Uit de verhalen op social media blijkt dat kinderen van voorgangers en priesters in het Apostolisch Genootschap het in veel gevallen extra zwaar hadden.

Deze kinderen werden in de eerste plaats geacht een voorbeeld te zijn voor de andere gemeenteleden, en dat betekende dat er voor hen vaak nog minder speelruimte was om van de regels en regeltjes af te wijken. En altijd en overal wist je de ogen op je gericht.

Bovendien was zo’n vader met een aanwijzing bijna nooit thuis. Overdag had hij een betaalde baan, en ’s avonds en in het weekend was hij op pad. En zelfs als hij thuis was, dan ging de gemeenschap vaak voor. De telefoon rinkelde altijd.

Dat kon kinderen het gevoel geven dat ze er niet zo toe deden, en dat gevoel schud je als volwassene niet zomaar af.