. Die versie is te lezen in een van de reacties onder dit artikel.
Maak het kleiner, immer fijner
Na het verschijnen van Apostelkind kwamen er op sociale media meteen duizenden reacties los van (ex-)leden die zich in het boek herkenden.
In het artikel van 28 oktober geeft Emiel Pijl (al vele jaren als communicatie-adviseur en ‘landelijk woordvoerder’ in dienst van het Apostolisch Genootschap) het boek van Doorenspleet met graagte de inmiddels overbekende predicaten ‘vlot te lezen’ en ‘persoonlijk’, in een kennelijke poging om de geschiedenis die in Apostelkind beschreven staat kleiner te maken dan die is. En waar de eigen organisatie eerst nog ‘indoctrinerend’ heette, worden nu de termen ‘ouderwets, gesloten, onplezierig en dwingend’ gebruikt. Goh, dat klinkt ineens helemaal niet zo erg.
Dit terwijl iedere lezer al snel duidelijk zal zijn dat Apostelkind een feitelijk verhaal is, aangevuld met herinneringen van de schrijfster. Een relaas waar inmiddels vele duizenden leden en ex-leden zich in zeggen te herkennen. Dat zeggen ze niet alleen op sociale media, maar ook op deze website (en ook hier en hier) en in diverse kranten, zoals het Friesch Dagblad en het Het Reformatorisch Dagblad.
De reacties op het boek waren zo overweldigend dat het AG na eerst zeer lauw te hebben gereageerd (‘We kennen onze geschiedenis’ en ‘Het boek is waar, maar niet mijn waarheid’) besloot zelf (!) bijeenkomsten te organiseren waarbij men in gesprek kon met het genootschap.
Geen misstanden?
Een fractie van de lezers van het boek, waarvan inmiddels duizenden exemplaren zijn verkocht, is op deze uitnodiging is ingegaan. Dapper en moedig, want het moet pittig zijn geweest om met een organisatie in gesprek te gaan waarin je jarenlang geïndoctrineerd bent geweest en werd gekleineerd als je kritisch was.
Tijdens die gesprekken zijn volgens Emiel Pijl geen misstanden aan het licht gekomen, maar die waren er wel degelijk en dat weet hij natuurlijk best. Zie de uitkomsten van de dialoogbijeenomsten, waarin onder meer wordt gesproken over sektarisme, sterk hiërarchisch dictatoriaal leiderschap, persoonsverheerlijking, machtsmisbruik, buitensluiting van andersdenkenden en publieke vernederingen.
En soms ging het ook goed mis, zo blijkt uit Verhaal 15, maar ook uit een aantal andere ervaringsverhalen op deze website. De misstanden waren er, maar ze gingen in de doofpot.
Het AG is op de hoogte van deze verhalen en ontkent ze ook niet. Sterker nog, in 2019 (rectificatie) heeft men in het eigen blad zélf een verhaal gepubliceerd over seksueel misbruik binnen het genootschap.
Kortom, meneer Pijl, hoezo geen misstanden?
Gespletenheid
Inmiddels heeft het AG zich onder flinke druk van leden en ex-leden genoodzaakt gezien om per 1 december aanstaande een extern meldpunt in het leven te roepen waar mensen met hun verhalen en problemen terechtkunnen. Het ligt in de lijn der verwachtingen dat meer ernstige gevallen daar aan het licht zullen komen. Slachtoffers van ernstige misstanden stappen doorgaans namelijk niet naar de dader om hun hart uit te storten.
Dat Emiel Pijl als landelijk woordvoerder de misstanden in een woordenspel een louter juridische lading geeft en zo de problemen die er waren en zijn aan de kant probeert te schuiven, is beneden alle peil en ronduit kwetsend voor de mensen die zich beschadigd weten door hun jeugd in het Apostolisch Genootschap. Het toont de gespletenheid aan die nog steeds bestaat binnen de gelederen. Hoe stond het ook alweer? O ja: ‘Buitensluiting van andersdenkenden en publieke vernederingen.’
Zwijgen is goud
Een organisatie die zich werkelijk aantrekt dat ze flinke aantallen leden beschadigd heeft viert geen feestje op de dag dat ze met een verklaring komt over precies dit onderwerp, en stuurt al helemaal geen olijk persbericht naar de plaatselijke krant waarin ook nog eens in alle talen wordt gezwegen over het pijnlijke proces waarin het genootschap zich momenteel bevindt.
Als het bestuur en de direct-betrokkenen in Baarn werkelijk zouden beseffen wat er speelt, zou men weten dat soms slechts stilte past. Deemoed, barmhartigheid…
…en bescheidenheid.
Ik kreeg vorige week via Google al aankondigingen dat dit bericht eraan zat te komen, maar kreeg telkens foutmeldingen als de bewuste pagina geopend werd. Bijzonder dat het bericht er dan zo lang over doet. Iemand meer informatie?
Het bericht van vorige week was geplaatst door de journalist die het schreef, maar verwijderd door de redactiechef. Waarschijnlijk was de ‘landelijke organisatie’ van het AG niet zo blij met het artikel. In het oorspronkelijke artikel stond namelijk de reactie van de plaatselijke voorganger. Zie hieronder de tekst zoals die bij mij was aangeleverd:
“In een reactie laat voorganger in Nieuw-Vennep Gerrit Brem weten dat de verklaring van het hoofdbestuur en zijn benoeming per toeval op dezelfde dag vielen. Hij distantieert zich van het verleden. “De gebeurtenissen vonden plaats ver voordat ik acht jaar geleden bij het Apostolisch Genootschap kwam. Ze passen absoluut niet bij onze huidige denkwereld, anders zou ik geen ja hebben gezegd toen ik als geestelijke verzorger werd gevraagd voor deze functie.”
“In Nieuw-Vennep heeft het Apostolisch Genootschap een lange traditie. Het is meegebracht door arbeiders die vroeger aan een spoorlijn werkten. We hebben 130 leden uit alle lagen van de bevolking. Het is een mooie gemeenschap van mensen die de wereld een stukje mooier willen maken. Los van het verleden wil ik daar graag aan bijdragen.”
Nu vond ik de zin ‘hij distantieert zich van het verleden’ al behoorlijk fout. Je kunt je namelijk niet van een verleden distantiëren, dat zou nogal gemakkelijk zijn. Maar de ‘landelijke organisatie’ had dus even de tijd nodig om een ‘weerwoord’ te fabriceren, aldus de journalist. Emiel Pijl heeft flink zijn best gedaan, zoals je hebt kunnen lezen in het uiteindelijke artikel. Bij zijn woorden verbleekt de foute tekst van Gerrit Brem.
Ik lees dat de redactie van de krant de bewoording ‘distantiëren’ gebruikt. Dat stuk staat in de hij-vorm geschreven. De vraag is of de voorganger dat woord zelf zo heeft gezegd. De tekst eronder lijkt een quote te zijn van de voorganger zelf (in de ik-vorm geschreven). Daar staat geen distantiëren in.
Distantiëren betekent afstand nemen van, beweren niet betrokken of verantwoordelijk te zijn voor iets.
In de gegeven situatie lijkt mij dat juist heel goed mogelijk.
Enn vrijwilliger die veel later in een andere plaats apostolisch wordt, kan niet verantwoordelijk gehouden worden voor daden van anderen, in een andere plaats en in een andere tijd.
Ik begrijp best dat alles wat het Apostolisch Genootschap nu doet onder een vergrootglas ligt en dat het misschien vreemd voelt dat op een dag dat de verklaring van het bestuur over het verleden naar buiten komt er elders een feestelijke, maar toch ook sobere dienst is.
Het is natuurlijk geen feest om het verleden. Naast mensen die slechte ervaringen hebben, zijn er mensen die blij zijn dat er weer voorgangers bereid zijn gevonden zich vrijwillig in te zetten. Daar past een bescheiden artikeltje bij op pagina 15 van een lokale krant.
En nú weet deze heer Brem pas, dat er bij zijn vrijwillige positie, óók pijnlijk beladen en belast VERLEDEN hoort :
Wel verdrietig ? voor hem.
Het spoor bijster
Belangrijke kernwaarden: compassie, duurzaamheid en solidariteit
De missie van het Apostolisch Genootschap bestaat uit het brengen van liefde in de samenleving
Ons ideaal is liefdevol omgaan met elkaar en met de wereld
Bron: https://www.apgen.nl/over-ons/veelgestelde-vragen/
Klaarblijkelijk ongelukkig, heeft de landelijk woordvoerder van het ApGen gereageerd op de kritiek die door een voormalig lid is geuit in het Witte Weekblad van woensdag 28 oktober. Uiteraard kan het ApGen het niet eens zijn met geuite kritiek of er het hare van denken, maar de gegeven reactie door de heer Pijl laat in mijn ogen andermaal zien hoe gespleten het genootschap communiceert inzake de reacties en ontwikkelingen op het boek ‘Apostelkind’ van Renske Doorenspleet. De bovenstaande kernwaarden, missie en het ideaal, waar het genootschap naar zegt te streven, is niet bepaald terug te vinden in zijn repliek. Wat mij betreft vliegt de heer Pijl uit de bocht en doet hij daarmee afbreuk aan de eerder gegeven verklaring van bestuursvoorzitter/apostel Wiegman.
Ten eerste bezigt de heer Pijl een bijzonder staaltje bagatellisering door de reactie van Ingeborg uit Hoorn weg te zetten als eentje van een individueel lid. Letterlijk gezien, is dit uiteraard het geval, maar Ingeborg verwoordt wat een grote groep ex-apostelkinderen ook ervaart. Hier maakt de heer Pijl er handig gebruik van dat apostelkinderen weliswaar een groep zijn, maar niet vormen. Hij ‘zet haar weg’ als eenling, terwijl ze dat niet is.
Ten tweede bezigt de heer Pijl een bijzonder staaltje van overdrijving. Hij noemt de woorden ‘misstanden’ en ‘wanpraktijken’ kwalijk en lijkt hierbij uit te gaan van de juridische betekenis ervan. Dat is echter niet wat het ex-lid zegt in haar verhaal. Uit haar verhaal kan ook worden opgemaakt dat ze de huis-tuin-en-keuken-definitie gebruikt (wanpraktijken: fout, plichtsverzuim, misbruik/ misstanden: iets verkeerds, wantoestand). Nog steeds geen prettige woorden. Maar ja. Als deelnemer aan een dialoogbijeenkomst kan ik zeggen dat er wel degelijk mogelijke misstanden naar voren zijn gekomen in de dialoogbijeenkomsten. En deze blijken ook uit vele posts op social media en op de website apostelkinderen.nl. Dat de heer Pijl hier zo makkelijk aan voorbij gaat, vind ik stuitend en het is bovendien niet in lijn met de videoboodschap van de bestuursvoorzitter, waarin deze oproept om niet te bagatelliseren, te luisteren en vragen te stellen. En zelfs heeft aangegeven dat het niet past om het verleden kleiner te maken of te ontkennen. Voor mij als deelnemer aan een dialoogbijeenkomst, steekt het enorm dat deze bijeenkomsten door het ApGen oneigenlijk worden gebruikt als bron van argumenten. Tot slot wat betreft dit punt: om vast te kunnen stellen óf en in welke mate er in juridische zin sprake is geweest van misstanden zal er onderzoek gedaan moeten worden en dan vooral door een onafhankelijke, deskundige derde partij. Niet door het ApGen zelf of door ex-leden.
Ten derde bezigt de heer Pijl een bijzonder staaltje ‘persoonlijk maken’ in combinatie met bagatelliseren. Opnieuw en voor de zoveelste keer wordt Renske Doorenspleet, de schrijfster van het boek Apostelkind, door het ApGen weggezet als een ervaringsdeskundige, een mevrouw, die een persoonlijk, pakkend relaas heeft geschreven. Mevrouw Doorenspleet is echter, naast auteur. een wetenschapper, een Associate Professor Politicologie aan een gerenommeerde universiteit in Engeland. Niet bepaald respectvol van de heer Pijl om haar zo te marginaliseren. En daar gaat hij nog eventjes mee door. Zo stelt hij dat het boek ‘Apostelkind’ leuk en vlotjes is geschreven en hierdoor meer reacties heeft los gemaakt dan het lijvige en wetenschappelijke werk dat de geschiedenis van het genootschap beschrijft ‘De zegen van de Twijfel’ van de heer Brand. Dat dit lijvige werk de geschiedenis van het Apostolisch Genootschap beschrijft klopt. De heer Pijl begrijpt echter niet goed, dat júist de combinatie van het onderzoek naar de feiten, het duiden van het gesloten systeem waarin zoveel kinderen zijn opgegroeid (en hebben moeten dealen met het pendelen tussen twee werelden) én de moed van de schrijfster om dit te verbinden met haar eigen ervaringen, in het boek ‘Apostelkind’ een verborgen geschiedenis van een grote groep mensen openbaar is geworden. Dát zou het boek van Brand, nooit tot effect kunnen hebben. Niet omdat het te dik is, maar omdat het niet díe verborgen geschiedenis beschrijft. Het is een totaal ander boek en daarmee maakt hij een kromme vergelijking. Daarbij ben ik dol op dikke boeken, maar goed.
Compassie, liefde brengen, het verleden aankijken en ervan leren; ik zie het niet terug in de reactie van deze landelijk woordvoerder van het ApGen. Wel bagatellisering, marginalisering en ontkenning. Ik raak het spoor bijster.
Je bedoelt het boek nieuw licht op oude wegen toch, Marjolein …
Het boek de ‘zegen van de twijfel’ leest eveneens ‘lekker vlot’ en dit stamt uit de jaren 70, is niet zo dik en het was lóvend voor L. Slok …
Als grote eigenwijze ‘weldoener’ !
?????, hilaaaarisch. Idd ik bedoel natuuurlijk Nieuw Licht op Oude Wegen.
Ik vind het ronduit stuitend hoe de heer Pijl in het bewuste krantenartikel reageert. Sluit me dan ook volledig aan bij wat Marjolein hier over schrijft.
Wat zegt het AG over zichzelf? Op de site staat o.a.:
“Omdat we geloven dat alle leven uit één oorsprong voortkomt, willen we elk mens als gelijkwaardig zien en steeds weer zoeken naar wat ons verbindt.
Wij ontlenen vertrouwen aan het vermogen om in alle levensomstandigheden een liefdevol mens te zijn of opnieuw te worden. Dat vertrouwen geeft ons moed in het eigen leven waarden als compassie, duurzaamheid en solidariteit beleefbaar te maken.”
De dag dat de verklaring naar buiten werd gebracht was voor mij een verdrietige dag, een spannende dag. Als men indertijd zorgvuldig met mensen was omgegaan, dan was die verklaring namelijk nooit nodig geweest. Daarom verbaasde het mij zo, dat op zo’n beladen, spannende dag, door het AG ook nog een feestje werd gevierd. In het bijzijn van de bestuursvoorzitter. En ach, als we dan toch aan het feesten zijn, laten we er dan ook een stukje over schrijven en dat sturen naar het plaatselijke weekblad. Ik kon het niet geloven toen ik het artikel las. Alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Dat artikel deed voor mij een deel van de waarde van de verklaring van het AG teniet.
De reactie van mijnheer Pijl in het artikel van vandaag heeft voor mij de rest van de verklaring waardeloos gemaakt. Maak er maar een prop van en gooi ‘m in de prullenmand. Een mooi praatje voor de bühne was het, niets meer dan dat.
Compassie? Hoe dan? Liefdevol? Hoe dan?
Mijnheer Pijl veegt heel behendig het straatje van het AG schoon, maar geen woord over MIJN gevoel, over MIJN pijn. En dat van vele anderen, die door het boek van Renske Doorenspleet zoveel erkenning en hérkenning hebben gevonden. Het feit alleen al dat Renske Doorenspleet een wetenschapper is, was voor mij de bevestiging dat ik niet gek was. Toen had ik nog geen bladzijde gelezen. Als een wetenschapper een vuistdik boek schrijft over mijn geschiedenis, dan moét het wel echt gebeurd zijn, dan moet het wel waar zijn. Dan was ik dus toch niet gek.
Het boek van Renske leest vlotter? Hoe durft u dat te zeggen mijnheer Pijl? Ik heb het boek in eerste instantie niet eens durven openslaan, bang voor wat het met me zou doen. Tijdens het lezen heb ik gehuild, ben ik boos geweest, raakte ik verward, maar vooral verdrietig. Alsof je naar jezelf kijkt met heel andere ogen. Mijn wereld stond te schudden op zijn grondvesten. En nog steeds. En dat doet u af als een vlot lezend boek?
Mijnheer Pijl is dan misschien de landelijke woordvoerder van het AG, maar in alle feestdrukte is hij even vergeten om de mooie woorden van het AG ook daadwerkelijk in de praktijk te brengen. Oeps! Gelukkig worden hem a.s. zondag tijdens de rondgang zijn fouten vergeven. Vergeet u uw liefdesaanbieding niet?
Die meneer Pijl, is dat die man met dat rare brilletje ?
Goéd geschreven van Ingeborg en door Marjolein + ik heb het boek van Renske Doorenspleet, ivb met het verwerken in etappes gelezen en dan nam ik ‘pauzes’ om er over na te denken + herinneren …
Ik sprong héén en terug door de teksten en er zijn nog gedeeltes, die wachten …
Hélemaal niet zo’n gemakkelijk, om die beschrijvingen te lezen, om te begrijpen hoe ingewikkeld de puzzel er uit ziet … !
Als eerste mijn complimenten voor het Witte Weekblad dat gister dit artikel plaatste. Het artikel is een vervolg op het twee weken geleden geplaatste ‘feestelijke’ bericht over het apostolisch genootschap in Nieuw Vennep dat heel ongelukkig precies samenviel met de verklaring en de excuses die het hoofdbestuur van het apostolisch genootschap op juist die dag naar buiten bracht. Die twee geheel tegenstrijdige berichten in de media hadden – ook in mijn ogen – nooit mogen samenvallen en ik waardeer het dan ook zeer dat het Witte Weekblad de moeite heeft genomen – na een reactie van lezer Ingeborg – om dieper op het onderwerp in te gaan.
Het resultaat is een prima artikel waar het Witte Weekblad in de achtergronden is gedoken, ex-lid Ingeborg aan het woord laat en wederhoor toepast door het apostolisch genootschap in Haarlemmermeer om een reactie te vragen. Tot zover alles prima en volgens het boekje. Maar tot mijn verbazing is de daarop volgende reactie helemaal niet van deze afdeling van het genootschap met 130 leden, maar van de landelijke woordvoerder Emiel Pijl. Vreemd. Maar het wordt nog veel vreemder als je zijn reactie leest – een volledig ongepaste, kwetsende reactie die ook nog eens haaks staat op alles wat het apostolisch genootschap via haar officiële kanalen naar buiten brengt. Heel, heel vreemd…
Even terug naar 14 oktober, toen bracht het apostolisch genootschap een verklaring uit en riep haar bestuursvoorzitter in een videoboodschap alle leden van het genootschap op ‘om te luisteren en in gesprek te blijven in plaats van de oordelen’. In de verklaring wordt onder andere ‘een normerende cultuur’ erkent, spijt betuigt over het niet juist reageren bij ‘inmenging in levenskeuzes en familiesituaties’ waarbij ‘mensen hebben moeten zwijgen of niet durfden te spreken, steun die soms nodig was, niet werd gegeven of gevonden en professionele hulp in enkele gevallen zelfs werd afgeraden’ en excuses aanbiedt ‘aan iedereen die miskenning, beknelling en emotionele pijn ervaren heeft door de destijds heersende organisatiecultuur en/of daaruit voortvloeiend handelen van geestelijk verzorgers binnen het apostolisch genootschap’.
De boodschap van lezer Ingeborg aan het Witte Weekblad – dat een feestelijk bericht van afdeling Nieuw Vennep niet past bij deze landelijk uitgegeven verklaring – wordt volstrekt genegeerd door woordvoerder Emiel Pijl. In plaats van een inhoudelijke reactie komt Pijl met de opmerking dat Ingeborg niet is opgegroeid in Nieuw Vennep, maar in Hoorn. Een absoluut niet ter zake doend feit – ze heeft immers niet over deze afdeling, maar over de landelijk verspreide verklaring van een landelijke organisatie, de organisatie waar Emiel Pijl notabene de landelijk woordvoerder van is. Maar naast de inhoudelijke mismatch van de opmerking is het een volstrekt ongepaste manier om de aandacht van de boodschap af te leiden en de spreker te kleineren.
Na het op deze wijze diskwalificeren van Ingeborg gaat de woordvoerder over tot het bagatelliseren van zo goed als alle elementen uit de landelijke verklaring – de verklaring van de organisatie waar hij in dienst is en als landelijk woordvoerder verantwoordelijk is voor het correct uitdragen van deze boodschap. Pijl gebruikt woorden als ‘ouderwets’ en ‘onplezierig’ in plaats van de veel stelliger en verdergaande woordkeus uit de verklaring, geeft een juridische interpretatie van het door Ingeborg gebruikte woord ‘wanpraktijken’ om daar meteen tegen te ageren, terwijl het volstrekt helder is dat Ingeborg refereert aan de in de verklaring door het genootschap zelf benoemde én erkende zaken.
Maar het op deze onjuiste en ongepaste manier wegzetten van Ingeborg en de verklaring van zijn werkgever is deze woordvoerder nog niet genoeg. Hij brengt ook de aanleiding van de verklaring nog even voor het voetlicht: het verschijnen van het boek Apostelkind van ex-lid Renske Doorenspleet afgelopen april. Door dit boek, alle media-aandacht en onrust die er daarna ontstond, zag het genootschap zich gedwongen zich publiekelijk te verantwoorden over haar verleden. En ook hier geeft woordvoerder Pijl weer een heel opgepaste reactie. In plaats van de organisatie-visie geeft Pijl hier zijn persoonlijke mening over de schrijfster, zet het boek weg als een ‘persoonlijk verhaal’ dat ‘vlot leest’ maar ‘niet zo wetenschappelijk’ zou zijn als een ander, ouder boek dat het genootschap zelf uitbracht. Deze toevoeging over schrijfster Doorenspleet en het boek Apostelkind raakt kant nog wal: het heeft niets te maken met het voorliggende onderwerp – het samenvallen van beide berichten in de pers – én is totaal niet in lijn met de oproep van de bestuursvoorzitter van het genootschap om ‘niet te oordelen maar de verbinding te zoeken’.
Ik begrijp dan ook totaal niet waarom het apostolisch genootschap ervoor gekozen heeft om haar landelijk woordvoeder op deze wijze namens de landelijke organisatie te laten reageren op een artikel in het Witte Weekblad over een bericht van de afdeling Nieuw Vennep. Je zou bijna hopen dat woordvoerder Pijl hier op persoonlijke titel de plank volledig mis slaat in plaats van deze uitspraken doet uit naam van het apostolisch genootschap. Maar naast alle verwarring die Pijl veroorzaakt heeft, is het in mijn ogen wel heel helder dat deze reactie van Pijl ongepast, kwalijk en schadelijk is voor het apostolisch genootschap, voor het voorzichtig zoeken van verbinding tussen het genootschap en ex-leden én dat deze bijzondere aanpak een verklaring behoeft van het genootschap.
Ik ben heel benieuwd – en ik weet zeker, honderden andere apostelkinderen met mij – of deze door landelijk woordvoerder Pijl gegeven reactie de nieuwe lijn van het genootschap vertegenwoordigd, de uitgegeven verklaring van 14 oktober dus toch niet zo letterlijk genomen moet worden, we voortaan slechts nog spreken van ‘ouderwets’ en ‘onplezierig’ en de mooie woorden van eerder dus vooral voor de bühne waren?
Ik zie de reactie van het apostolisch genootschap hierop dan ook graag tegemoet.
Ik zie die reactie ook graag tegemoet. Heb je dit geschreven aan het bestuur?
Uitstekende analyse van de gebeurtenissen en de reacties daarop. Ik onderschrijf het volledig Wilma!
Het is een ongelooflijke pr blunder.
Een klap in het gezicht van de ex-leden alsmede een dolk in de rug van de bestuursvoorzitter.
Dolksteek? Is dat zo? De bestuursvoorzitter heeft hier niet op gereageerd. We kennen zijn standpunt niet.
Emiel Pijl is namelijk geen bankbroeder, maar landelijk woordvoerder. In betaalde dienst van het AG.
Het mag dus worden aangenomen dat hij het standpunt van het bestuur verkondigt. Doet hij dat niet, dan moet het bestuur zich ondubbelzinnig van de uitspraken distantiëren.
Doen ze dat niet, dan wordt er met twee monden gesproken. Zeer schadelijk voor het proces waar men nu in zit.
Het standpunt van de bestuursvoorzitter is verwoord in de Verklaring.
Dat lijkt mij tenminste heel logisch.
Of heb ik het verkeerd begrepen?
Inmiddels valt niets meer uit te sluiten.
.
Maar Emiel is ingehuurd om het standpunt van het AG te verwoorden.
Is het wel mógelijk, om een goed antwoord te krijgen zolang de 2% Apostelkinderen door het ‘ideale’ genootschap slechts beschouwd worden als narcistische voorraad die alleen áándacht krijgt, als dat goed uitkomt èn “passend” is …?
Deze ‘dolksteek’ is nu eigenlijk afkomstig van B. Wiegman, die zèlf feest vierde op die dag van uitbrengen van Verkláringen + zit in rùg van apostelkinderen !
Met zijn hoofd in de WOLKJES.
Behalve instemming kan ik weinig toevoegen aan de zeer duidelijke en onderbouwde reacties hierboven. Het Witte Weekblad valt niets te verwijten, zij hebben nieuws gebracht uit de gemeente waar zij voor schrijven en zij hebben de reactie van Ingeborg netjes behandeld inclusief hoor en wederhoor. Toch nog een paar opmerkingen. Het boek Apostelkind wordt weggezet als lichtvoetige chicklit. Het lijkt een bewuste strategie om dit steeds weer opnieuw te proberen. Onterecht en zeer pijnlijk, zowel voor de auteur als voor de lezers. Het lezen van het boek brengt namelijk nogal wat teweeg bij velen. En wat zou het dat de geschiedenis al eerder door B. Brand is beschreven? Prima toch, hoe meer boeken hierover hoe beter. Wie weet wat er nog meer boven water komt! Het is niet klaar en afgerond met één boek. Er zijn zo veel belangwekkende onderwerpen in de wereld waarover meer dan een boek wordt geschreven….
Emiel Pijl is aan het gaslightnen met de verklaringen van het luxe genootschap.
Schattig he, zo’n plaatselijke krant waar dan zo’n welwillende verslaggever serieus zijn best doet om het regionale nieuws een beetje in kaart te brengen. En dan blijkt hij met zijn pennenstreken toch even een waanzinnig wespennest te hebben aangeboord.
Of eigenlijk: doordat het Apgen weer hoognodig een weerwoord moet fabriceren, en de krant onder druk zet om een -door de (betaalde) woordvoerder van het Apgen geformuleerd- bagatelliserend stukje te mogen opeisen, blijkt dat dat weggemoffelde verleden tot op heden springlevend is.
De verslaggever realiseert zich geenszins dat honderden ex-leden zich inmiddels hebben verzameld, terwijl er duizenden ex-leden zijn, wiens herinneringen exact overeenkomen met die van schrijfster hoogleraar politicologie Renske Doorenspleet. En zij woonde nou eens toevallig niet in Nieuw-Vennep of in Hoorn.
De accenten die de woordvoerder van het Apgen wil leggen op allerlei randzaken, zijn dus pure afleiding van de zaak waar dit om draait. En die complete zaak is een zwaar verhaal….
Ik denk dat er in de 33 jaar dat ik het apgen ben uitgeschopt niet veel is veranderd.
Natuurlijk zijn er tal van uiterlijke omstandigheden anders. Het apgen had bij Slok I en Slok II een eenhoofdige leiding, die werd gesteund door een commissie van drie (hielenlikkers?). Tegenwoordig is er is een bestuur, een raad van toezicht, een website waarop zelfs de vacatures van leden van de raad van toezicht worden aangekondigd, een vertrouwenspersoon, er zijn nu geen herders, oudsten en opzieners, maar alleen maar (plaatselijke, districts- of landelijke) voorgangers en lokaal kringen van geestelijk verzorgers in plaats van priesters en dienenden, publicaties – o.a. het wetenschappelijk boek van Berry Brand – worden door het apgen gefinancierd en er is nu een communicatie deskundige als landelijk (betaalde) woordvoerder, en zo zullen er nog wel meer uiterlijkheden zijn veranderd.
Mijn ‘hogere helper’ heeft inderdaad na zijn desastreuze hulp aan mij carrière gemaakt in het apgen en oudste geworden. Hij kan zich van zijn hulp aan mij niets meer herinneren. Nadat mijn exgenote – in aanloop naar de scheiding mijn jongste zoon van 11 jaar tegen zijn zin in wilde onderbrengen bij haar zuster – kon ik niet beloven te zorgen dat de kinderen haar zouden worden toegewezen. Hij zei: ‘een moeder kan haar kind niet ontvoeren’. Hij was zijn geval van hulp totaal vergeten, maar heeft nog wel een belangrijke plaats – en stem? – in het apgen.
Bert Wiegman noemt zich naar de buitenwereld ‘bestuursvoorzitter’ maar hij is intern nog steeds de geestelijk leider, de apostel en is voor apostel opgeleid door Slok I en Slok II ( hij deinst er ook niet voor terug om een lid / sympathisant publiekelijk voor schut te zetten en – zoals een apostelkind opmerkte – hij is niet wars van persoonsverheerlijking). Nu blijkt dat wat er aan woorden uitkomt niet anders is dan 33 jaar geleden. Er is nog steeds dezelfde denigrerende toon (nu naar Ingeborg en Renske) als 33 jaar geleden naar mij toen ik het apgen moest verlaten.
Ik schaam me ervoor dat ik apostolisch ben geweest. Een club waar de daden niet in overeenstemming zijn met het uitgedragen gedachtegoed.
Het boek van Renske heeft zoveel losgemaakt, omdat het zo de ziel van een ieder raakt.
Het boek van Berry Brand is ‘wetenschappelijk’ geschreven en beschijnt met zijn ‘wetenschappelijke’ licht de duistere wegen van het apostolisch genootschap. Dat is aardig om te lezen als je geïnteresseerd bent in geschiedenis. Maar die geschiedenis kan niet los maken wat het licht van Renske op haar persoonlijke geschiedenis in het apgen heeft losgemaakt, omdat het persoonlijke verhaal van Renske aansluit bij de persoonlijke geschiedenis van zoveel (ex)apostelkinderen.
Zijn alleen de uiterlijke omstandigheden in het apgen gewijzigd en is de mentaliteit gelijk gebleven?
Is er nu echt wat veranderd en worden nu de neerbuigende woorden van de landelijk woordvoerder rechtgezet? Misschien met het excuus dat de boog te strak gespannen was?
Als de woorden van Pijl niet worden herroepen, sterkt het mij in mijn vrees dat er in mentaliteit niets is veranderd en dat de goede eerste stap van het apgen voor de bühne was en geen vervolg zal krijgen.
Amen!
Vertrouwen gaat te paard op stap met een goede ruiter en komt weer veilig thuis, tenzij de ruiter is afgeworpen …
Dan volgt een ‘lange wandeling’ en zal het paard blij de eigen weg wel vinden.
“In 2012 heeft men in het eigen blad (De Stroom) zélf een verhaal gepubliceerd over seksueel misbruik binnen het genootschap.” Hoewel ik inmiddels ook uit het genootschap ben gestapt moet ik het citaat hierboven rectificeren. Ik ben de auteur van dat artikel in de Stroom en dat ging over incest in een niet-apostolisch gezin waarbij de moeder na de scheiding met de kinderen is toegetreden tot het apostolisch genootschap. Eén van de twee kinderen uit dat gezin heeft zich daarna de apostolische visie op vergeving eigen gemaakt en heeft het zijn vader vergeven. In het omzien vraag ik me af of er hier sprake was van het Stockholmsyndroom in plaats van een bewonderenswaardige visie op vergeving.
Beste Benny, bedankt voor de aanvulling. Het ging niet om het verhaal dat jij beschrijft, maar om dat van iemand anders. Het is in 2019 gepubliceerd.