Er zijn inmiddels duizenden exemplaren verkocht van Apostelkind, talloze krantenartikelen zijn verschenen, en het besef dat de geest uit de fles is begint echt door te dringen, ook binnen de gelederen van het genootschap. Er komen gesprekken op gang op sociale media en in families, en dat is mooi.
Maar hoe nu verder? Nou, zo:
Lees verder De pijnlijke waarheid
(De auteur is bekend bij de redactie)
Dit stuk over de banden tussen het ApGen en de Van Oosbreestichting verscheen naar aanleiding van het interview van Arjan en Marjoleine Bosch met het Reformatorisch Dagblad van 10 september jongstleden.
Lees verder ‘De Van Oosbreestichting is gelieerd aan het Apgen’
We willen graag de mensen achter het boek zichtbaar maken. Want Apostelkind gaat bij uitstek over de mensen die tot nu toe onzichtbaar waren. Mensen die zich geen ‘ik’ voelden, maar een ‘wij’.
Op donderdag 10 september 2020 verscheen er opnieuw een kritisch stuk in het Reformatorisch Dagblad.
Het is een interview met Marjoleine en Arjan Bosch, en ook het verloop van de Dialoogbijeenkomsten komt uitgebreid aan bod.
Het Apostolisch Genootschap kwam op 1 september jongstleden met de voorlopige uitkomsten van de Dialoogbijeenkomsten naar buiten. Een rommelig proces dat elke transparantie miste en waarbij er allerlei dingen gebeurden die – wederom – het vertrouwen tussen ex-apostolischen en de leiding van het genootschap beschadigden.
Een ex-apostelkind moest daarbij denken aan het volgende citaat:
“But the plans were on display…”
“On display? I eventually had to go down to the cellar to find them.”
“That’s the display department.”
“With a flashlight.”
“Ah, well, the lights had probably gone.”
“So had the stairs.”
“But look, you found the notice, didn’t you?”
“Yes,” said Arthur, “yes I did. It was on display in the bottom of a locked filing cabinet stuck in a disused lavatory with a sign on the door saying ‘Beware of the Leopard.”
― Douglas Adams, The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy
Wat gaat er door me heen na het lezen van dit boek. Wat zijn er toch veel gedachten zoek. Waarom weet ik er niet zoveel meer van? Zolang als ik me herinner wilde ik er niet zijn. Waarom ik zo’n hekel heb aan sommige dingen? Ik furieus reageer van binnen, dat soms naar buiten komt, als iemand zijn mening op wil dringen.
lees verder
Ik ga niet alleen door het leven. Want altijd zal Gods Hulp er zijn.
Deze regels kan elk Apostelkind, nog volgend of niet, blindelings meezingen. Wij wisten wat daarmee bedoeld werd, dat hoorden we immers dag-in-dag-uit.
Lees verder 15: Gods Hulp
Het begin
Het is 1967. Ik ben drie jaar oud, durf ik van de trap te springen? Ik spring
en word veilig opgevangen door twee sterke armen!
Dit is een herinnering die ik mijn leven lang al meedraag. Een herinnering
waarin ik me nog veilig, geliefd en geborgen voelde. Een herinnering aan
mijn vader, mijn echte vader.
De auteur is bekend bij de redactie.
In 1965 ben ik als “Apostelkind” geboren in een priestergezin. Samen met een drie jaar oudere broer en twee jaar jongere zus groeide ik op in een vroom dienende sfeer, die vele overeenkomsten vertoonde met het gezin waarin Renske Doorenspleet opgroeide. In 1997 heb ik het genootschap verlaten.
Lees verder 13: Getuigenis van een Apostelkind; nooit meer horen, zien en zwijgen.
Een anonieme beschouwing en een oproep vanuit het perspectief van een religie met een traditioneel Godsbeeld.
Lees verder Zingeving